Rozdział 158

Davis była wdzięczna za dobroć Nathana, ale jej sposobem na odwdzięczenie się mu były drobne i stałe akty dobroci. Od tego czasu stała się bardzo troskliwa wobec Nathana.

Wrócił do domu, a ona natychmiast podała mu kapcie. Kiedy się upił, nauczyła się gotować mu zupę trzeźwiącą. Kiedy zachorował i miał gorączkę, pokojówki w domu robiły, co mogły, by unikać z nim kontaktu w bardzo taktowny i subtelny sposób, ale tylko Davis nie bał się zarażenia. Głupio opiekowała się nim każdego dnia, rozbierając go i dbając o jego potrzeby. Kiedy miał wypadek samochodowy, poszła nawet do świątyni, pobożnie klęcząc przed Buddą i gorąco błagając wysokiego mnicha, by pobłogosławił go poświęconym amuletem.

Służące w domu dokuczały jej: „Davis, jesteś taka miła dla pana Nanthana. Czy to możliwe, że się w nim zakochałaś? ” Davis zarumieniła się i pokręciła głową jak tamburynem. „Jak mogłam mieć takie głupie urojenia? Hill jest jak orzeł na niebie, a ja jestem tylko melonem na ziemi. Jesteśmy z różnych światów i niemożliwe jest, żebyśmy byli razem”.