บทที่ 3 ฉบับที่ 3

วิเวียนพุ่งขึ้นไปและตบหน้าเอ็มม่า

“ นังสารเลวปีศาจเหรอ? คุณแค่อิจฉาที่แมตต์อยากอยู่กับคนอย่างฉันมากกว่า!”

“ แล้วคุณก็เป็นผู้หญิงเลวๆ ที่ไม่สามารถหาผู้ชายของตัวเองได้ นี่มันอะไรกัน เหมือนกับแฟนคนที่สี่ที่คุณขโมยไปงั้นเหรอ หาชีวิตใหม่ซะ!”

วิเวียนดูเจ็บปวดมาก เธอฟาดฟันและดึงผมของเอ็มม่า เธอทนไม่ไหวแล้ว ความโกรธที่เธอเก็บกดไว้ตลอดทั้งวันไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป เธอกระโจนเข้าหาวิเวียนด้วยความกล้าด้วยการดื่มเหล้า และพวกเขาก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรง พวกเขาข่วน ตบ และดึงกัน เอ็มม่ากำลังประสบกับประสบการณ์นอกร่างกาย เธอต้องการให้วิเวียนทำร้ายเธอในแบบที่เธอกำลังเจ็บปวด เธอพยายามตบอีกครั้ง แต่แมตต์ก็กระโดดเข้ามาขวางระหว่างพวกเขา

“ หยุด!” เขาตะโกน “หยุดเดี๋ยวนี้!” เด็ก สาวทั้งสองถอยห่างจากกัน ความโกรธยังคงเดือดพล่านอยู่ในเลือดของเอ็มม่า เธอต้องการดึงผมของสาวคนนั้นออกทีละเส้น แต่ความโกรธที่เธอมีต่อ แมตต์นั้นอยู่อีกระดับหนึ่ง ในท้ายที่สุด นี่คือการกระทำของเขา วิเวียนอาจล่อลวงเขา แต่ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างพวกเธอหากเขาไม่ต้องการ

“ ออกไปจากฉัน!” เอ็มม่าปัดเขาออกไป

“ คุณต้องขอโทษวิเวียน” แมทพูดกับเธอ

" ขออนุญาต?"

“ สิ่งที่คุณพูดมันโหดร้ายและไม่เหมาะสม ฉันเข้าใจว่าเราทรยศคุณ แต่คุณต้องแสดงท่าทีเป็นผู้ใหญ่ในเรื่องนี้ ฉันจะไม่ยอมให้คุณปฏิบัติกับวิเวียนแบบนี้ ขอโทษด้วย”

เอ็มม่าจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งเห็นเขาเป็นครั้งแรก ความทรงจำอันแสนหวานในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันตอนนี้ถูกทำให้มัวหมองด้วยความทรงจำใหม่ เขาไม่ใช่ฮีโร่ในเรื่องราวของเธอ เขาไม่ใช่เจ้าชายรูปงามที่จะพาเธอออกไปจากชีวิตที่เลวร้ายของเธอ ไม่มีใครจะทำแบบนั้น ไม่มีใครมาช่วยเธอ เธอต้องช่วยตัวเอง

ในขณะนั้น เธอรู้สึกขยะแขยงและสงสารพวกเขา แต่ถึงแม้เธอจะโกรธมากเพียงใด เธอก็รู้สึกแหลกสลาย หัวใจของเธอแตกสลายมาก น้ำตาคลอเบ้าและมีก้อนเนื้อก่อตัวในลำคอ

“ คุณต้องการคำขอโทษแทนวิเวียนเหรอ โอเค นี่ไง” เธอกล่าวและมองไปที่วิเวียน “ ฉันขอโทษที่คุณมีความนับถือตนเองต่ำมากจนสามารถตามหาแต่ผู้ชายที่ถูกจับได้ ฉันขอโทษที่คุณไม่มีวันมีเพื่อนแท้ได้ เพราะว่าฉันขอโทษ ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับคุณหรอก” เอ็มม่าพูดด้วยความจริงใจ

“ คุณเป็นอะไรไป” แมตต์ถาม “นั่นไม่ใช่คำขอโทษนะ! ทำอย่างถูกวิธีสิ!” เขาสั่ง เขาจ้องดูเธอด้วยสายตาเย็นชาและมันทำให้เธอเจ็บปวด แต่เธอไม่สามารถแสดงความเจ็บปวดให้เขาเห็นได้อีกต่อไป เธอต้องยุติเรื่องนี้และออกไปจากที่นั่น

“ ฉันไม่ใช่แฟนสาวที่เชื่อฟังคุณ ฉันทิ้งคุณไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว จำได้ไหม”

“ ไม่ใช่แบบนั้นเกิดขึ้นที่นี่!” วิเวียนตะโกน

“ ขอให้พวกคุณทั้งคู่โชคดี” เอ็มม่าไม่สนใจการระเบิดอารมณ์ของวิเวียน “ไปตายซะ!”

แมตต์และ วิเวียนจ้องมองเธอด้วยความเงียบงัน เอ็มม่าเป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนและเงียบมาก ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดุร้ายและร้อนแรงต่อหน้าพวกเขา มากกว่าสิ่งอื่นใด วิเวียนกำลังโกรธ นี่ ไม่ใช่สิ่งที่ควรเกิดขึ้น เอ็มม่าควรขอร้องให้พวกเขาไม่ทำแบบนี้กับเธอ เธอควรร้องไห้เพื่อให้แมตต์ไม่ทิ้งเธอ วิเวียนต้องการเห็นความโกลาหลที่เธอทำให้เกิดขึ้นในชีวิตของเอ็มม่า นั่นเป็นสิ่งที่เธอเติบโตมาจากมัน และตอนนี้เธอจะไม่ได้รับการแก้ไข แต่อย่างน้อยเธอก็จะมีความพึงพอใจที่ได้เห็นเอ็มม่าที่เศร้าและเปียกโชกทำเรื่องเลวร้ายในสถานที่โปรดของเธอ เธอจะไม่มีวันกลับมาได้ และเอ็มม่าก็รู้ดี

เอ็มม่าวิ่งออกจากบ้านของเทรเมน เธอวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกหนักจนรู้สึกว่าเธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว อะดรีนาลีนและแอลกอฮอล์ผสมอยู่ในร่างกายของเธอ เธอรู้สึกมึนงงและเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้เธอสั่นคลอน แสงไฟ ฝน และน้ำตาทำให้เธอมองเห็นไม่ชัด และทุกความรู้สึกที่เธอกลั้นเอาไว้ก็ถูกปลดปล่อยออกมา

เอ็มม่าถูกแม่เลี้ยงขาย ถูกเพื่อนร่วมห้องหลอก และถูกแฟนทรยศ ไม่มีที่ไหนให้เธอไป บ้านในวัยเด็กของเธอเต็มไปด้วยการละเลยและการทารุณกรรม แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้เจนขายมันได้ ก่อนที่แม่ของเธอจะเสียชีวิต เอ็มม่าได้สัญญาว่าจะหวงแหนบ้านของพวกเขาและความทรงจำที่สวยงามที่เคยมีอยู่ที่นั่น เธอสัญญาว่าจะดูแลพ่อของเธอ เธอสัญญาว่าจะปกป้องครอบครัวและนั่นคือความรักที่เธอมีต่อแม่ของเธอ

เธอไม่สามารถกลับหอพักได้ ไม่มีข้อสงสัยใดๆ ในใจของเธอเลยว่าวิเวียนล็อกเธอไว้ข้างนอก ซาบรินาอยู่ที่บ้านพ่อแม่ของเธอในช่วงสุดสัปดาห์ ดังนั้นเธอจึงไปหาเธอไม่ได้ เธอติดอยู่ท่ามกลางพายุ ปัญหาของเธอสามารถแก้ไขได้ด้วยคำเพียงคำเดียว เงิน เงินเพื่อช่วยบ้านของเธอ เงินเพื่อช่วยตัวเอง

ด้วยความโกรธ เธอจึงบอกเจนว่าเธอจะเอาเงินนั้นมาเอง

“ ฉันคิดอะไรอยู่” เธอร้องถาม “ฉันจะเอาเงินมาจากไหน” เอ็มม่าเดินเตร่ไปตามถนนด้วยอาการมึนเมาจากแอลกอฮอล์และอารมณ์ที่พุ่งพล่าน

มีใครอยู่ที่นั่นบ้างที่จะช่วยเธอได้ เธอจะเอาเงิน 50,000 ดอลลาร์ไปได้อย่างไร

ฝาที่เธอปิดไว้บนความทรมานของเธอแตกออก และเธอปล่อยให้ตัวเองรู้สึกถึงความทุกข์ทรมาน ไม่ใช่แค่เพียงในวันนั้น แต่สำหรับหลายปีที่เธอต้องทนทุกข์ทรมาน เอ็มม่าไม่เคยปล่อยให้ตัวเองพังทลาย เธอไม่เคยต้องการเป็นภาระของใคร ความปรารถนาที่จะสูญเสียการควบคุมครอบงำเธอ แต่เธอต้องก้าวต่อไป เธอเดินเตร่ไปตามถนนราวกับเป็นชั่วโมงๆ

“ ฉันจะป่วยแน่” เธอสะอื้นไห้ “บางทีฉันควรโบกรถไป” แต่เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

เอ็มม่ายืนอยู่ข้างถนนและพยายามโบกรถ แต่ไม่มีใครหยุดให้เธอ รถบางคันสาดน้ำใส่เธอขณะขับผ่าน เธอไม่มีทางเปียกน้ำได้อีกแล้ว ทุกตารางนิ้วที่เปียกโชกไปด้วยฝน เอ็มม่าตัวสั่นเมื่อน้ำทำให้กระดูกของเธอเย็นลง ปัญหาต่างๆ กำลังรุมเร้าเธอ ดูเหมือนว่าความวุ่นวายในชีวิตของเธอจะไม่มีวันสิ้นสุด แต่ในขณะนั้น เธอต้องการเพียงแค่อาบน้ำอุ่นและความกรุณา เธอพยายามหยุดใครซักคนแต่ไม่มีใครทำ ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง เธอกระโจนลงไปบนถนนท่ามกลางการจราจรที่วิ่งสวนมา

มีรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเธอ ไฟหน้ารถสว่างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเข้าใกล้ เอ็มม่าไม่ถอยกลับ หากเธอเป็นแบบนี้ ก็ช่างมัน เธอไม่สนใจ บางทีมันอาจจะดีกว่านี้ เธอหลับตาและยื่นมือออกไปและยอมรับความว่างเปล่า

รถไถลหยุดลง เอ็มม่าลืมตาขึ้นและเห็นรถสปอร์ตสีดำเงาวับคันหนึ่ง ฝนดูเหมือนจะไม่สามารถตกลงมาได้ มันเป็นรถที่หรูหราที่สุดที่เธอเคยเห็น ก่อนที่เอ็มม่าจะขยับตัว คนขับก็เปิดกระจกรถลงและตะโกนใส่เธอจากด้านใน

“ คุณกำลังทำอะไรอยู่!” เป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง เอ็มม่าเดินไปที่ประตู จากที่เธอเห็นเพียงเล็กน้อย เขาดูหล่อเหลาและมีท่าทีร่ำรวย

“ ขอโทษที ฉันขอรบกวนคุณไปด้วยได้ไหม”

ชายผู้นั้นมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็เยาะเย้ย

“ ฉันไม่ได้มองหาเพื่อน” เขาหมุนกระจกขึ้นและขับรถออกไป

เอ็มม่าถูกทิ้งไว้บนถนน ฝนตกหนักรอบตัวเธอ ทุกสิ่งที่เธอเก็บซ่อนไว้ในวันนั้นระเบิดออกมาจากภายในตัวเธอ เธอทรุดลงกับพื้นและสะอื้นไห้บนถนน แม่เลี้ยงของเธอขายเธอ แฟนของเธอโกหกเธอ เพื่อนร่วมห้องของเธอทรยศต่อเธอ เธอจะเสียบ้านไป พ่อของเธอจมดิ่งลงสู่การเสพติดมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอต้องหาเงิน 50,000 เหรียญให้ได้

ทุกเส้นใยในจิตวิญญาณของเธอขาดสะบั้น

คืนนั้นเมื่อเขาออกไปขับรถ เขาไม่คาดคิดว่าจะเกือบฆ่าใครตาย แต่เธอกลับอยู่ตรงนั้น ยืนอยู่กลางถนน เปียกโชกไปด้วยฝน เขาเชื่อว่าเป็นโสเภณีที่โชคไม่ดี เขาขับรถหนีจากเธอไป แต่หยุดเมื่อเห็นเธอล้มลงบนถนน

มีบางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ดึงดูดใจเขา

“ ฉันคงเป็นคนโง่ที่สุดในโลก” เขาพูดกับตัวเอง “หรือเธออาจเป็นนักแสดงที่ดีที่สุดในโลก ฉันต้องเสียใจแน่ๆ” เขาหันกลับไปหาเธอ เธอดูประหลาดใจจริงๆ ที่เห็นเขากลับมา เขาออกจากรถและกางร่มให้เธอ

“ เข้ามาสิ”

เอ็มม่ามองเขาแล้วกระพริบตา อะไรนะ?

นี่คือสิ่งที่จักรวาลกำลังส่งสัญญาณให้เธอหรือเปล่า เขาดูมีราคาแพง แผนบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ เธอวิ่งเข้าไปในรถ และชายคนนั้นก็ดูรังเกียจ

“ ฉันจะพาคุณไปที่ไหน?”

“ เอ่อ…” เอ็มม่าไม่ได้วางแผนล่วงหน้าขนาดนั้น ไม่มีที่ไหนที่เธอจะไปได้ในตอนนี้ “ฉันไม่รู้ ไม่มีที่ไหนที่ฉันอยากไปในตอนนี้”

ชายคนนั้นจ้องมองเธอ เอ็มม่าจ้องกลับไปที่เขาและคิดอีกครั้งว่าเขาดูแพงขนาดไหน เขามีเงินและไม่กลัวที่จะอวดมัน บางทีเธออาจใช้สิ่งนั้นให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง ความคิดนั้นทำให้เธอถอยหนีทันทีที่มันเข้ามาในหัว แต่จิตใจที่แหลกสลายของเธอไม่สามารถคิดไปไกลกว่าช่วงเวลานั้นได้ และในช่วงเวลานั้น มีสิ่งเดียวที่เธอต้องการ สิ่งเดียวที่จะแก้ไขปัญหาของเธอได้

เงิน เอ็มม่ารู้ว่าเธอคงเกลียดตัวเองเพราะเรื่องนี้ แต่...

“ เอ่อ… คุณรวยมั้ย?”