บทที่ 7 ฉบับที่ 7

“ ทำไมพวกเขาถึงใช้เวลานานขนาดนั้น” วิลล์ถาม เขาเดินไปเดินมาในร้าน

เจสันเลือกสูทของอีฟส์ แซงต์ โลรองต์ที่สะดุดตา นี่คือเหตุผลที่วิลล์มาที่นี่ เจสันเป็นสไตลิสต์ที่ดีที่สุดในเมือง และเขาเป็นคนรอบคอบ เขาคิดว่าคราวนี้เขาได้รับมอบหมายงานหนักทีเดียว

เอ็มม่าไม่ได้น่าเกลียด เขาเห็นเธอมาหมดแล้วเมื่อคืนนี้ แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่เขาชอบเลย เธอไม่ได้โดดเด่น บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่อยากเป็นแบบนั้น วิลล์หัวเราะกับตัวเอง

“ เอ่อ!” เจสันประกาศด้วยเสียงอันโอ่อ่า “ฉันขอเสนอเลดี้เอ็มมา สกาย เวลส์!” เขาเปิดม่านและเผยให้เห็นเอ็มมาคนใหม่ที่ได้รับการยอมรับ

วิลล์ลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นเธอ ผมยุ่งๆ ยุ่งๆ ของเธอถูกรวบเป็น มวยต่ำที่ดูทันสมัย เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอถูกแทนที่ด้วยชุดกระโปรงสุดเก๋ กระโปรงเข้ารูปเข้ารูปของเธอ สีมรกตตัดกับสีผิวสีเขียวมะกอกทำให้เธอเปล่งประกาย วิลล์หลงใหลในตัวเธอ

“เธอสวมชุด กระโปรง Giv enchy สีเขียวมรกตสุดประณีตที่เข้าคู่กับเสื้อชีฟองสีครีมของ Carolina Herrera ที่มีรายละเอียดเป็นโบว์ ฉันสวมชุดนี้กับรองเท้า Christian Louboutin สีดำ สำหรับเครื่องประดับ ฉันเลือกต่างหูเพชรแบบเรียบง่าย และเราแต่งหน้าให้ดูสดใสและสดชื่น เธอสวยมากจริงๆ” เจสันพูดอย่างตื่นเต้น “ต้องบอกว่าเป็นงานที่ดีที่สุดของฉันเลยทีเดียว”

“ ใช่ เธอสมบูรณ์แบบ” วิลล์พูดอย่างโล่งใจ เขาอยู่ในภวังค์ขณะจ้องมองเอ็มม่า

แรงบางอย่างดึงเขาเข้าหาเธอ เอ็มม่าจ้องเขม็งภายใต้สายตาของเขา เธอเป็นแก้วน้ำเย็นสูง ส่วนเขาติดอยู่ในทะเลทราย เขาดื่มหมดแก้วจนหมด

“ มีบางอย่างที่ขาดหายไป” วิลล์กล่าว

“ เธอเป็นผลงานชิ้นเอก! อะไรล่ะที่ขาดหายไป” เจสันอุทานพร้อมกับยกมือขึ้น

“ สร้อยไข่มุก ไข่มุกมิกิโมโตะ” วิลล์พูด ไข่มุกสีขาวแวววาวจะทำให้ผลงานศิลปะชิ้นนี้สมบูรณ์แบบ เขาลูบนิ้วไปตามกระดูกไหปลาร้าของเอ็มม่า ตรงจุดที่ไข่มุกควรจะอยู่ ดวงตาของเขาเริ่มมืดลง และอากาศรอบๆ ศีรษะของเอ็มม่าก็เริ่มเบาบางลง เธอเคยเห็นดวงตาคู่นั้นมาก่อน ในคืนที่เขาเรียกเธอว่าคนอื่น

“ฉันไม่มีอะไรแบบนั้นเลย ไข่มุกมิกิโมโตะไม่มีให้สั่งแบบนั้น แม้แต่สำหรับคุณ ฉันเกรงว่าจะไม่มี” เจสันคร่ำครวญ

สิ่งที่เกิดขึ้นกับวิลล์ในตอนนี้ทำให้เขาสนใจ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นางแบบและนักแสดงคือผู้ชายในแบบของเขา และพวกเธอก็ไม่เคยได้รับปฏิกิริยาแบบนี้จากพวกเขา เจสันยิ้ม วิลเลียม สจ๊วร์ตกำลังจะตกหลุมรัก และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ

“ ถูกต้อง” วิลล์ตอบ ภวังค์ที่ครอบงำเขาหายไปแล้ว ดวงตาของเขากลายเป็นเย็นชา และเขาก็ถอยห่างจากเอ็มม่า “แน่นอนว่าไม่ ฉันเดาว่าเธอคงทำได้” เขาละสายตาและพูดด้วยท่าทีเฉยเมย มันทำให้เอ็มม่ารู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง

“ เธอทำได้เหรอ” เจสันเยาะเย้ย “เธอดูเหมือนราชวงศ์อังกฤษ ถ้าคุณสจ๊วตไม่หลงเสน่ห์ฉัน ฉันจะเลิก” เขาจ้องไปที่เอ็มม่า ชัดเจนว่าอารมณ์แปรปรวนกะทันหันของวิลล์ทำให้เธอหงุดหงิด เจสันจับมือเธอแล้วยิ้มให้เธอ “คุณดูสวยมาก เจ้าหญิง”

“ขอบคุณ” เอ็มม่ากระซิบ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มให้เขา ไม่มีใครแสดงความเมตตาแท้จริงกับเธอเลยตั้งแต่เธอแยกทางกัน ความรู้สึกอบอุ่นแผ่กระจายไปทั่วตัวเธอ และเกือบจะทำให้เธอสดชื่นขึ้น มันน่าทึ่งมากที่การแสดงความเห็นอกเห็นใจเพียงเล็กน้อยสามารถช่วยให้เธอรู้สึกเป็นตัวเองอีกครั้ง “ขอบคุณ” เธอพูดซ้ำด้วยความมั่นใจมากขึ้นเล็กน้อย

“ ไปกันเถอะ” วิลล์พูดด้วยความหงุดหงิด

เจสันพาพวกเขาออกไปที่รถ ซึ่งเขาก็กอดเอ็มม่าและอวยพรให้เธอโชคดี

สำหรับเอ็มม่าแล้วประสบการณ์นี้ดูไม่จริงเลย เธอครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ในชีวิตจริง เรื่องนี้ไม่เกิดขึ้นจริง เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอล้มลงกับพื้นถนนขณะเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง เป็นช่วงเวลาที่เหมือนหลุดออกมาจากละครโทรทัศน์ และตอนนี้เธอออกจากร้านบูติกแฟชั่นดีไซเนอร์สุดหรู โดยสวมเสื้อผ้าที่มีมูลค่ามากกว่าที่เธอเคยเห็นในชีวิต

“ เราต้องสรุปเรื่องราวของเราให้ตรงกัน” วิลล์พูดขณะขับรถ

“ เรื่องของเราเหรอ คุณจะพาฉันไปไหน” เอ็มม่าถาม “คุณต้องการเงินหรือเปล่า” เขาตะคอก เอ็มม่า เริ่ม เบื่อหน่ายกับทัศนคติของเขาแล้ว เมื่อเธอไม่ตอบ วิลล์ก็คิดว่านั่นเป็นการยอมตาม “ปู่ของฉันเป็นบุคคลสำคัญในเมืองนี้ คุณจะได้ไปพบเขา และคุณจะแสร้งทำเป็นว่าเราอยู่ในความสัมพันธ์ที่กำลังก่อตัว”

“ ความสัมพันธ์? กับคุณเหรอ?” นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เอ็มม่าต้องการ วิลล์ไม่สนใจเธอ

“ คุณเป็นนักศึกษาใช่ไหม?”

“ ใช่ ฉันเรียนสถาปัตยกรรมศาสตร์ ฉันกำลังศึกษาเพื่อเป็นที่ปรึกษาด้านการติดสารเสพติดและนักบำบัดสุขภาพจิต” เสียงของเธอสั้นและกระชับ

“ สมบูรณ์แบบ เขาจะถามแบบนั้นเอง คุณปล่อยให้ฉันพูดเองทั้งหมด อย่าพูดจนกว่าเขาจะพูดกับคุณโดยตรง เข้าใจไหม”

“ คุณยังจะจ่ายเงินให้ฉันอยู่เหรอ?”

“ ใช่ คุณจะได้เงินโง่ๆ ของคุณไป”

พวกเขาขับรถมาถึงประตูที่สวยงามแห่งหนึ่ง โดยมีทหารยามสองคนยืนเฝ้าอยู่ เหล็กเส้นถูกบิดเป็นลวดลายที่ซับซ้อนและกลายเป็นตัวอักษร “S” ขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยลายมือ

“ สวัสดีตอนเช้าครับ ท่านวิลเลียม” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งทักทายเขา

“ สวัสดีตอนเช้า” วิลล์ตอบ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถอยออกไปและประตูก็เปิดออก พวกเขาขับรถขึ้นทางเดินยาวที่เรียงรายไปด้วย ต้นไม้และรั้วที่ได้รับการดูแลอย่างดี ทิวทัศน์ที่สวยงามราวกับหลุดออกมาจากนิตยสาร เอ็มม่ารู้สึกเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังเล่นเครื่องเล่นที่ดิสนีย์เวิลด์ สุดทางเดินมีคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ ไม้เลื้อยเลื้อยเกาะติดกับผนังอิฐอย่างแนบเนียน ราวกับว่าถูกวางไว้ตรงนั้น เอ็มม่ามองไปรอบ ๆ ด้วยความตะลึง เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าในชีวิตจริงจะมีสถานที่แบบนี้อยู่

ภายในดูยิ่งใหญ่อลังการกว่าภายนอกเสียอีก โถงทางเข้ามีเสาหินอ่อนขนาดใหญ่ที่สูงถึงเพดาน บันไดอันวิจิตรงดงามปูพรมแดงหรูหราตั้งตระหง่านอยู่บริเวณผนังที่อยู่ไกลจากบันไดมากที่สุด ภาพวาดอันวิจิตรงดงามประดับประดาผนัง ทุกอย่างดูไร้ที่ติ เพียงห้องนี้ห้องเดียวก็ใหญ่กว่าบ้านทั้งหลังของเธอเสียอีก

“ ตั้งสติหน่อย คุณดูเหมือนเด็กที่สวนสนุก” วิลล์สั่ง

“ ฉันรู้สึกเหมือนเด็ก ๆ ที่สวนสนุก นี่มัน… มาก” เอ็มม่าพูด เธอแค่พูดตามความจริง

เขาพาพวกเขาผ่านห้องและเข้าไปในบ้าน พวกเขาเข้าไปในห้องที่ให้ความรู้สึกเหมือนห้องทานอาหารในวัง

มีโคมระย้าคริสตัลห้อยอยู่เหนือ พวกเขา โปรยเศษรุ้งรอบๆ พวกเขา โต๊ะเป็นไม้เชอร์รี่สีเข้ม ปูด้วยอาหารรสเลิศ กลิ่นลอยขึ้นไปทางเอ็มม่าและทำให้ปากของเธอน้ำลายสอ ตั้งแต่เลิกงานเมื่อวานและหัวใจของเธอแตกสลาย เธอไม่ได้กินอะไรเลย เธอหิวโหยขึ้นมาทันใด

ชายชราคนหนึ่งนั่งที่หัวโต๊ะ มีพนักงานหลายคนมายืนล้อมรอบเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจพวกเขา เมื่อเดินเข้ามา เขาก็เงยหน้าขึ้นมองและเห็นพวกเขา รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา

“ สวัสดีตอนเช้าครับพ่อ”

“ วิล! ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมาจนกระทั่งเย็นนี้ เธอพาเพื่อนมาด้วย ฉันเห็น” เขาพูดด้วยความตื่นเต้น “มาสิ มาสิ มากับฉันตั้งแต่เช้าเลยไม่ใช่เหรอ” วิลพาเอ็มม่าไปหาปู่ของเขาที่ยืนขึ้นเพื่อต้อนรับพวกเขา

สุภาพบุรุษโอบกอดวิลล์ วิลล์คนนี้แตกต่างจากคนอื่นๆ ใบหน้าของเขาผ่อนคลาย และรอยยิ้มของเขาไม่ได้เยาะเย้ยหรือแสดงกิเลสตัณหา เขาดูมีความสุข

“ สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณหนู” เขาทักทายเธอ

“ สวัสดีตอนเช้าค่ะท่าน”

“เชิญนั่งค่ะ นั่งค่ะ” พนักงานดึงเก้าอี้ออกมาให้พวกเขา และจัดวางจาน อาหารไว้ตรงหน้าพวกเขา กลิ่นหอมมาก และเอ็มม่าก็อยากจะกระโดดลงไปนั่ง แต่เธอรู้สึกว่านี่เป็นการทดสอบบางอย่าง

วิลล์เริ่มกิน เขาพยักหน้าเล็กน้อย ขอบคุณพระเจ้า พวกเขานั่งตรงข้ามกัน ทำให้เธอผิดหวังมาก เธอหวังว่าจะได้นั่งข้างวิลล์ เพื่อจะได้ไม่ต้องถูกปู่ของเขาจับจ้อง อาหารมีรสชาติดีกว่าที่เธอเคยกินมาก่อน เธอเกือบจะครางออกมาด้วยความอร่อย แต่ก็ห้ามตัวเองไว้ได้

“ แล้วฉันจะได้มีความสุขร่วมกับใครในเช้านี้” เขาถาม

“ ขอโทษทีนะพ่อ นี่เอ็มม่า เวลส์ เราเจอกันผ่านคนรู้จักที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง”

“ ยินดีที่ได้รู้จัก เอ็มม่า คอนราด สจ๊วร์ต” เขาแนะนำตัวด้วยท่าทีไม่เชื่อ เอ็มม่าจับมือเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“ คอนราด สจ๊วร์ต?” แห่งสจ๊วร์ต อินดัสทรีส์เหรอ?” เอ็มม่าสำลักน้ำ

เขาคือคนที่รวยที่สุดในเมือง ตอนนี้ทุกอย่างดูสมเหตุสมผลมากขึ้น ปู่ของวิลล์เป็นประธานบริษัท Stewart Industries เขาเป็นมหาเศรษฐี

“ รู้สึกผิด” คอนราดหัวเราะ “วิลไม่ได้บอกคุณเหรอ”

“เปล่า ฉันไม่ได้บอก” วิลล์แย้ง “เธอคงรู้ว่าฉันไม่ชอบที่จะพูดถึงนามสกุลของเราแบบนั้น”

“ ไม่ใช่ แค่เงินของเรา” คอนราดพูดติดตลก “ไม่เป็นไร ตอนนี้คุณรู้แล้วที่รัก คุณเป็นนักเรียนหรือเปล่า”

“ ครับ ผมเรียนสถาปัตยกรรมครับ”

“ ยอดเยี่ยม” เขายอมรับ “คุณดูเป็นสาวน้อยที่น่ารัก ฉันดีใจที่ได้พบคุณในบริษัทของหลานชายสุดที่รักของฉัน ถึงเวลาแล้ว คุณรู้ไหม เขา ล่อง ลอยไปมาไร้จุดหมายด้วยท่าทางแปลกๆ —”

“ ป๊า!” วิลล์หน้าแดง เอ็มม่าไม่เชื่อว่าเขาเปลี่ยนไป เขาดูเหมือนเด็กน้อย ภูมิใจในคำชมของปู่ หมกมุ่นอยู่กับการยอมรับของปู่ แต่ก็เขินอายกับการกระทำของปู่

“ ใช่แล้ว คุณไม่ต้อง กังวล เรื่องนั้น” คอนราดหัวเราะ

“ เอาล่ะ เราควรไปกันได้แล้ว” วิลล์พูดขณะลุกจากเก้าอี้

“ แต่คุณเพิ่งมาถึง คุณไม่ได้แตะอาหารเช้าเลย” คอนราดตักเตือน

“ ฉันรู้ แต่ฉันขอโทษ ฉันสัญญากับเอ็มม่าว่าจะพาเธอไปที่สวนพฤกษศาสตร์วันนี้ เราต้องออกเดินทางก่อนที่รถจะติด”

“ ใช่ ใช่” คอนราดยิ้ม “ความรักของวัยรุ่นและทั้งหมดนั้น”

เอ็มม่าหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห ความรักเหรอ? วิลล์ไม่มีวันรักใครได้หรอก

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะคะ คุณสจ๊วต” เอ็มม่าพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ ผมยินดีมากที่รัก และโปรดเรียกผมว่าคอนราดด้วย ผมหวังว่าจะได้พบคุณอีกครั้ง”

“ ลาก่อนครับพ่อ”

ทันทีที่พวกเขาออกไปจากสายตาของคอนราด วิลล์ก็คว้าข้อมือเธอและลากเธอออกไปด้านนอกและเข้าไปในรถ

“ ฉันจะไปส่งคุณที่โรงแรม หลังจากนั้นคุณก็ต้องดูแลตัวเอง” เขาโกรธจัด

“ ทำไมคุณถึงโกรธมาก” เอ็มม่าตะโกนกลับไปที่เขา

“ เงียบปาก!” เขาตะโกน

น้ำตาของเอ็มม่าไหลรินออกมาด้วยความโกรธ แต่เธอปฏิเสธที่จะให้เขารู้สึกพอใจตามที่เธอรู้สึก เธอผ่านอะไรมามากพอแล้ว

“ เสื้อผ้าเก่าของฉันอยู่ไหน?”

“ อยู่ด้านหลังค่ะ มารับได้ตอนฉันไปส่งค่ะ”

เอ็มม่าจะให้คนรับรถไปเอารถหลังจากที่เธอเก็บของเสร็จแล้ว เธอมองเขาด้วยความคาดหวัง

“ เช็คของฉันเหรอ?” เธอถาม

“ นี่” เขาเซ็นชื่ออย่างโอ่อ่าแต่ปล่อยให้มันหล่นลงบนพื้น

เธอจ้องมองเขาด้วยความรังเกียจขณะเดินไปหยิบมันขึ้นมา เธอรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เธอก็รู้ดีว่าเขาทำเกินไปแล้ว นี่ทำไปเพื่อเงินเสมอ

50,000 เหรียญ ในที่สุด เธอ ก็ได้มัน

“ ขอบคุณ” เธอกล่าวขณะกัดฟันแน่น

“ อืม ยินดีด้วย คุณเป็นแค่ผู้หญิงโลภมากเหมือนกับคนอื่นๆ คุณไม่ได้เก่งขนาดนั้นด้วยซ้ำ คุณทำเงินได้มากในคืนเดียว” เขาเยาะเย้ย

“ คุณมันไอ้เลว ฉันหวังว่าจะไม่เจอคุณอีก” เอ็มม่าพูดจาใส่เขาและรีบวิ่งไป พร้อมกับข้าวของของเธอ

โอเค เอ็มม่า ยังไงเธอก็มีเงินแล้ว ลืมเรื่องนี้ไปซะ แล้วก้าวต่อไป...