บทที่ 12

“แจ๊ซเหรอ?” เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ และตอนนั้นเอง ฉันก็รู้ว่าเขาไม่รู้ว่าแจ๊ซเป็นใคร

เมื่อความใหญ่โตของข้อกล่าวหาที่ฉันกล่าวหาเขาเริ่มปรากฏชัด ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความโกรธ ฉันจึงขยับตัวถอยกลับ แต่เขากลับจับฉันไว้แน่นราวกับคีมหนีบ เมื่อเขาพูด เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและขู่คำราม ซึ่งทำให้ฉันตัวสั่นด้วยความกลัว

“ไม่เคยมีใครกล่าวหาฉันว่าต้องใช้คนมาคอยเอาใจเพื่อสนองความต้องการของฉันเลยนะ สาวน้อย”