Κεφάλαιο 15 Δεκαπέντε

Πήρε μια βαθιά ανάσα, «Τα πας καλύτερα από τον πατέρα σου». Μέτρησε την αντίδρασή του προτού συνεχίσει: «Βασιλιά Λούκας, δεν σκέφτηκε ποτέ για εμάς όταν επρόκειτο για νομοθεσία. Οι κυνηγοί μπορούσαν να μας σκοτώσουν όπως ήθελαν. Τα πακέτα δεν επιτρεπόταν να υποβάλουν αίτηση για οικονομική ανακούφιση μετά από μια αδίστακτη επίθεση. Ποτέ δεν είχαμε ιατρική βοήθεια πέρα από τους συμμάχους μας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του».

Η Lucianne κοίταζε νευρικά τον Xandar, του οποίου τα μάτια έδειχναν ότι είχε την αμέριστη προσοχή του καθώς την περίμενε να συνεχίσει, «Έμοιαζε σχεδόν σαν να μην υπήρχαμε. Κάποια στιγμή αναρωτιόμουν γιατί τον λέγαμε βασιλιά μας. Φυσικά, αργότερα έμαθα ότι ήταν καθαρά ένας φόβος των Λυκάνων που ανάγκαζε τους λύκους να υπακούουν χωρίς αμφιβολία. Αλλά όταν ανέβηκες στο θρόνο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν».

Τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη: «Όταν λάβαμε για πρώτη φορά είδηση ότι οι λύκοι είχαν το δικαίωμα να αναζητήσουν ανακούφιση μετά από μια επίθεση, σκεφτήκαμε ότι ήταν ένα αστείο ή μια απάτη. Χρειάστηκε πολλή συζήτηση μεταξύ των αρχηγών του πακέτου προτού διοριστεί ένας Alpha για να ρωτήσει σχετικά με την εγκυρότητα της ανακούφισης που προσφέρθηκε.» Γέλασε με τη μνήμη, «Απλώς δεν πιστεύαμε ότι ήταν δυνατόν να υπάρξει ένας Λυκάνιος που θα έκανε τον κόπο να φροντίσει εμάς τους λύκους, πόσο μάλλον τον Βασιλιά. Από όσο θυμάται το είδος μου, ήμασταν χαρούμενοι που δεν σκοτωθήκαμε».