Rozdział 37: Skutki zamieszania w centrum handlowym

(punkt widzenia Alexa)

Przeraziło mnie to, co właśnie zobaczyłam. Czy to jest to, z czym radziła sobie sama przez wszystkie te lata? Wiedziałam, że jest silną kobietą, ale to? To było niewyobrażalne. To musiało pochodzić od jej brata. Nie było innego powodu, dla którego mogłabym sobie wyobrazić, że to się jej przytrafi. Słyszałam, że więź między bliźniaczkami jest tak silna, że jedna z nich poczuje ból drugiej i tak dalej, ale to było śmieszne. I żeby to wpłynęło też na jej wilka! Moje biedne dziecko. Musimy znaleźć jej brata! Nie mogę patrzeć, jak znowu przez to przechodzi.

Gdy wyszliśmy na zewnątrz, podjechał tylko Austin. Ostrożnie wsiadłam na tył, trzymając Ap ril w ramionach w stylu panny młodej, aż położyłam ją na kolanach, przytulając ją do piersi. Instynktownie przytuliła się do mnie, a ja się do niej uśmiechnęłam. Teraz spała, chociaż z powodu rany na głowie nie byłam pewna, czy to był dobry pomysł. Wydawało się, że bycie w moich ramionach przynosiło jej pocieszenie i naprawdę się z tego cieszyłam. Zrobiłbym wszystko, żeby uśmierzyć jej ból, gdybym mógł. Właśnie delikatnie ją szturchnąłem, żeby ją obudzić, gdy zauważyłem dziwny złoty blask z tyłu jej głowy, a następnie tuż pod skórą, gdzie na szyi utworzyły się małe siniaki. Byłem zdumiony, gdy złota aura sprawiła, że rany powoli zniknęły. Jako wilkołaki, koncepcja szybkiego gojenia jest czymś, z czym wszyscy jesteśmy bardzo dobrze zaznajomieni. Alfy w szczególności mają jedne z najlepszych zdolności leczniczych, a niektórzy z nas goją się w ciągu kilku minut. Ale o ile wiem, nikt z nas nie świeci podczas tego. Gdy delikatny blask się rozproszył, otworzyła oczy i uśmiechnęła się do mnie. I nie mogłem powstrzymać się od odwzajemnienia uśmiechu. Ale potem znowu zamknęła oczy i w ciągu kilku sekund znowu zasnęła.