บทที่ 14

บ้านที่เขาพาฉันไปอยู่บนถนนเล็กๆ ท่ามกลางต้นไม้สูงที่ยืนตระหง่านเรียงรายอยู่ริมถนน มีทางเดินปูหินเรียงรายเป็นแนวบริเวณที่เป็นระเบียบเรียบร้อย และมีคนเดินไปมาบ้าง พาสุนัขเดินเล่น วิ่งจ็อกกิ้ง หรือเพียงแค่เดินเล่นไปตามทาง บ้านแถวเรียงแถวกันดูคล้ายกันอย่างน่าประหลาดใจ เพราะหันหน้าเข้าหากันเหมือนภาพสะท้อนของตัวเองที่อยู่คนละฟากถนน สวนเล็กๆ ด้านหน้าบ้านแต่ละหลัง บางหลังได้รับการดูแลอย่างดี บางหลังแทบไม่มีต้นไม้เลย ดูเหมือนจะเป็นบรรทัดฐาน ดูเหมือนว่าจะเป็นพื้นที่อยู่อาศัยของชนชั้นกลางระดับสูง เงียบสงบ และไม่มีอะไรโดดเด่น โรงรถสองประตูเปิดอยู่ภายในบ้านบางหลัง เผยให้เห็นรถยนต์แวววาวที่เป็นของคนที่อาศัยอยู่ที่นั่น

เมื่อเราไปถึงบ้านหลังเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง บอดี้การ์ดของลูเซียนก็ลงจากรถก่อน และในขณะที่คนหนึ่งเปิดประตูให้เราลงจากรถเก๋งหรูคันใหญ่ อีกคนก็ยืนมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ความรู้สึกตื่นตระหนกก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉันอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ คนรักของฉัน ฉันรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับเขา...

ฉันรู้จักชื่อของเขา ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในมิโนทอร์ สโมสรต่อสู้ชั้นนำในฮอลโลฟอร์ด ฉันยังรู้ด้วยว่าเขาเป็น เพลย์บอยที่ร่ำรวยมหาศาล ความคิดสุดท้ายทำให้หัวใจของฉันหดหู่ แต่ฉันก็ยืดไหล่และสดชื่นขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาตัดสินใจว่าฉันควรอยู่กับเขาตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป