Κεφάλαιο 25 Είκοσι πέντε

Αλλά ήξερε επίσης ότι από τότε που συναντήθηκαν, κρατιόταν. Ήταν επιφυλακτική μαζί του από φόβο μήπως η καρδιά της δεν άντεχε άλλη μια απόρριψη. Βλέποντας ότι ήταν ο Λύκας Βασιλιάς, ήταν σίγουρη, σίγουρη, ότι θα την απέρριπτε για πολλούς λόγους. Δεν ήταν Λυκάνα. δεν είχε αίμα Άλφα. δεν ήταν πολύ όμορφη ούτε για λύκο. Και μετά, υπήρχε εκείνο το στόμα της που τείνει να λέει ό,τι ένιωθε και σκεφτόταν, ανεξάρτητα από το πώς επηρέασε τους ακροατές. Δεν την ένοιαζε τι πιστεύει ο κόσμος γι' αυτήν, γι' αυτό τόλμησε να μιλήσει και στους τρεις Κάμινγκς και στον Γκρεγκ όπως έκανε. Δεν θα πήγαινε σκόπιμα σε έναν Λυκάνο και δεν θα τσακωθεί. Δεν ήταν ανόητη ή απερίσκεπτη. Αλλά αν της έφερναν τον αγώνα, δεν θα δίσταζε να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Η Lucianne χαμογέλασε σκοτεινά καθώς σκεφτόταν πώς ο δεσμός του συντρόφου είχε κατακτήσει με επιτυχία τον Βασιλιά, το πιο ισχυρό πλάσμα και των δύο ειδών. «Ω, Θεά της Σελήνης. Έχεις αναβαθμίσει πραγματικά το παιχνίδι σου αυτή τη φορά, έτσι δεν είναι;» Είναι κοροϊδεύτηκε. Δεν επηρεάστηκε τόσο πολύ, πιθανώς επειδή είχε αρκετή εξάσκηση στο να αντιστέκεται στον δεσμό συντρόφου από τους πέντε συντρόφους πριν από τον Xandar.

Η καρδιά της ένιωσε βαριά στη σκέψη ότι θα τον χάσει για να κρατήσει το κομμάτι της ζωής της που δεν ήθελε να εγκαταλείψει. Όταν θυμήθηκε ο Xandar που της είπε ότι την αγαπούσε το προηγούμενο βράδυ, δεν μπορούσε πλέον να σταματήσει τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά της. Τα σκούπισε βιαστικά και έστρεψε τις σκέψεις της στο πακέτο κοσμημάτων. Έπρεπε να επικεντρωθεί στον αγώνα. Όλο το πακέτο υπολόγιζε πάνω τους.