บทที่ 18 เล่มที่ 18

น้ำตาที่ไหลรินด้วยความโกรธไหลรินลงมาบนใบหน้าของเอ็มม่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ก็ยังมีบางสิ่งที่คอยย้ำเตือนเธอเสมอว่าชีวิตของเธอช่างเลวร้ายเพียงใด

“ ทำไมทุกคนถึงแย่กันจัง” เธอคิดถึงวิลล์ที่ทิ้งเงินสดไว้และปฏิบัติกับเธอเหมือนโสเภณี เธอเกลียดตัวเองที่คิดว่าตัวเองมีความหมายกับเขามากกว่าคนอื่น และวิเวียนที่เข้ามาทำร้ายเธอแบบนั้น? สิ่งเดียวที่เธอต้องการคือจะไม่พบเธออีก แต่วิเวียนก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป

เอ็มม่าอยากจะโยนตัวเองลงบนเตียงแล้วร้องไห้ให้เต็มที่ แผนของเธอคือกลับมาที่ห้อง เก็บข้าวของและไปโรงพยาบาลเพื่ออยู่กับพ่อของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาเหลือเลย วิเวียนอยู่แถวนั้นเสมอ คอยขวางทางเธออยู่เสมอ