Rozdział 662

Zadrżała na jego słowa, ich pewność wywołała u niej dreszcz. Mówił z taką pewnością siebie, tak pewny, że zostanie u jego boku do końca ich życia, i ku jej zaskoczeniu, znalazła w tym pocieszenie. Było coś głęboko uspokajającego w jego niezachwianej determinacji, w świadomości, że jest mężczyzną, który przepłynąłby oceany i przeniósł góry, aby ją zatrzymać – nawet jeśli oznaczało to ściganie jej na koniec świata, aby ją odzyskać.

„Nigdy nie miałam zamiaru uciekać” – wyszeptała, jej głos był cichy, ale stanowczy. Jej słowa sprawiły, że jego serce zabiło szybciej. Zacisnął ramiona wokół niej, nie chcąc jej puścić.

Eva pozostała przytulona do piersi Damiena, jej oddech się uspokajał, gdy jego silne ramiona otulały ją ciepłem. Na moment świat wokół nich zdawał się zniknąć, pozostawiając tylko ich dwoje w magicznej atmosferze, którą stworzył. Odległy szum miasta i unoszący się zapach róż zniknęły w tle, zastąpione cichym, stałym rytmem bicia jego serca pod jej uchem.