บทที่ 1 ฉบับที่ 1

“ คุณขายฉันเหรอ” เอ็มม่าพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ เขาจ่ายเงิน 50,000 เหรียญเพื่อคุณ ฉันจะทำอย่างไรได้ คุณถูกซื้อและจ่ายเงินแล้ว” เจนซึ่งเป็นแม่เลี้ยงของเอ็มม่ากล่าว

“ ฉันจะไม่แต่งงาน”

“ ใช่แล้ว! เขาจ่ายเงินให้เราแล้ว! หลังจากคุณเรียนจบมหาวิทยาลัย คุณ ก็ จะ แต่งงาน ฉันพบผู้ชายที่ตกลงด้วยในที่สุด”

เจนหยิบรูปชายสูงอายุคนหนึ่งขึ้นมา เขาหัวโล้น อ้วน น่าเกลียด เขาอายุอย่างน้อย 50 กว่าปี ส่วนเอ็มม่าอายุแค่ 21 ปี

เอ็มม่าโกรธจนเดือดดาล “ฉันมีแฟนแล้ว! ฉันไม่ใช่ของนายที่จะขายได้! นายจะขายแอนนาให้กับชายชราคนนี้ไม่ได้หรือไง”

ก่อนที่เอ็มม่าจะหายใจเข้า เจนก็ตบหน้าเธออย่างแรง

“ ไอ้สารเลว! เขาจ่ายเงินให้คุณไปแล้ว! และเงินก็หมดไปแล้วด้วย! คุณจะต้องแต่งงานกับเขา หรือไม่เช่นนั้นฉันก็ต้องขายบ้าน!”

“ คุณควรจะรู้สึกโชคดีที่ใครสักคนคิดว่าคุณมีค่า” แอนนาแซว “ คุณจะไม่ขายบ้านหรอก และฉันก็จะไม่แต่งงานกับผู้ชายคนนั้นด้วย! ฉันจะคืนเงินนั้นเอง!” เอ็มม่าเดินออกจากบ้านโดยไม่มีข้าวของใดๆ เลยและเดินกลับเข้าไปในสาย ฝน

เจนเป็นผู้หญิงชั่วร้าย แต่สถานการณ์ตอนนี้กำลังเลวร้ายที่สุด

เอ็มม่าถูกขายไปแล้ว เธออยากจะร้องไห้และกรีดร้องในเวลาเดียวกัน น้ำตาของเธอผสมกับฝน และหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ไม่สามารถบอกความแตกต่างได้

แมทต์ เธอคิด ฉันต้องพบเขา

การอยู่ใกล้เขาทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเสมอ แมตต์มีวิธีทำให้ความรู้สึกแย่ๆ ละลายหายไป เขาคือคนที่เธอควรจะแต่งงานด้วยหลังจากเรียนจบ ไม่ใช่ชายชราวิปริต เขามาจากครอบครัวที่ร่ำรวย บางทีพวกเขาอาจช่วยเธอเรื่องนี้ได้

เธอพุ่งออกไปและเดินไปที่หอพักของแมตต์ ฝนก็หยุดตกกะทันหัน ในความเป็นจริง เธอจะไม่กลับบ้านถ้าบ่ายนี้ฝนไม่ตกหนัก

สิ่งสุดท้ายที่เอ็มม่าอยากทำคือกลับ บ้าน มันไม่ใช่บ้าน อย่างน้อยก็ไม่ใช่สำหรับเธอ เธอสูญเสียแม่ไปตอนที่เธอยังเด็ก และ พ่อของเธอก็มีอาการเมามายในระดับต่างๆ มาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ในช่วงที่เขามีสติสัมปชัญญะมากขึ้น เขาได้แต่งงานใหม่ เจนเป็นคนดีในตอนแรก เธอมาพร้อมกับแอนนา ลูกสาวของเธอเอง และการขยายครอบครัวดูเหมือนจะทำประโยชน์ให้กับพ่อของเธอบ้าง อย่างน้อยก็ชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาเมาตั้งแต่ 9 โมงเช้า เขาไม่เคยทำร้ายพวกเขาหรืออะไรเลย เจนจัดการเรื่องนั้นเอง เธอคือปีศาจในร่างมนุษย์

เอ็มม่ากลายเป็นคนรับใช้ในบ้านของเธอ พ่อของเธอใช้ชีวิตอย่างเมามายตลอดเวลา เอ็มม่าไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ในบ้านนั้นด้วยซ้ำ เจนใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้และบังคับให้เอ็มม่าทำทุกอย่าง เจนและแอนนาไม่เคยทำอะไรเลย เว้นแต่ว่าจะขัดใจเอ็มม่า

การได้เห็นบ้านของเธอช่างเป็นภาพที่น่าเศร้าและแสนหวาน แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความทรงจำอันล้ำค่าในวัยเด็กของเธอ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสจากการถูกเจนทำร้าย ฝนเย็นๆ ทำให้เธอรู้สึกหนาวเหน็บจนถึงจิตวิญญาณ

“แค่เข้าไปแล้วก็ออกไป” เอ็มม่าปลอบใจตัวเองในช่วงบ่ายนี้ ก่อนจะเข้าไปในบ้าน เธอเดินไปที่ประตูหลังและ ภาวนาขอให้ประตูถูกปลดล็อก

เมื่อเธอเข้าใกล้ เสียงที่คุ้นเคยก็เข้ามาจู่โจมเธอ

“ ไอ้สารเลวไร้ค่า ทำไมแกไม่ตายไปซะล่ะ แกไม่มีค่าอะไรกับฉันเลยเมื่อยังมีชีวิตอยู่!” เสียงกรีดร้องอันเป็นพิษของเจนทำให้บ้านสั่นสะท้าน

บ้านหลังนี้เคยเป็นสถานที่ที่มีความสุขมาก แต่ความสุขนั้นกลับมีอยู่ในความทรงจำของเอ็มม่าเท่านั้น บ้านหลังนี้มืดมิดและรกร้าง เสียงกรีดร้องของเจนและเสียงทีวีที่ดังกลบเสียงเอ็มม่าที่กำลังแอบย่องไปมา หรืออย่างน้อยเธอก็คิดอย่างนั้น

เมื่อเธอถึงห้อง ก็มีแขนมาโอบเอวเธอ

“ เอ็มม่า! แอบอยู่ที่นี่ในความมืดนะ เธอคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” แอนนาร้องกรี๊ดขณะที่แขนของเธอโอบรัดร่างของเอ็มม่าแน่นขึ้น

ร่างกายของเอ็มม่าแข็งทื่อ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการ

เจนเป็นคนชั่วร้าย แต่แอนนาก็ไม่ได้ดีไปกว่านั้น เธอมักจะอาศัยความโหดร้ายของเจน แอนนาก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจากความโหดร้ายนั้น “แม่! ดูสิว่าใครพยายามหลบเลี่ยงเรา!”

เจนเดินออกจากห้องนั่งเล่นและจ้องมองเอ็มม่าด้วยสายตาที่ หม่นหมอง “คุณต้องการอะไรกันแน่” เธอกรีดร้อง แอนนาปล่อยมือและหัวเราะคิกคักด้วยความยินดีอย่างร้ายกาจ

“ ฉันต้องการบางสิ่งของของฉัน” เอ็มม่าถอนหายใจ

“ คุณและพ่อเลวๆ ของคุณทำแต่เพียงรับ รับ รับ! พวกคุณไม่มีใครช่วยครอบครัวนี้เลย! ฉันคอยดูแลพวกเราให้รอดมาได้สิบปีแล้ว! และคุณด้วย! คุณเป็นคนน่ารำคาญมาก!”

“ ฉันทำงานพาร์ทไทม์สามงานในขณะที่เรียนเต็มเวลา ฉันจ่ายเงินให้คุณเดือนละ 500 เหรียญ ฉันทำความสะอาดบ้านทุกสุดสัปดาห์ คุณต้องการอะไรจากฉันอีก” เอ็มม่าโต้แย้ง

“ ราคาก็แพงขึ้น คุณไม่ควรเรียนหนังสือเหรอ พ่อของคุณทำให้เราเป็นหนี้มากมาย ฉันไม่มีเงินซื้ออะไรอีกแล้ว!”

เอ็มม่าเบื่อกับการโต้เถียงนี้แล้ว เธอทั้งหนาวทั้งเปียก เธอแค่อยากจะจากไป

“ ฉันไม่มีพลังงานที่จะทำสิ่งนี้กับคุณ ฉันจะไปเอาของแล้วออกไป”

ความคิดของเธอถูกขัดจังหวะด้วยฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหันอีกครั้ง เธอต้องวิ่งฝ่าพายุ และด้วยน้ำที่สาดกระเซ็นไปทั่ว เธอจึงสามารถไปถึงหอพักของแมตต์ได้ในที่สุด เอ็มม่าเคาะประตูและรอ ประตูเปิดออกและเธอหวังว่าจะพบความรอดที่อีกฝั่งหนึ่ง

“ แมตต์! ฉัน—” เธอหยุดชะงักเมื่อเพื่อนร่วมห้องของแมตต์อยู่ที่นั่นแทน “โอ้ ขอโทษที่รบกวนคุณ”

“ เอ็มม่า คุณเปียกโชกเลย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ ขอโทษที แมตต์อยู่แถวนี้ไหม ฉันต้องไปหาเขา”

“ เขา…” เพื่อนร่วมห้องของเขากล่าว มือของเขาเกาหลังศีรษะของเขาและมองลง “เขา … เขาไม่อยู่ที่นี่ เขาวิ่งออกไปเมื่อสักครู่ บอกว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับ… อะไรบางอย่าง”

เอ็มม่ารู้สึกไม่ดี แมตต์ต้องเผชิญกับแรงกดดันจากครอบครัวมาก และมักจะยุ่งอยู่กับการทำให้แน่ใจว่าเขาทำได้ตามมาตรฐานของพวกเขา เธอควรจะรู้ดีกว่าว่าไม่ควรมาแบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้าแบบนั้น

“ อ๋อ ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ขอบใจนะ ฉันจะลองติดต่อเขาอีกที” เธอยิ้มแล้วหันหลังเดินจากไป

“ เอ็มม่า?”

“ครับ?” เอ็มม่าหันกลับมาและเห็นเพื่อนร่วมห้องของแมตต์ยื่นมือมาหาเธอด้วยสีหน้าเศร้า เขาพยายามดิ้นรนกับบางอย่าง แต่กลับส่ายหัว ราวกับว่าเขาเปลี่ยนใจแล้ว

“ ไม่มีอะไร ระวังตัวด้วยนะ” เขาส่งยิ้มให้แล้วปิดประตู

เอ็มม่าเดินลากขากลับหอพักด้วยความหนักอึ้งของสายน้ำ ความเศร้าโศก และความเสียใจ เธอพูดติดตลกกับตัวเองว่านี่คือเสื้อผ้าที่เปลือยเปล่า หลังจากวันที่ดูเหมือนจะเป็นวันที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของเธอ ในที่สุดเธอก็กลับมาถึงหอพักของเธอ เมื่อเธอเข้าใกล้ห้องของเธอมากขึ้น เธอคิดว่าเธอได้ยินชื่อของเธอ

“ วันนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีก” เธอพึมพำกับตัวเอง เมื่อเข้าไปใกล้ เสียงต่างๆ ก็ชัดเจนขึ้น

“ เอาล่ะ แมตต์” เสียงหวานแสนหวานพูดอย่างเยาะเย้ย “ในที่สุดเธอก็ต้องเลือกระหว่างเราสองคน บอกฉันหน่อยสิที่รัก ว่าใครกันแน่ที่เธอรักจริงๆ”