Rozdział 88: Deszczowy dzień

(punkt widzenia kwietnia)

Po wyjściu Alexa i pozostałych pobiegłam do kuchni i spędziłam około godziny na kończeniu jego tortu na jutro. Austin, Conner i Jeremy zostali w sali konferencyjnej i pracowali nad harmonogramem jeszcze trochę, a ponieważ Sparks zasnęła na kolanach Austina, zostawiłam ją z nimi. Połączyłam umysłowo Jake'a i spotkał się ze mną w kuchni, żebym nie była sama.

Pospieszyłam się i skończyłam lukrować tort, a potem Jake pomógł mi bezpiecznie odłożyć go do spiżarni. Po tym wróciliśmy do sali konferencyjnej i idąc przez część wspólną, zobaczyliśmy Allison. Spojrzała na nas z dziwnym uśmieszkiem na twarzy, ale ją zignorowałam. „Co ona teraz robi?” zapytał Jake, gdy wchodziliśmy po schodach. „Nie wiem. Pomyślałem to samo”. Przyznałam się, gdy znów na nią spojrzałam. Śledziła nasze ruchy, nie odrywając od nas wzroku nawet na minutę. „To przerażające, jak się teraz zachowuje”. Dodałem, a on skinął głową: „Wiem, prawda? Potrafisz czytać jej myśli i zobaczyć, co robi?” Powiedział, a ja lekko skinąłem głową. Chwilę później zmarszczyłem brwi. „Nie, nie potrafię. To dziwne. Zauważyłem to wcześniej, ale myślałem, że to tylko dlatego, że nie wiedziałem, jak używać tej umiejętności, ale teraz już wiem, więc to nie powinno się dziać”. Powiedziałem, gdy docieraliśmy na podest na pierwszym piętrze, skrzydło zachodnie. Ta strona pakowalni była w rzeczywistości nieco wyższa niż skrzydło wschodnie, więc był efekt podziału na dwa poziomy. Co oznaczało, że trzeba było przejść pół biegu schodów, aby się tam dostać. Gdy skręciliśmy, aby skierować się korytarzem w stronę sali konferencyjnej, Jake zapytał: „Co nie powinno się dziać?” Zatrzymałem się i odwróciłem trochę, aby móc spojrzeć mu prosto w oczy, mówiąc: „Nie słyszę jej myśli. W ogóle”.