Rozdział 8: Znajdowanie nowych przyjaciół i wrogów cz. 2

(punkt widzenia Alexa)

„Nie widzę problemu, Lexi-poo. Zachowujesz się, jakbym miała zamiar rozjechać twoją cholerną babcię czy coś.” Powiedziała beztrosko, jakby to był dla niej jakiś wielki żart, a na koniec miała czelność przewrócić oczami. „TO JUŻ WSZYSTKO! WYPADAJ Z MOJEGO SAMOCHODU! TERAZ!” krzyknęłam swoim głosem Alfy, przez co się skrzywiła, a jej oczy napełniły się łzami, gdy mimowolnie wysiadła i stanęła w drzwiach, patrząc na mnie żałośnie. Gdyby szukała współczucia, nie dostałaby go ode mnie. „Ale... ale... nie mam podwózki do domu. A ty obiecałaś zabrać mnie na zakupy do galerii handlowej dziś rano! No dalej, kochanie. Nie zachowuj się tak!” Och... Moja... Bogini! Ona NIE powiedziała tego przed chwilą! Naprawdę myślała, że zabiorę ją na zakupy, pozwolę jej wydać moje pieniądze. TO było jej priorytetem? Nawet po tym, jak właśnie naraziła niezliczone życia na niebezpieczeństwo, prawie zniszczyła moje dziecko i nie okazała absolutnie żadnej skruchy z powodu żadnej z tych pieprzonych rzeczy? Jak do cholery ona w ogóle może być córką wujka Johna? On i Jake zawsze byli tacy spokojni i zrównoważeni. Jasne, ich matka, Annabel, czasami była trochę dziwaczna. Ale nie była typową ab***h. Była po prostu typem matki, która uważała, że jej dzieci są idealnymi aniołkami. Ale Allison? Ona była psychotyczna! „Wiesz co? Ja już kurwa skończyłam! Koniec z nami, Allison! To była ostatnia, cholernie długa kropla. I tak chciałam kurwa zakończyć to wszystko z tobą, więc nie ma powodu, żeby to jeszcze bardziej przeciągać. A teraz odejdź od mojego samochodu”. Powiedziałam, gdy szturmem obeszłam stronę kierowcy i wróciłam do samochodu.

Powiedzenie, że Allison była zszokowana tym, co właśnie powiedziałam, byłoby niedopowiedzeniem życia. Ona też była wściekła. Dobrze. Teraz wie, co ja teraz czuję. „Czy to przez tę ladacznicę, której imię wykrzykiwałaś wcześniej? Jak ono brzmiało? Amelia? Amanda?” Zapytała mnie oskarżycielskim tonem. Zmarszczyłam brwi. Właściwie o tym zapomniałam. Chociaż nie było mowy, żebym powiedziała jej imię April. „Co do cholery, Alli!? Nie słyszałaś, co właśnie powiedziałam? Od tygodni chciałam z tym zerwać! To nie ma nic wspólnego z nikim, tylko z TOBĄ! Jesteś nieczułą, samolubną, kłamliwą, podstępną SUKO! Codziennie używasz tyle pieprzonych perfum, że nawet prawdziwe ladacznice śmieją się, gdy przechodzisz obok. Masz tyle makijażu, że gdyby istniało coś takiego jak mim-ladacznica, byłabyś ich pieprzoną królową! I ubierasz się tak, jakbyś robiła zakupy w SL*TS R US, a potem ubierasz się po ciemku każdego cholernego poranka. Twoim jedynym celem jest najwyraźniej złapanie czegoś, co wydaje się mieć najmniejszą liczbę nitek, bo na pewno nie pójdziesz na dopasowany zestaw! Cholera, widzę więcej twojej brudnej cipeczki, gdy jesteś ubrana, niż ja w łóżku! Jesteś niegrzeczna, wulgarna, głośna i obrzydliwa. Nie masz w ogóle żadnych manier. Myślisz, że jesteś lepsza od wszystkich innych. I jesteś całkowicie i całkowicie ZDOLNA DO CHOLERY!! Myślisz tylko o sobie. Mam tego cholernie dość i mam dość... ciebie! - wykrzyknąłem, sprawiając, że zaczęła szlochać. Wtedy czułem się źle, ale powstrzymywałem to wszystko przez jakiś czas, a ona naciskała moje ostatnie guziki tego ranka. Poczułem się jeszcze gorzej, gdy usłyszałem chichoty i odwróciłem się, by zobaczyć kilku facetów stojących niedaleko. "Brent!" - krzyknąłem, a on podbiegł i cicho powiedział "Tak, Alpha?" "Czy ty i chłopaki możecie odprowadzić Allison do domu? Jadę na przejażdżkę, żeby się ochłodzić” – zapytałam z wyrzutem w głosie, rzucając Allison przepraszające spojrzenie, po czym przekręciłam zapłon i zaczęłam odjeżdżać. Spojrzałam w lusterko wsteczne akurat wtedy, gdy Brent niechętnie objął Allison ramieniem i zaczął prowadzić ją do swojego samochodu.