Rozdział 142

Oddalam się o jakieś pięć stóp od jego drzwi, gdy czyjaś ręka chwyta mnie za nadgarstek. Instynktownie się odwracam i przyjmuję postawę obronną, gotową do ataku.

„ Spokojnie! To tylko ja.” Sierra szepcze, unikając mojej pięści, która leci w jej twarz. „Powiedziałam chłopakom, że się tu pojawisz, ale mi nie uwierzyli. Wszyscy wciąż siedzą w twoim domu, próbując wymyślić, jak sprawić, żebyś wyszedł i przemówił ci do rozsądku.”

Otwieram usta, żeby zaprotestować, ale ona kładzie mi całą dłoń na ustach.