Rozdział 4 Zostać zabawką Alfy?

Punkt widzenia Amelii

„Ruszajcie się!” Wysoki, chudy wilkołak szczeka na nas, prowadząc nas wzdłuż przejścia.

Wzdrygam się. Idę na Aukcję Omegi z ogromną grupą innych skromnych Omeg i nigdy nie byłem tak przestraszony.

Gdy się ruszamy, inne Omegi patrzą na mnie z wściekłością, doskonale wiedząc, że gdyby nie moje działania, Sophia nigdy nie wysłałaby nikogo na aukcję. Jest zdeterminowana, żeby mnie zniszczyć i nie obchodzi jej, kto wpadnie w ogień krzyżowy.

Chudy wilkołak, który nas eskortował, w końcu przestaje taszczyć nas w dół obozowiskowych, brudnych tuneli Omega i zatrzymuje się przed niskim, krępym wilkołakiem – pracownikiem aukcji, jak sądzę. Z uśmiechem, który mrozi mi krew w żyłach, chudy wilkołak wskazuje na mnie.

„Nasza Luna chce, żebyś się nią dobrze opiekował” – powiedział do krępego wilkołaka, rzucając mu znaczące spojrzenie i wręczając mu plik banknotów.

Co Sophia chce mi zrobić?

Niski wilkołak kiwa głową, w jego oczach widać złośliwość, gdy bierze gotówkę i mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów.

Pozostali Omegowie zostają przewiezieni do cel, aby oczekiwać na rozpoczęcie aukcji, ale niski wilkołak chwyta mnie za ramię i odciąga od pozostałych.

„Zabieramy cię do kogoś wyjątkowego” – warknął do mnie.

„Nie, proszę!” błagam, walcząc w jego uścisku, ale on trzyma mocno. „Nic nie zrobiłem, to wszystko Sophia, nie musisz-”

„Nie ma wyboru” – mówi z uśmiechem, który pokazuje wszystkie zęby. „Wzięliśmy pieniądze. Musimy wykonać zadanie”.

Wszystko, co mogę zrobić, to zaakceptować swój los w otępieniu, gdy prowadzi mnie do celi podobnej do lochu, w którym przebywam. Gdy widzę bicz, moje serce zapada się.

Więc Sophia zapłaciła im, żeby mnie torturowali.

Mój kiedyś najlepszy przyjaciel teraz aktywnie próbuje mi zaszkodzić.

Krępy wilkołak chwyta bicz ze ściany i eksperymentalnie trzaska nim kilka razy. Za każdym razem, gdy słyszę dźwięk, chcę krzyczeć, ale muszę być silny.

Przynajmniej dla dobra mojego ojca, jeśli nie dla siebie.

Kiedy krępy wilkołak w końcu podnosi bicz w moją stronę, uśmiechając się jak szaleniec, patrzę mu martwo w oczy.

Już dobrze przywykłem do uczucia uderzeń biczem o moją skórę, ale mimo to krzyczę przy każdym ostrym uderzeniu. Wkrótce krew pryska na ściany. Kiedy niski wilkołak w końcu ze mną kończy, padam na ziemię o ciężkich kończynach, drżąc, gdy ciche łzy wymykają mi się spod powiek.

„Dlaczego?” – pytam cicho, głosem chrapliwym od płaczu.

„Nie martw się” – mówi, klękając obok mnie i ocierając łzę zrogowaciałym opuszkiem kciuka. Wzdrygam się na dotyk. Uśmiecha się sadystycznie. „Wyleczymy twoje rany przed aukcją. Upewnimy się, że sprzedamy cię za dobrą cenę”.

Czuję, jakby moje serce pękało. Gdy już jestem w stanie chodzić mniej więcej o własnych siłach, niski wilkołak prowadzi mnie do bloku cel z resztą Omegi.

„Do środka” – mówi ostro, wpychając mnie do celi razem z inną dziewczyną z grupy Omega.

Omega uważnie mnie ogląda, gdy wchodzę. Jest ładna, zdaję sobie sprawę, w łagodny, subtelny sposób.

„Co mogłeś zrobić, żeby go tak rozgniewać?” pyta. „A jaki ty jesteś głupi?”

Z trudem odpowiadam, ale jestem zbyt słaba, żeby zebrać słowa.

„Nawiasem mówiąc, jestem Elsbeth. Huh” – mówi nagle, przyglądając mi się uważniej. „Już po tobie”.

„Dlaczego...?” pytam słabym i ledwo słyszalnym głosem.

Elsbeth uśmiecha się smutno. „Nie masz wilka, prawda?”

Lekko potrząsam głową, a nawet ten niewielki ruch powoduje ból w całym ciele. Tojad zwyczajny całkowicie zerwał już moje połączenie z wilkiem.

„Omega bez wilka jest bezwartościowa” – wyjaśnia ze smutkiem. „Zwykle aukcja nawet by cię nie przyjęła. Ale jesteś bardzo ładna, więc może dlatego zrobili wyjątek. Widzisz, ta aukcja specjalizuje się w dostarczaniu zabawek i hodowli wilków dla potężnych Alph. Ale bez wilka...”

Elsbeth wzrusza ramionami, patrząc na mnie z politowaniem. „Cóż, będziesz tylko zabawką. A to chyba najgorsze, czym możesz być”.

Moje serce pogrąża się w rozpaczy.

„Wiesz kim jest Gabriel?” pyta Elsbeth, opierając się o ścianę celi.

Zaczynam kręcić głową, ale przypominam sobie słowa Sophii, które wypowiedział tuż przed tym, jak mnie odprawiła. „Nie martw się, Gabriel cię polubi” – powiedziała.

„Kim on jest?” – pytam, bojąc się odpowiedzi. Ale muszę wiedzieć, dla dobra mojego własnego przetrwania.

„To chory, wykrzywiony Alfa” – odpowiada Elsbeth głosem pełnym nienawiści. Niemal wypluwa jego imię, gdy przechodzi przez jej usta. „Absolutnie obrzydliwe. Lubi kupować ładne, połamane wilczyce takie jak ty i bawić się nimi, aż umrą”.

Spojrzała na mnie ostatni raz i od razu wiedziałem, że przewidziała mój los.

„Zdecydowanie jesteś w jego typie.”