Κεφάλαιο 20

Έλλα

Ονειρεύομαι ότι είμαι σε μια βάρκα και λικνίζομαι απαλά σε μια αστρική θάλασσα. Κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό, λουσμένος στο φως της πανσελήνου. Η κοιλιά μου έχει πρηστεί με το κουτάβι μου και ο Σινκλέρ είναι δίπλα μου και μου λέει ιστορίες για μετατοπιστές – όλους τους μύθους και τους θρύλους. του λαού του. Η φωνή του με παρασύρει στα κύματα, μέχρι που αρχίζει να περιγράφει τη ζωή που θα ζήσουμε μαζί με το μωρό μας. Ζωγραφίζει μια εικόνα τελειότητας, μια ευτυχισμένη ζωή ως τριμελής οικογένεια - το παιδί μου και εγώ περιποιούμαστε και φροντίζαμε ενώ κυβερνά την αυτοκρατορία του, μη θέλοντας τίποτα.

Όλα φαίνονται πολύ καλά για να είναι αληθινά, και μόνο όταν συνειδητοποιήσω ότι ονειρεύομαι καταλαβαίνω το γιατί. Όταν ανοίγω τα μάτια μου, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν δάκρυα μέσα τους. Πραγματικά λικνίζομαι, αλλά όχι σε καμία βάρκα. Ο Σινκλέρ με μεταφέρει μέσα από το αυτοκίνητο και σαφώς προσπαθεί πολύ σκληρά να μην με ξυπνήσει.