บทที่ 17 เล่มที่ 17

แสงแดดสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ส่องเข้ามาในดวงตาของเอ็มม่า ทำให้เธอตื่นขึ้น เธอรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง จำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เมื่อคืนกลับเข้ามาในความทรงจำของเธออีกครั้ง หลังจากที่พวกเขาสนุกสนานกันที่สระว่ายน้ำ วิลล์ได้พาเธอเข้าไปในบ้าน ในห้องนอนห้องหนึ่ง และทำให้เธอถึงจุดสุดยอดจนพูดไม่ออก เขาคลั่งไคล้ สัตว์ร้ายกำลังอ้างสิทธิ์ในตัวคู่ของเขา

เธอขยับตัวไปมาเมื่อนึกถึงทุกสัมผัสของวิลล์ วิธีที่เขากลืนกินเธอด้วยการจ้องมอง วิธีที่เขาใช้มือบีบสะโพกของเธออย่างแรงขณะที่เธอกระแทกตัวเข้าหาเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอยังคงได้ยินเสียงคำรามอันหยาบคายของเขาขณะที่เขาอ้างสิทธิ์ในตัวเธอ ความทรงจำนั้นทำให้เธอตัวสั่น ฉันอยากทำแบบนั้นอีกครั้ง

ร่างของเธอนอนหมดแรงอยู่บนเตียงนั้น เปลือยเปล่าและหมดแรง เธอค้นหาวิลในห้องแต่ก็ไม่พบเขาเลย “ วิล” เธอร้องออกมา ดูเหมือนว่า เธอจะอยู่คนเดียว ห้องนั้นเล็กกว่าห้องในโรงแรมที่พวกเขาเคยพบกัน แต่การตกแต่งนั้นดูวิจิตรบรรจงกว่า เฟอร์นิเจอร์เป็นไม้เชอร์รี่สีเข้ม ผ้าม่านหนาและหนักพร้อมลวดลายหรูหรา เธอหันไปมองข้างเตียงและสังเกตเห็นกองเงินบนโต๊ะข้างเตียงข้างๆ เธอ ความทรงจำของค่ำคืนอันน่าอัศจรรย์จางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความโกรธ เขาปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นสาวบริการ เธอโกรธจัดและปิดโทรศัพท์ที่เขาให้มา พวกเขาอาจมีข้อตกลงทางสัญญา แต่เธอจะไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนของเล่นทางเพศของเขา เหมือนกับสิ่งที่เขาสามารถใช้และละเมิดได้ตามต้องการ เธอเป็นคน และเธอคาดหวังว่าจะได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพ