Rozdział 5

Następnego dnia Josie obudziła się wcześnie rano.

Miała na sobie tylko kilka tanich ubrań, które zupełnie nie pasowały do ogromnej, eleganckiej garderoby.

Josie przebrała się w długą sukienkę, którą kupiła w zeszłym roku i zrobiła sobie prosty makijaż.

Kiedy zeszła na dół, Dexter już siedział na kanapie i czekał. Następnie oboje opuścili willę bez żadnej interakcji.

Josie spojrzała na Dextera i ostrożnie wymamrotała: „Straciłam premię za pełną obecność, bo wzięłam dzień wolny, żeby odwiedzić twojego dziadka”.

„ To tylko tysiąc.”

Dla biznesmena tysiąc to nic, ale dla Josie to wystarczyło, żeby pokryć miesięczne koszty utrzymania. Podczas gdy Josie się obrażała, odezwał się głos Dextera.

„ Uszczęśliw dziś dziadka, a ja zrekompensuję ci premię”.

Oczy Josie od razu się rozbłysły.

Wkrótce samochód zatrzymał się przy centrum handlowym, ale nie przy szpitalu. Josie zapytała zdezorientowana: „Czy nie odwiedzimy twojego dziadka?”

Dexter rzucił okiem na jej sukienkę i ostro skomentował. „Jeśli dziadek zobaczy twój strój, prawdopodobnie pomyśli, że nasza firma wkrótce zbankrutuje. W przeciwnym razie, dlaczego strój mojej żony miałby być taki stary?”

Josie oniemiała. Czy ta sukienka jest stara? To podróbka sukienki, która była w modzie na tegorocznym tygodniu mody!

Josie nie odważyła się mu odmówić, więc poszła za Dexterem do ekskluzywnego markowego sklepu. Dexter przechadzał się po sklepie, swobodnie wybrał kilka sukienek i rzucił je Josie.

„ Przymierz je.”

Josie przejęła sukienki jak robot i posłusznie weszła do przymierzalni.

Spojrzała na cenę – najtańsza kosztowała ponad dziesięć tysięcy, co odpowiadało jej miesięcznej pensji. Pierwszy raz miała na sobie tak delikatne sukienki, więc była ostrożna.

Po przymierzeniu większości ubrań „szef” na kanapie nie wydawał się zadowolony.

Wyczerpana Josie mogła pokładać nadzieję tylko w ostatniej długiej sukience w kolorze bladej zieleni.

Pracownicy sklepu chwalili z uśmiechem: „Pani, pani chłopak ma dobry gust. Wygląda pani wdzięcznie w tej sukience”.

Dexter siedział na kanapie, przewijając telefon. Kiedy usłyszał komentarz, podniósł wzrok, by spojrzeć na Josie. Patrzyła na siebie w lustrze. Z miejsca, w którym siedział Dexter, mógł zobaczyć jej szczupłą talię.

Josie odwróciła się i wycisnęła uśmiech na swojej jasnej twarzy. „Czy to w porządku?”

" Tak."

Następnie Dexter wstał i wybrał dla niej kilka par butów. „Weźmiemy sukienkę, którą ma na sobie i wszystko, co przed chwilą przymierzyła”.

Oszołomiony personel szybko odpowiedział: „Jasne, jasne. Pani, pani chłopak jest taki słodki”.

Zazwyczaj gruboskórna Josie zarumieniła się i nieśmiało pociągnęła Dextera za rękaw. „Nie musimy kupować wszystkich. Wystarczy ta, którą mam na sobie”.

Dexter zmarszczył brwi i rzucił jej zimne spojrzenie. „Czy planujesz nosić tę samą sukienkę za każdym razem, gdy odwiedzamy dziadka?”

Josie nie mogła wykrztusić słowa.

Po zapłaceniu rachunku Dexter zaprowadził Josie do sklepu jubilerskiego.

Zanim Josie zdążyła zrealizować swój zamiar, Dexter wybrał parę pierścionków dla par i umieścił jeden na dłoni Josie, a drugi na swoim palcu.

Przez cały proces nie było żadnej interakcji między nimi.

Podczas gdy Dexter płacił, Josie czekała przy wejściu i niewyraźnie słyszała, jak personel rozmawia między sobą. „O mój Boże, są tacy idealnie dobrani!”

„Tak, ale zakładam się, że jej chłopak jej nie kocha. Wybrał pierścionek bez większego wysiłku i nawet nie zadał sobie trudu, żeby go założyć swojej dziewczynie”.

Josie uśmiechnęła się złośliwie. Rzeczywiście, twój domysł jest trafny.