Rozdział 2 Spotkanie z Bastienem

Punkt widzenia Selene

Biegnę, aż nie mogę już dłużej biec, znajduję się na skraju jednego z niezliczonych parków przyrody Elysiums. Las rozciąga się przede mną i chociaż nie wyobrażam sobie tu żadnego schronienia, przynajmniej wiem, że nie będzie tu żadnych ludzi.

Rzucam się w gęsty las, nierówny grunt wrzyna mi się w stopy, gdy depczę po kamieniach, opadłych gałęziach i liściach. Nie słyszę już wilków za mną, ale nadal się nie zatrzymuję. Wędruję tak głęboko w las, jak tylko mogę, aż nie sposób sobie wyobrazić, że w ogóle jestem w mieście.

Tutaj panuje całkowita ciemność, pocieszająca po przytłaczającym ataku świateł i dźwięków w mieście. Wspinam się na gałęzie dużej jodły, drapiąc przy tym każdy centymetr swojego ciała. Zwijam się w kłębek przy szorstkim pniu. Wiem, że muszę snuć plany i ustalać kolejne kroki, ale moje wyczerpanie jest ogromne. Próbuję trzymać oczy otwarte, ale walczę w przegranej bitwie. Chwilę później ulegam, a świat robi się czarny.

Zawsze byłem outsiderem. Może w głębi duszy moi rówieśnicy wyczuwali, że nie pasuję do Stada Nova, ale bycie wilkiem Volany było wystarczającym powodem, by mnie dręczyć. Moja matka i ja byliśmy jedynymi osobami w Elysium, a dzieci nie przejmowały się rzadkimi liniami krwi, wiedziały tylko, że jestem inny.

Gdy miałem pięć lat, szkolny łobuz gonił mnie w krętych górskich tunelach pod Elysium. Myślałem, że znajdę drogę powrotną; nie rozumiałem, jak skomplikowane były starożytne ścieżki, dopóki nie byłem całkowicie zagubiony.

Wędrowałem podziemnym labiryntem przez dwa dni, zanim Bastien mnie znalazł. Wtedy był młodym nastolatkiem, ale nigdy nie wydawał się niezręczny ani niepewny jak inne dzieci w jego wieku.

Nie ma gwarancji, że dziecko Alfy zostanie jego dziedzicem. Inny wilk zawsze może być większy, silniejszy; bardziej dziki. Pod koniec dnia te pierwotne cechy zawsze zadecydują, kto rządzi, ale nigdy nie było wątpliwości co do Bastiena. Od pierwszego dnia było jasne, że żaden wilk w stadzie nie będzie w stanie zakwestionować jego dominacji ani inteligencji, gdy dorośnie.

On zaniósł mnie do bezpieczeństwa tyle lat temu, a teraz znów stoi, patrząc na mnie w mojej najciemniejszej godzinie z obietnicą zbawienia. Tylko tym razem mu nie wierzę.

Kiedyś był dla mnie dobry, ale Garrick też. Obsypywał mnie miłością przez dziesięć lat, zanim pokazał swoje prawdziwe oblicze. Nie popełnię błędu i nie zaufam tak łatwo.

„Czy zejdziesz do mnie, mały wilku?” Głęboki głos Bastiena wywołuje dreszcz na moim kręgosłupie.

Potrząsam głową, kurczowo trzymając się gałęzi. „Odejdź”. Błagam potulnie. Mój głos to ledwie szept, ale wiem, że jego wilcze uszy mnie słyszą.

Jego usta , pełne i miękkie na tle ostrych linii i kątów, tworzą twardą linię. „Nie mogę tego zrobić”. Odpowiada: „Jesteś ranny”.

Próbuję znaleźć wyjaśnienie, które go odstraszy. „Zdarłem sobie skórę, wchodząc tutaj, to wszystko”.

Po spojrzeniu w jego stalowo-srebrnych oczach wie, że kłamię. „A dlaczego ty tam jesteś?”

To takie surrealistyczne rozmawiać z inną osobą, kimś innym niż Luna czy Garrick. Próbuję znaleźć logiczną odpowiedź: „Burza mnie przestraszyła”. Jak na zawołanie, nad głową rozbrzmiewa grzmot. Wzdrygam się, a w mojej głowie pojawia się wspomnienie Garricka, który chwiejnie zmierzał w moim kierunku.

„Jeśli zejdziesz, mogę zabrać cię do środka, gdzie będzie bezpiecznie i ciepło” – namawia Bastien.

Obraz mojej piwnicznej celi zastępuje myśli o napaści Garricka. Nie, nie lubię wnętrz. „Tutaj jest mi dobrze”. Nalegam.

Czuję na sobie jego oczy, ciemne i oceniające. Wiję się pod ich ciężarem, chowając twarz w pniu drzewa. Jeśli ja nie widzę ciebie, ty nie widzisz mnie.

„Jeśli tam jest tak ładnie, to może do was dołączę” – sugeruje Bastien.

„Nie!” – niemal krzyczę, a moje serce wali jak szalone w piersi. Muszę się od niego oddalić, muszę znaleźć lepszą kryjówkę. Zerkam na drzewo po mojej lewej stronie, rozważając jego ciężkie gałęzie i zastanawiając się, czy uda mi się przejść przez korony drzew.

„Nawet o tym nie myśl”. Autorytet w jego głosie przytłacza mnie. Nikt nie może sprzeciwić się rozkazowi stada Alfa, to jest w naszym DNA. Jęczę, mocniej przytulając drzewo, gdy spływają świeże łzy.

„Nie ma się czego bać”. Gwałtowny pomruk przeczy jego słowom. „Powiedz mi swoje imię”.

Uświadamiam sobie wtedy, że nie pamięta, jak mnie uratował z tuneli. Nie wiem, dlaczego to tak boli, ale boli. Jego ratunek znaczył dla mnie wszystko. Zanim Garrick mnie uwięził, te dni w tunelach były najbardziej traumatycznymi w moim życiu - ale dla niego nie były niczym.

Jego niepowodzenie w przypomnieniu sobie doniosłego wydarzenia wzmacnia moją nieufność. „Jestem nikim”.

„Zaczynam tracić cierpliwość”. Jego głęboki głos dociera do mnie. „Albo ty możesz zejść, albo ja mogę wejść”.

Ponownie kręcę głową, oczy płoną. To niesprawiedliwe, dopiero co się uwolniłem.

Wspinaczka, z którą tak strasznie się męczyłem, zajęła mu kilka sekund. Srebrne oczy przesunęły się po mnie, gdy przycupnąłem przy pniu drzewa, a moje ciało zwinęło się w ciasną kulkę.

Warknięcie dudni w piersi Bastiena, a mój puls przyspiesza. Każdy mięsień napina się w oczekiwaniu na nieuchronny atak, zaciskam oczy, pewien, że to koniec.

Jego dłonie są ogromne i zrogowaciałe, ale niemożliwie delikatne. „Cicho” – jego głos brzmi jak ciche mruczenie w moim uchu. „Wszystko w porządku”. Ciepło otacza mnie, gdy Bastien obejmuje mnie w ramionach, i chociaż nie potrafię tego wyjaśnić ani nawet zacząć rozumieć, czuję się jakoś spokojniejsza.

Jesteśmy na ziemi jednym skokiem. Wiem, że powinnam z nim walczyć, skoro stoimy na solidnym gruncie, ale nie mogę zmusić kończyn do pracy. Moje powieki znów czują się ciężkie i wszystko, czego chcę, to przytulić się do poduszkowych mięśni otaczających mnie.

Jakby czytając mi w myślach, Bastien owija moje kruche ciało płaszczem nieco ciaśniej, wydając uspokajający pomruk, który wibruje na moim policzku. „Śpij, mały wilku. Jesteś bezpieczny”.

Budzę się gwałtownie, podrywając się do pozycji siedzącej w nieznanym łóżku.

Mija chwila, zanim moje nerwy dogonią moją głowę, a gdy już im się to uda, wysyłają krzyki protestu i bólu. Każdy centymetr mojego ciała boli.

Jedno moje oko jest opuchnięte i zamknięte, ale drugie szybko mruga pod światło. Pokój - duży apartament sypialniany urządzony w stonowanych kolorach - jest zdecydowanie za jasny.

Jedwabny materiał mojej koszuli nocnej drapie moją nadwrażliwą skórę, mimo że jest miękka. Jak długo nie nosiłam ubrań?

Ktoś umył i zapląsał mi włosy, a stopy i ramiona owinięto bandażami. Do moich uszu docierają stłumione głosy, a moja uwaga kieruje się ku zamkniętym drzwiom po mojej lewej stronie. Delikatne włoski na karku stają dęba, a ja zsuwam się z łóżka tak wdzięcznie, jak tylko potrafię.

Przechodzę przez niewielką przestrzeń, opieram się plecami o drzwi i przykładam ucho do chłodnego drewna.

„Selene Moreau”. Nie rozpoznaję głosu wypowiadającego moje imię. „Ona powinna być martwa”.

„Cóż, najwyraźniej nie”. Odpowiada drugi głos. „Czy ktoś już znalazł Garricka?”

Warknięcie zagłusza ostatnie słowo, po którym następuje znajomy bas. „Aiden prowadzi polowanie, ma instrukcje, aby zameldować się, gdy tylko złapią jego trop”. Ciężka pauza podkreśla słowa Bastiena. „Nie rozumiem, jak mogliśmy nie wiedzieć”.

„Garrick dał dobry pokaz”. Pierwszy mówca zauważa: „Nikt nigdy nie podejrzewał, że mógłby zrobić coś takiego”.

„To porażka z naszej strony”. Drugi mężczyzna stwierdza poważnie. „Powinniśmy zadać więcej pytań. Wilki Volana nie są łatwe do uśmiercenia – dwa naraz powinny być czerwoną flagą”.

„Nie mogliśmy wiedzieć” – uspokaja pierwszy mężczyzna.

„Nie, powinniśmy byli wiedzieć”. To musi być Alfa. Jako dziedzic Bastien jest drugim dowódcą w stadzie; nikt inny nie rozmawiałby z nim w ten sposób. „Zamiast tego niewinny szczeniak został pozostawiony, by cierpieć przez prawie dekadę”.

Byłem tak zajęty próbami uporządkowania wszystkich implikacji ich słów, że nie zauważyłem zbliżających się kroków. Usłyszałem, jak klamka się obraca na pół sekundy przed tym, jak poczułem, jak drzwi wbijają mi się w kręgosłup, przesuwając moje ciało w stronę ściany.

Nagle Bastien spogląda na mnie z góry, z rozbawionym wyrazem na przystojnej twarzy. „Podsłuchiwałeś, mały wilku?”