Rozdział 74: Alex na ratunek!

(punkt widzenia April)

Posadził mnie na pniu , gdy cicho przemówił. „April, przepraszam za to wszystko. Znajdę sposób, żeby ci pomóc. Obiecuję”. I uwierzyłam mu. Nie wiem dlaczego, ale uwierzyłam. Czekaj. Uwierzyłam mu. Widziałam, że nie kłamie. Czy moje moce wracają? Może mogę pobiec. Ale nie. Ledwo mogłam ustać, więc bieganie nie wchodziło w grę. Ale świeże powietrze pomagało. Czułam, że Raine znów się rusza i W KOŃCU, gdy pomyślałam, żeby wyciągnąć rękę i złapać faceta za nadgarstek, moja ręka spełniła moje życzenie. Miałam łzy radości w oczach, gdy słabo złapałam go za rękę i byłam w stanie spójnie wyszeptać. „On nadchodzi”. Wypowiedzenie prostej myśli było tak cholernie dobre. „Kto?” zapytał zdezorientowany facet. „A...Alfa Alex”. Musiał widzieć moje zmagania z mówieniem, więc skinął głową. Myślę, że myślał, że po prostu myślę życzeniowo, więc spróbowałam mocniej ścisnąć jego nadgarstek. Nie jestem pewna, czy to zadziałało, ale przynajmniej zwracał na mnie uwagę. „ Nie możesz walczyć. Ochronię cię… jeśli… ty p… ochronisz… ochronisz m… mnie. P… umowa?” Zmarszczył brwi, ale gdy myślał nad moimi słowami, skinął głową. „Umowa”. Uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił uśmiech, zanim coś w środku przykuło jego uwagę. „Musimy wrócić do środka. Spróbuję zabrać cię z dala od grupy. W bezpieczniejsze miejsce, gdy przybędzie Alfa. Musisz udawać, że wciąż jesteś nieprzytomna i chora, inaczej znów ci poda dawkę”. Po prostu skinęłam głową. Nie potrafię nawet zacząć mówić, jak bardzo się ucieszyłam, że znalazłam pomoc.

„Mój jest Dylan, tak przy okazji”. Ponownie skinęłam głową, gdy wziął mnie na ręce i zaniósł z powrotem do środka. Oparłam głowę o jego ramię i zamknęłam oczy. „Co ci tak długo zajęło, dzieciaku?” Henry warknął. „Musiałem czekać, żeby się upewnić, że nie zwymiotuje, prawda?” Głos Dylana miał sarkastyczny ton, kiedy odpowiadał Henry'emu. Miałem przeczucie, że Dylan miał naprawdę ciężkie dzieciństwo. Nawet mój zamglony umysł mógł zarejestrować nienawiść w jego głosie. „Nie mów do mnie takim tonem, chłopcze. Po prostu połóż ją na sofie i wyjdź”. „Z całym szacunkiem, panie... Ona musi się położyć. A najlepszym miejscem do tego jest łóżko. Brudne i zakurzone, przynajmniej jest blisko łazienki, gdzie może zwymiotować do toalety”. Dylan stał teraz nieruchomo, chyba czekając. Jęknąłem cicho, gdy mój żołądek faktycznie się przewrócił, jakbym miał zaraz zwymiotować. Chyba musiałem zrobić się zielony albo blady, ponieważ ciszę, która zapadła między Henrym a Dylanem, nagle przerwał Henry, który spieszył się, żeby się mnie pozbyć. „Dobra! Ale zostań z nią, a jeśli zwymiotuje gdziekolwiek poza pieprzoną toaletą, to ją posprzątasz!” „Cokolwiek!” Dylan zaczął się znowu ruszać, gdy to powiedział i wkrótce położył mnie na łóżku, o którym wspomniał, że jest tutaj. Śmierdziało okropnie, ale ja też tak samo.