Rozdział 3

Dylan miał swojego ochroniarza, który go popychał, gdy on w milczeniu patrzył na kobietę idącą przed nim. Właśnie została jego legalną żoną.

Ta kobieta chichotała i szła tak, jakby kot złapał kanarka.

„Kendall” – zawołał cichym głosem.

Kiedy Kendall usłyszała, że ją woła, odwróciła się, uśmiechnęła się do niego słodko i zapytała: „Co się stało, mężu?”

Gdy tylko to usłyszał, zmarszczył brwi. Nie podobało mu się, że ona nazywa go „mężem”.

"Nie nazywaj mnie mężem."

"Dylanie."

Kendall zachowała się rozsądnie i natychmiast zmieniła ton.

"Chodź tu."

Wydała z siebie cichy jęk i odwróciła się, by stanąć przed nim, jakby czekając na jego kolejne polecenie.

„Odwróć się i kucnij.”

Chociaż Kendall nie rozumiała, dlaczego Dylan miał taką prośbę, kucnęła przed nim i odwróciła się do niego plecami, zgodnie z jego prośbą.

„Dylan, prosisz mnie, żebym cię niósł? Wskakuj! Jestem dość silny. Powinienem być w stanie—”

Zanim zdążyła dokończyć, poczuła ostry ból w karku, a jej oczy natychmiast zrobiły się czarne, gdy ogarnęła ją ciemność.

Dylan spojrzał na swoją nowo poślubioną żonę, która obojętnie upadła na ziemię, i rozkazał cichym głosem: „Odeślijcie ją z powrotem do Parkerów. Pozwólcie jej dojść do siebie, zanim weźmie odpowiedzialność za to, co zrobiła”.

Następnie przecisnął się obok Kendalla na wózku inwalidzkim.

Mijając ją, pochylił się, podniósł akt ślubu, który upuściła na ziemię, i schował go do kieszeni.

Ochroniarze byli całkowicie zdezorientowani działaniami Dylana i jego przygotowaniami, ale żaden z nich nie odważył się go zakwestionować. W końcu jeden z ochroniarzy w milczeniu zaniósł nieprzytomną Kendall do samochodu i odesłał ją do domu.

…

Kiedy Kendall się obudziła, poczuła ból w karku i pusty żołądek.

"Kendall, Kendall."

Usłyszała znajomy, ciepły, ale brzmiący niespokojnie głos.

Kendall natychmiast odzyskała przytomność i instynktownie odwróciła głowę, aby spojrzeć na piękną twarz swojej matki.

„Kendall, jak się czujesz? Czujesz zawroty głowy? Jesteś głodna? Czy boli cię nadgarstek? Wystraszyłaś mnie na śmierć! Dopiero co cię odzyskałam, a nawet nie miałam okazji, żeby cię naprawdę poznać. Gdyby coś ci się stało, co powinnam zrobić?”

Charlotte mocno chwyciła dłoń Kendall , a jej oczy zaczerwieniły się, gdy mówiła.

Ochroniarze rodziny Coleman odesłali nieprzytomną córkę Kendall i powiedzieli jej, że chciała podciąć jej żyły na oczach Dylana, żeby nie wyszła za niego.

Kiedy Charlotte to usłyszała, przestraszyła się na śmierć. Jednak szybko pomogła córce i zbadała czubek jej nosa. Kiedy Charlotte zorientowała się, że Kendall wciąż oddycha, odetchnęła z ulgą.

Na szczęście ochroniarze rodziny Coleman nie powiedzieli wiele. Zamiast tego powiedzieli Charlotte, że Kendall powinna wyzdrowieć po odniesionych obrażeniach, zanim weźmie odpowiedzialność i odejdzie.

„Mamo? Czy ja jeszcze żyję?” zapytał Kendall.

Kiedy Charlotte ocierała łzy, poklepała córkę po ramieniu, zrozpaczona podniosła zranioną rękę i powiedziała: „Głupia dziewczyno, jeśli nie chcesz wyjść za mąż, możesz nam po prostu powiedzieć. Dlaczego musiałaś pójść i obrazić Colemanów? Nawet pomogę przekonać twojego tatę, żeby odwołali ślub. Dlaczego musisz zrobić coś takiego… Dzięki Bogu, że zostałaś uratowana”.

Kendall mrugnęła tak mocno, jak tylko mogła.

Poczuła ostry ból, gdy dotknęła karku.

Dylan ją oszołomił!

Musiał być pierwszą osobą, która wprawiła w osłupienie ich nowo poślubioną żonę.

„Mamo” – zawołał Kendall chrapliwym głosem.

Odłożywszy na bok małżeństwo z Dylanem, Kendall w końcu miała czas, by poczuć radość ze swego odrodzenia.

Usiadła i gwałtownie przytuliła Charlotte, po czym krzyknęła: „Mamo, tak bardzo za tobą tęskniłam”.

W poprzednim życiu Kendall mieszkała z Parkerami tylko przez trzy lata po ponownym zjednoczeniu. Ponad rok po ślubie jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. W poprzednim życiu udało jej się spędzić nie więcej niż cztery lata z biologicznymi rodzicami.

Choć czasu było niewiele, miłość rodziców do niej była prawdziwa.

Czasem Kelly zazdrościła, mówiąc, że miłość, którą otrzymywała przez 25 lat, jest niczym w porównaniu z miłością, którą Kendall otrzymywała w ciągu ostatniego roku.

"Kendall."

Charlotte nie była przyzwyczajona do tego, że Kendall tak otwarcie mówi o swoich uczuciach.

Chociaż były matką i córką, jej córka była niesłusznie zamieniana przez ostatnie dwadzieścia pięć lat. Zamiast niej była Kelly, którą Charlotte kochała od dzieciństwa.

Mimo to nadal akceptowała pełne uczuć zachowanie Kendall .

Od czasu powrotu Kendall, matka i córka wstydziły się okazywać uczucia, w przeciwieństwie do Charlotte wobec Kelly.

Charlotte również chciała, aby jej biologiczna córka była dla niej czuła, ale Kendall nie dorastała u jej boku, a ona miała już 25 lat, kiedy się zjednoczyły. Więc naturalne było, że była trochę zdystansowana.

„Mamo, pozwól mi porządnie cię przytulić. Tak bardzo za tobą tęskniłam. Tak bardzo bałam się, że cię nie zobaczę, kiedy się obudzę”.

„Jestem w domu każdego dnia i możesz mnie zobaczyć, kiedy tylko chcesz.”

Matka i córka przytulały się jeszcze przez chwilę, po czym Charlotte delikatnie odsunęła córkę.

Następnie delikatnie pogłaskała twarz córki i uważnie ją obejrzała.

Kendall wyglądała jak idealne połączenie jej i jej męża, Adama. Jak mogła być tak ślepa w przeszłości, żeby nie zdawać sobie sprawy, że Kelly w ogóle nie przypominała ich?

„Kendall, obiecaj mi, że w przyszłości nie zrobisz już nic głupiego”.

„Mamo, przepraszam, że cię zmartwiłam. Obiecuję, że nie zrobię już nic głupiego”.

Teraz, gdy dostała drugą szansę w życiu, byłaby głupia, gdyby znowu zrobiła coś głupiego.

Tym razem chciała po prostu żyć wolnym i łatwym życiem. Chciała żyć lepszym życiem niż wcześniej, chronić Parker Corporation i odwdzięczyć się za życzliwość swoich biologicznych i adopcyjnych rodziców.

W jej poprzednim życiu rodzice adopcyjni nie zerwali z nią kontaktu tylko dlatego, że wróciła do Parkerów, a ich uczucia do niej pozostały takie same.

Z drugiej strony Kelly, która wychowała się w rodzinie Parkerów, nie chciała wracać do swoich biologicznych rodziców, nawet gdy dowiedziała się, kim są.

Uczciwa para nie odważyła się zmusić córki do powrotu do domu i uważała, że rodzice Kendall dobrze wychowali Kelly. Więc, aby odwdzięczyć się za ich dobroć, postanowili okazać Kendall jeszcze więcej miłości.

„No więc, oświadczyny Colemanom…”

„Mamo, obiecałam wyjść za Dylana”. Tak naprawdę, już wyszła za Dylana.

Charlotte była przez chwilę oszołomiona, gdy to usłyszała. Następnie wyciągnęła rękę, by dotknąć głowy Kena Dalla, by upewnić się, że nie ma gorączki, po czym zapytała z niepokojem: „Kendall, czy Mistrz Dylan coś ci zrobił? Wiem, że lubisz Jacksona. Chociaż nie pochwalam twojego małżeństwa z nim, nie musisz robić niczego, co jest wbrew twojej woli, tylko z powodu nacisków ze strony Dylana”.

„Nawet jeśli twoja rodzina zbankrutuje przez Colemanów, nigdy nie pozwolę ci wyjść za mąż za wdowę z rodziny Coleman” – dodała przez zaciśnięte zęby.

Charlotte od samego początku była przeciwna małżeństwu. Ale to Adam bał się odmówić, obawiając się, że mógłby obrazić Colemanów. Dlatego pozostawił decyzję Kendall.

W rezultacie…

Charlotte prawie straciła swoją biologiczną córkę, z którą dopiero co się połączyła.

„Mamo, Dylan i ja…”

Puk, puk!

Pukanie do drzwi przerwało Kendall w połowie zdania.

„Mamo, czy Kendall jest obudzona? Ugotowałam owsiankę i usmażyłam kilka małych potraw na stole. Jeśli Kendall jest obudzona, pozwól jej zjeść coś”.

To była Kelly.

Twarz Kendall natychmiast się zmieniła, a w jej oczach pojawiła się nienawiść.

Ta jej „dobra siostra” zabiła jej córkę i rodziców!

W tym życiu nigdy nie pozwoliłaby Kelly skrzywdzić swoich rodziców. Kendall nawet wyrzuciłaby Kelly z rodziny Parkerów i odzyskała jej tożsamość jedynej córki rodziny Parkerów.

Wszystko, co Kelly miała w poprzednim życiu, Kendall z pewnością zniszczy. Nigdy nie pozwoli Kelly stać się zwycięzcą, którym była w poprzednim życiu Kendall.