Rozdział 75: Czy kwiecień jest w porządku?

(punkt widzenia Tylera)

Nigdy w życiu nie widziałem, żeby moja kochana córka wyglądała tak słabo, krucho i przestraszona. Nawet po jej przejściach z tym wampirem, gdy miała zaledwie dwanaście lat, nigdy nie wydawała się słaba ani przestraszona. Zawsze była taka silna, taka pewna siebie. Myślę, że to był jeden z powodów, dla których była w stanie ukryć to przed swoją matką i mną. Czekając tutaj w ten sposób, czułem się tak cholernie bezużyteczny. Chciałem coś zrobić, uderzyć kogoś. Ci skurwysyni lepiej, żeby byli martwi!

Spojrzałem na Alexa, myśląc o tym. Stał tam, przy stanowisku z kawą, roztargnionym robieniem dużej kawy, wyglądając na tak pokonanego. Wiem, że on też martwi się o April. To jedyny powód, dla którego nie rozrywam mu teraz tyłka na strzępy. Ale nie mogłem też dłużej powstrzymywać gniewu i rzuciłem się na niego z morderczym zapałem w oczach. „POWIEDZ MI, ŻE NIE ŻYJĄ, ALEX! POWIEDZ MI, ŻE WSZYSCY TE K**WNE DUPKI, KTÓRE PODNIEŚLI SWOJE K**WNE OBRZYDLIWE RĘCE NA MOJĄ CÓRKĘ, SĄ K**WNE MARTWE!" Podczas gdy ja krzyczałem jak szalony, Lilly stanęła między synem a mną. Chroniła go, jak każda matka, ale mnie to nie obchodziło. Nie żebym ją skrzywdził, po prostu chciałem odpowiedzi. Więc krzyknąłem, z pełną wściekłością: „POWIEDZ MI!!!” „Większość z nich tak. Czterech wciąż żyje i właśnie zmierza do naszych lochów.” Musiałem przyznać rację dzieciakowi. Zachował spokój i stanął twarzą do mnie jak mężczyzna, delikatnie, ale stanowczo odsuwając swoją matkę na bok, gdy jego oczy spotkały się z moimi niezachwianie. To nie było łatwe zadanie, biorąc pod uwagę, że jest tylko dzieckiem i doskonale wie, do czego jestem zdolny. Wiem też, że jestem dla niego w pewnym sensie idolem. Więc stawienie czoła swojemu idolowi w ten sposób jest imponujące. To pokazuje rodzaj odwagi, której słabszy człowiek nie mógłby zrozumieć. Tak jak ci tchórze, którzy byli za to odpowiedzialni, nie mogli, ani nigdy nie zrozumieją. Jego zachowanie wystarczyło, abym obniżył głos do mniej rozdzierającego uszy krzyku. „Co, k***a, masz na myśli, mówiąc, że oni nie są, k***a, martwi?!” Westchnął ciężko, zanim odpowiedział: „Mam na myśli, że jest kilku, którzy przeżyli. Nie są w najlepszej formie swojego nędznego życia, ale w rzeczywistości nadal żyją. Pozwól, że wyjaśnię…”