Rozdział 7 Pożądanie

Punkt widzenia Selene

Ból przeszywa moje serce. Ten człowiek nie ma pojęcia, ile bym dała za ostatnią noc z nim. Niestety, nie sądzę, żeby był w stanie spełnić ofertę. „Miałam na myśli twoje łóżko”. W końcu odpowiadam: „Ale powiem ci jedno: jeśli uda ci się wstać i wejść do domu, zaproszę cię, żebyś zrobiła ze mną, co zechcesz, gdziekolwiek zechcesz”.

Zanim zdaję sobie sprawę, co się dzieje, leżę do góry nogami, a ramię Bastiena wbija mi się w brzuch. Wnosi mnie do domu jak worek ziemniaków, kieruje się do swojej sypialni i rzuca mnie na łóżko. Piszczę ze zdziwienia, a potem drżę z podniecenia, gdy bardzo duży, bardzo podniecony wilk zbliża się do mnie.

Patrzę na Bastiena szeroko otwartymi oczami, a moje serce wali w piersi tak głośno, że jestem pewna, że on je słyszy.

Płomienie tańczą na moich policzkach i wiem, że muszę być jasnoczerwona. Pożądanie, podniecenie i strach walczą o kontrolę nad moim ciałem, wirując wokół siebie w odurzającej burzy.

Bastien opada na łóżko, pochyla się nad moją leżącą na brzuchu postacią i przygniata moje dłonie do materaca po obu stronach głowy. Połyka mój przestraszony oddech, jego usta przejmują moje, zanim zdąży wypowiedzieć kolejne słowo.

Choć byłam napięta chwilę wcześniej, natychmiast się rozluźniłam, gdy Bastien przejął kontrolę, stając się miękka i giętka, gdy wyciągał pocałunek za pocałunkiem z moich ust. Otwieram się przed nim, oddając swoje ciało na jego podbój i pozwalając mu oderwać mnie od rzeczywistości. Tracę wszelkie poczucie otoczenia, ekstaza pocałunku Bastiena wyklucza wszelkie dźwięki, wszelkie myśli, wszelkie doznania nie z jego strony.

Bastien całował mnie tysiące razy i kochał się ze mną na wszelkie możliwe sposoby, ale nigdy nie czułam takiej desperacji, by uczynić z nas jedno. Jestem boleśnie świadoma, że ten pocałunek będzie naszym ostatnim, że ucieka nam skradziony czas.

Chcę to przeciągać tak długo, jak to możliwe. Wiem, że w chwili, gdy przestaniemy, wszystko się skończy - na dobre. Chcę wypalić jego usta na mojej skórze; chcę wypalić obraz jego, potężnego i dzikiego nade mną, w mojej pamięci; chcę sprawić, by nigdy nie zapomnieć, jak idealna jest ta chwila.

Jego zęby i język atakują mnie, łącząc ból i przyjemność, aż zaczynam łapać oddech i jęczeć w jego ramionach. Wyginam plecy, napinając się w kierunku jego ciała w gorączkowej próbie znalezienia ulgi dla mojego wrażliwego ciała.

Wiem, że w końcu da mi ulgę, której potrzebuję, ale nie nastąpi to wystarczająco szybko. Bastien zna moje ciało lepiej niż swoje własne i rozkoszuje się doprowadzaniem mnie do granic przyjemności. Rozwala mnie, aż moje ciało przestaje być moje, aż moje istnienie zostaje zredukowane do pulsującego, palącego bólu, który tylko on może złagodzić.

Kiedy nie ustępuje, osuwam się z powrotem z sfrustrowanym jękiem, a Bastien niemal mruczy z satysfakcji. „Chciwy mały wilku”. Chichocze, odrywając moje usta od moich. Kładzie szlak pocałunków na mojej szczęce i w dół smukłej kolumny mojego gardła, ostatecznie przesuwając się do miękkiego miejsca za moim uchem, gdzie kontynuuje swoje dręczenie.

Następną rzeczą, jaką wiem, jest to, że obmywa delikatne ciało tam, gdzie moja szyja styka się z moim ramieniem, smakuje mnie. Nie mogę już tego znieść. „Proszę, Bastien, chcę cię dotknąć”. Wiję się, próbując uwolnić się z jego uścisku na moich nadgarstkach.

Ponownie bierze mnie do ust, wsuwając swój język między moje wargi, by szaleńczo splątać się z moim. Bastien w końcu siada między moimi nogami, łącząc każdy cal swojego ciała z moim. Wiję się pod nim z rozkosznym tarciem, a on rozluźnia swój władczy uścisk, uwalniając moje nadgarstki. Zagrzebuję dłonie w jego włosach, gryząc jego dolną wargę zębami.

Warczy gardłowo, odsuwając się tylko na tyle, by spotkać moje oczy. Płomienie pochłaniają intensywne spojrzenie Bastiena i nie potrafię określić, czy jest smutny, czy zły. „Byliśmy przeznaczeni”. Oświadcza: „Byliśmy przyjaciółmi, ale nigdy nie mogliśmy być razem, naprawdę”.

Zamarzam.

Nagle czuję się tak, jakby całe powietrze zostało wypuszczone z pokoju. Pcham ramiona Bastiena, aż się ze mnie stoczy. Oto ona, prawda, którą zawsze znałam, ale on nigdy jej nie wypowiedział. Arabella jest partnerką Bastiena, a ja go jej odebrałam. Poświęcił swoje przeznaczenie, aby zrobić to, co uważał za słuszne, aby pomóc mi, gdy byłam zbyt zagubiona i zraniona, aby pomóc sobie samej.

Powoli siadam i zerkam na Bastiena przez ramię. Leży na plecach, patrzy na mnie z takim bólem i żalem, że jestem pewna, że nie miał zamiaru wyjawić mi tego sekretu. Albo może żałuje, że uległ pijackiej żądzy, kiedy w końcu może być ze swoją partnerką.

„Przepraszam”. Mój głos jest ciężki od emocji i podnoszę się, zanim on może mnie zauważyć i złapać. Kiedy docieram do drzwi, Bastien jest półprzytomny. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała go tak pijanego.

9 dni do ceremonii odrzucenia

Budzę się rano z pulsującą głową i kwaśnym żołądkiem, mimo że Bastien ma mieć kaca. Ledwo dochodzę do toalety, gdy przypominam sobie o dziecku. Witajcie w porannych mdłościach. Myślę ponuro.

Zwijam się pod ścianą i czekam, aż miną sporadyczne ataki mdłości.

Jasnoniebieska wiadomość tekstowa rozświetla ekran. Selene, tu Arabella. Myślisz, że moglibyśmy się spotkać?