Rozdział 64: Kiedy łobuz nie jest łobuzem?

(punkt widzenia kwietnia)

Kiedy usłyszałem, jak Austin opowiadał wujkowi Wyattowi o sytuacji swojego przyjaciela Dee, moje serce było z nim. Widziałem, że cierpiał z powodu przyjaciela i nie winiłem go. Chyba bym oszalał, gdyby mój tata zaginął.

Zaproponowałem , żeby tata został i im pomógł, ale tata chciał iść z nami, więc się nie kłóciłem. Ale kiedy przestawiali rzeczy, podszedłem do Austina. „Hej, bracie. Wszystko w porządku?” „Tak, wszystko w porządku. Po prostu martwię się o Dee i jego tatę”. „Tak, pomyślałem. Słuchaj. Nie musimy iść. Możemy to zrobić później, albo nawet jutro. Jeśli nas potrzebujesz, jesteśmy tu dla ciebie”. Austin spojrzał na mnie, w jego oczach widać było, jak bardzo był wdzięczny za moje wsparcie. „Myślę, że jest nam tu dobrze. Idź i pomóż tym ludziom. Oni tego potrzebują”. Ku mojemu zaskoczeniu Austin mnie przytulił. Gdyby to był Conner, tylko bym się trochę zaśmiał, ale Austin? On zawsze był typowym facetem. Znasz ten typ. Nigdy nie okazywał żadnych tak zwanych miękkich emocji, ponieważ było to zbyt dziewczęce. Więc tłumił swoje emocje i wychodziły w formie inteligentnych uwag lub stoickiej determinacji. Był też tym cichszym z dwóch braci. Więc widząc, jak otwiera uścisk, aż łzy napłynęły mi do oczu. „Okej, nie rób tego! Albo koniec z uściskami dla ciebie, mała siostrzyczko”. Nie mogłam powstrzymać cichego chichotu. „Dużo lepiej. A teraz idź, zanim Alfa opamięta się i zamknie cię w pokoju dla bezpieczeństwa”. Zaśmiałam się tylko trochę głośniej i skinęłam głową, zanim wróciłam do SUV-ów.