Rozdział 2 Emily, w co ty grasz?

Słysząc głos policjanta, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że Nicholas poczuje choć odrobinę smutku, dowiadując się o mojej śmierci.

Czy on by to zrobił?

Czy po ponad dwudziestu latach spędzonych razem, naprawdę można o tym wszystkim tak łatwo zapomnieć?

Twarz Nicholasa, zawsze tak opanowana, nie wyrażała żadnego niepokoju. Zapytał swobodnie: „To tylko suknia ślubna?”

„Tak, na razie to tylko suknia ślubna. Ale pani Sander może być w niebezpieczeństwie. Nie możemy wykluczyć możliwości samobójstwa. Odkryliśmy-”

Zanim oficer zdążył dokończyć, Nicholas nagle przerwał. „Nie wiem, kto to zgłosił, ale znam Emily bardzo dobrze. Nie odebrałaby sobie życia. Już wcześniej odstawiała takie numery. Nie ma potrzeby marnować zasobów policyjnych na jej wybryki bogatej dziewczynki”.

Oficer był zaskoczony. Pobraliśmy się zaledwie dzień wcześniej, a Nicholas nie okazywał żadnego zainteresowania moim bezpieczeństwem.

Policjant próbował kontynuować rozmowę, ale Nicholas już zakończył rozmowę.

Prawie się roześmiałam – śmiałam się gorzko i z autoironią na myśl, że Nicholas wciąż może żywić do mnie uczucia.

Byłem martwy!

Nawet z policją w to zamieszaną, on nadal nie myślał, że gram w jakąś trywialną grę!

Olivia owinęła się wokół Nicholasa jak winorośl. „Nicholas, co jeśli Emily naprawdę jest w niebezpieczeństwie?”

Brwi Nicholasa złączyły się. „Wczoraj przez telefon Emily brzmiała słabo i jakby prosiła o pomoc”.

„Może być tak, że przymierzyłem suknię ślubną Emily, a ona była zdenerwowana, więc wrzuciła ją do rzeki. Ale naprawdę się kochamy. Opanowałem swoje uczucia i pozwoliłem ci ją mieć. Czego więcej mogłaby chcieć Emily?

„Zatrudniłeś projektantkę, żeby pracowała nad tą sukienką, mając na uwadze moje preferencje. Dlaczego miałaby być taka małostkowa, że ją przymierzyłam? To suknia za milion dolarów – jak mogła ją po prostu wyrzucić! A teraz sprawia kłopoty na komisariacie policji. Czy to nie jest celowe zawstydzanie Boltonów?”

Niepokój Nicholasa osłabł, zastąpiła go zwykła pogarda wobec mnie.

Tydzień temu, kiedy poszłam przymierzyć suknię ślubną, zobaczyłam, że Olivia już ją ma na sobie. Zmieniła nawet kolor i rozmiar, żeby pasowały do niej.

Poprosiłam ją, żeby ją zdjęła. Zanim zdążyłam powiedzieć coś ostrego, moja rodzina mnie zrugała, mówiąc, że to tylko sukienka. Pozwolenie siostrze na przymierzenie jej nie było niczym wielkim.

Olivia, ubrana w suknię ślubną, przytuliła się do Nicholasa, sprawiając wrażenie, że jest prawdziwą panią Bolton, podczas gdy ja byłam tylko tłem.

Uprzedzenia mojej rodziny wywodzą się z tego, że Olivia w wieku pięciu lat wpadła do rzeki. Wskoczyłem, żeby ją uratować, ale nie mogłem.

Uderzyłem głową o skałę i straciłem przytomność. Kiedy się obudziłem, odkryłem, że młody dziedzic Boltonów mnie uratował, podczas gdy moja siostra zniknęła w rzece.

W ten sposób nawiązałem więź z Nicholasem i dorastaliśmy razem jako przyjaciele z dzieciństwa.

Kiedy skończyłem osiemnaście lat, ojciec Nicholasa, Alexander Bolton, przedstawił rodzinie swoją nową żonę, a Olivia przyszła z nią. W tym czasie Nicholas był nią głęboko zirytowany.

Trzy lata temu, na moim przyjęciu zaręczynowym, Olivia nagle odzyskała pamięć i oświadczyła, że jest zaginioną piątą córką Sandersów.

Kiedy wszyscy świętowali, Olivia nagle padła przede mną na kolana, ściskając moją suknię i krzycząc: „Emily, dlaczego mnie oszukałaś i wrzuciłaś do rzeki?”

Byłem oszołomiony, nie mając pojęcia, że to moja zaginiona siostra.

Nigdy nie traktowałam jej źle, ani jako siostry, ani jako bratowej.

Jej oskarżenia mocno mnie uderzyły, oszołomiły i nie pozwoliły mi się otrząsnąć.

Olivia błagała: „Emily, obiecuję, że od teraz będę się dobrze zachowywać. Nie będę z tobą o nic konkurować. Proszę, przestań mnie ranić. Tęsknię za mamą, tatą i Danielem. Czy mogę wrócić do domu?”

Mój tata podniósł rękę i uderzył mnie mocno. „Nigdy nie wyobrażałem sobie, że możesz być tak okrutny w tak młodym wieku. Olivia miała wtedy zaledwie pięć lat. Jak mogłeś być tak bezduszny?”

W panice próbowałam wytłumaczyć: „To nieprawda. Nie pchałam jej. Nie... ”

„Ona jest twoją własną siostrą. Dlaczego miałaby tak dramatycznie kłamać, żeby nas oszukać? Olivia, moja biedna córko, tyle wycierpiałaś przez te wszystkie lata”.

Moja mama przytuliła Olivię mocno i szlochała niekontrolowanie.

Tak, była moją siostrą. Dlaczego traktowała mnie w ten sposób?

To, co miało być przyjęciem zaręczynowym, przerodziło się w chaotyczny dramat rodzinny, a mnie przypięto etykietę złej siostry – piętno, którego nie mogłam się pozbyć.

Płakałam, makijaż mi się rozmazał, a głos miałam ochrypły od prób tłumaczenia, ale nikt nie chciał mnie słuchać.

Aleksander, zwykle tak miły, spojrzał na Nicholasa i nakazał mu zabrać mnie, żebym mogła poprawić makijaż.

Po jego spojrzeniu wyczułam, że uważał mnie za powód do wstydu.

W desperacji chwyciłam się dłoni Nicholasa, próbując bronić swojej sprawy. Przytulił mnie mocno, delikatnie klepiąc mnie palcami po plecach. „Wierzę ci. Jak mógłbym nie wierzyć? Jesteś najmilszą, najsłodszą dziewczyną, jaka istnieje”.

Jak to się stało, że mężczyzna, który kiedyś stał twardo u mojego boku, stał się taki?

Przyglądałem się im z łóżka, a moje serce było ciężkie od rozpaczy.

Po śmierci, bez względu na to, jak bardzo ją opłakiwałem, moje puste oko nie było w stanie uronić ani jednej łzy.

Choć moje serce już nie biło, czułem jakby przechodził przez nie zimny wiatr.

Próbowałem się odsunąć, ale nie byłem w stanie oddalić się od niego na odległość większą niż trzy stopy.

Zmuszony byłem patrzeć, jak wstają, a Olivia w moich nowych ubraniach siedzi przy toaletce.

Trzymała kredkę do brwi i robiła grymas, gdy Nicholas pomagał jej wypełnić brwi.

Wyglądało to tak, jakby byli pełnoprawną parą.

Spojrzenie Nicholasa padło na nasze zdjęcie ślubne i zatrzymał się. „Dość, Olivio. Czy nie zgodziliśmy się, że po wczorajszej nocy wszystko wróci do normy?”

„Tak, rozumiem. Nie będę już przeszkadzać tobie i Emily” – powiedziała Olivia, pochylając głowę w geście udawanej niewinności .

Nicholas ponownie wybrał mój numer, ale nadal nikt nie odebrał.

Gdyby teraz skontaktował się z policją i poprosił o pomoc w znalezieniu mojego telefonu, być może znalazłby moje ciało.

Ale tego nie zrobił. Zamiast tego odłożył telefon z zatroskanym wyrazem twarzy.

Słyszałem, jak szydził chłodno. „Emily, wygląda na to, że rozpieściłem cię za bardzo”.

„Tak, Emily jest mistrzynią w graniu trudnej do zdobycia. Nie martw się, Nicholas. Mogła już wrócić do Boltonów i po prostu ignoruje twoje telefony, żeby cię zmartwić”.

Wyraz twarzy Nicholasa stał się chłodniejszy. „Powinniśmy odwiedzić naszych rodziców dzisiaj po ślubie. Emily na pewno będzie obecna na tak ważnej okazji. Wracajmy. Chcę zobaczyć, w co gra Emily!”