Rozdział 128

Jestem absolutnie pełna energii, gdy Jackson i ja wychodzimy przez drzwi zamku i na słońce. Ciągle rzucam mu ukradkowe spojrzenia, których on albo nie zauważa, albo udaje, że nie zauważa, jego wyraźne rysy twarzy są ustawione w ich zwykłych, ostrych liniach. Ja jednak nie mogę powstrzymać uśmiechu na twarzy.

Przez chwilę idziemy w milczeniu, ja z trudem nadążam za długim krokiem Jacksona. Śmieję się po chwili, gdy zaczyna mnie wyprzedzać.

„ Co?” pyta, spoglądając w dół i trochę do tyłu w moją stronę. „Co jest zabawnego?”