Rozdział 1

Davis siedziała przed Lucasem, najsłynniejszym hipnotyzerem na świecie. Jej szczupła twarz i zapadnięte oczy, w połączeniu z jej pełnym szacunku zachowaniem, sprawiały, że wyglądała jak pobożna wyznawczyni.

„Chcę zapomnieć o kimś” – powiedziała. Jej głos drżał, a nawet jej wątłe ramiona się trzęsły.

Lucas wyciągnął swój stary zegarek kieszonkowy. Po narysowaniu zgrabnego łuku w powietrzu, spadł on pewnie w linię wzroku Davis. Jej wzrok cicho zatrzymał się na zegarku, cierpliwie czekając, aż zacznie.

„Czy jest jakieś niedokończone życzenie, które chciałbyś najpierw spełnić?” – zapytał Lucas.

Davis pokręciła głową.

Lucas uważał, że jego pytanie jest bezcelowe. Jeśli nie była całkowicie zrozpaczona, jak ta młoda kobieta mogła wybrać tak drastyczny sposób, aby zerwać więzi ze swoją przeszłością?

„Gdzie mam cię wysłać po hipnozie?” – zapytał, zmieniając temat. Jako hipnotyzer o międzynarodowej renomie pomógł wielu osobom odzyskać utracone wspomnienia i wymazać bolesne. Ci, którzy opuścili jego klinikę, często wydawali się odrodzeni.

Ale Davis chciał wymazać jej całą pamięć. Gdy hipnoza się skończy, może skończyć jak idiotka. Musi zorganizować jej miejsce, do którego pójdzie, żeby nie zostać z nią.

Davis zawahał się, ale w końcu zapisał ciąg liczb.

„To numer telefonu mojego męża. Odeślij mnie do niego” – powiedziała. Jej oczy niewytłumaczalnie zaczerwieniły się, a głos przeszedł w szept. „Jeśli on mnie nie chce, czy mógłbyś... czy mógłbyś mnie zostawić na Rainbow Bridge?”

Lucas, chcąc dobrze wykonać swoją pracę, skinął głową bez wahania. „W porządku. Zaczynajmy”.

Gdy zegarek kieszonkowy się kołysał, niepokojąca, kołysząca melodia wypełniła uszy Davis. Jej umysł migotał scenami z jej poprzedniego życia.

Widziała rozwód rodziców, oboje kłócili się o jej starszą siostrę. Młodsza wersja jej skuliła się w kącie, płacząc i błagając, żeby jej nie porzucali. Obiecała dobrze jeść, dużo się uczyć i być dobrym dzieckiem. Jednak ostatecznie jej ojciec wygrał proces i zabrał jej siostrę. Została z matką, która codziennie ją biła i opieprzała, nazywając ją ciężarem, który zrujnował jej życie.

Pośród cierni trudności Davis sprzeciwiła się losowi i ostatecznie została wybitną studentką uniwersytetu.

Scena się zmieniła. W wieku 19 lat poznała Daniela Parkera. Był jak promień światła przebijający się przez jej mroczne życie. Opłacił jej czesne, nauczył ją języków obcych i wypolerował ją na prawdziwą damę towarzyską, zanim się jej oświadczył. Wierzyła, że wszystkie jej nieszczęścia są warte zniesienia, jeśli zaprowadzą ją do Nathana. Była mu wdzięczna i głęboko go kochała. Po ślubie poświęciła się całkowicie byciu jego słodką małą żonką.

Następnie, trzy miesiące temu, Daniel Parker naciskał na nią, aby oddała nerkę jej ciężko chorej siostrze. Davis, bojąc się bólu i niechętna w głębi duszy, zawahała się. Ale Nathan chwycił ją za brodę i powiedział: „Bella, czy wiedziałaś, dlaczego się z tobą ożeniłem? Dałem ci bogactwo i luksus, abym mógł mieć twoją nerkę”.

Davis nie była głupia. Jej twarz zbladła jak papier. Drżąc, zapytała: „Nathan, czy kiedykolwiek mnie kochałeś?”

Nathan przyznał: „Bella, kiedyś bardzo kochałem twoją siostrę. Bardzo mocno. Ale obiecuję ci, że dopóki ją uratujecie, nasze małżeństwo pozostanie ważne. Dopóki ona żyje, nie będę żałował niczego w tym życiu”.

Wtedy Davis zdał sobie sprawę, że jego miłość nigdy do niej nie należała. A jednak kochała go zbyt mocno i zbyt mocno na nim polegała. W końcu był pierwszym mężczyzną w jej życiu, który traktował ją życzliwie .

Nie chcąc go stracić, postanowiła oddać swoją nerkę, aby uratować ich ciężko wywalczone małżeństwo.

Operacja zakończyła się sukcesem. Podczas gdy Davis leżała słaba i ledwo żywa w szpitalnym łóżku, usłyszała śmiech Nathana i ojca w pokoju jej siostry. Łzy spływały jej po policzkach – gorzkie łzy. Ona również dopiero co przeszła operację, ale ani jej ojciec, ani jej mąż, dwaj najbliżsi mężczyźni, nie przejmowali się jej przetrwaniem. Interesowała ich tylko Sophia, ta ładniejsza i mądrzejsza.

„Jeśli Sophia istnieje, dlaczego Davis musiał się urodzić?” – pomyślała. Od tego momentu nie miała żadnej nadziei na przyszłość. Jej świat stracił cały swój kolor.

Podczas gdy Nathan pozostał przy Sophii podczas jej rekonwalescencji, Davis potajemnie umówił się na spotkanie z najsłynniejszym hipnotyzerem świata, aby przeprowadzić najbardziej udaną hipnozę w historii.

Kiedy sesja dobiegła końca, Lucas był zaskoczony, widząc, jak niegdyś matowe oczy Davis błyszczą jak obsydian. Ponury wyraz jej twarzy zniknął, zastąpiony niewinnym, radosnym wyrazem.

Lucas odebrał notatkę, którą Davis napisał wcześniej, i wysłał SMS-a do Nathana:

„Twoja żona jest ze mną, tylko przez trzy dni. Przyjedź po nią”.

Nathan siedział cicho w szpitalnym pokoju Sophii, gdy otrzymał wiadomość. Patrząc na świeżo wyzdrowiałą Sophię poczuł ulgę. Jego asystent, Jayden, wszedł i z szacunkiem podał mu telefon. „Sir, jest dla ciebie wiadomość”.

Zirytowany tym, że mu przerwano, Nathan spojrzał na ekran. Jego bystre oczy zwęziły się, zanim uśmiechnął się chłodno.

Oszuści w dzisiejszych czasach byli śmieszni. Jego żona, Davis, najwyraźniej nadal leżała w szpitalnym łóżku. Po operacji albo spała, albo była zbyt słaba, żeby się ruszyć. Jak mogła uciec i paść ofiarą oszustów?

Jednak niewytłumaczalnie zirytowany, wstał i ruszył do jej szpitalnego pokoju, aby potwierdzić jej obecność. Tylko sprawdzając, mógł uspokoić swój umysł.

Ale kiedy pchnął drzwi, jego twarz zamarła. Łóżko było starannie pościelone, jakby celowo je posprzątała przed wyjściem - ciche pożegnanie.

Czyli tekst był prawdziwy?

Ciemne oczy Nathana błyszczały szronem. Jego pięści zacisnęły się, a knykcie trzasnęły. „Bella” – mruknął – „czy mogłabyś być jeszcze głupsza?”

Opuścić szpital, by spotkać oszustów zamiast odpocząć? Tylko Davis, głupiec, mógł sobie z tym poradzić.

Kazał swojemu asystentowi śledzić lokalizację telefonu nadawcy. Na szczęście oszust nie wydawał się zbyt bystry; adres był łatwy do znalezienia. Nathan zgarnął trochę gotówki i pojechał do chaotycznej, zaniedbanej dzielnicy na 6th Avenue. Nie mógł uwierzyć, że w stolicy istnieje tak brudne miejsce.

Po przeszukaniu okolicy w końcu znalazł Davis przed sklepem z emblematem czaszki. Jej zachowanie było jednak... dziwne.