Κεφάλαιο 3 – Αίτημα
Έλα Τρεις μέρες έμειναν. Επαναλαμβάνω αυτά τα λόγια στον εαυτό μου καθώς περπατάω στο δρόμο, ακόμα απασχολημένος με την πιθανή εγκυμοσύνη μου, ακόμα κι όταν ετοιμάζομαι να πάω να ροπαλίσω για την αδερφή μου. Κατά κάποιο τρόπο είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης: πρόκειται να παρακαλέσω τον Dominic Sinclair να σώσει τη δουλειά της Cora και χρειάζομαι μια παρηγορητική σκέψη για να με βοηθήσει να το ξεπεράσω αυτό.
Οι σωματοφύλακές του με βλέπουν πρώτοι, και μπορώ να δω τα στόματά τους να κινούνται καθώς με βλέπουν να πλησιάζω πιο κοντά, αναμφίβολα ειδοποιώντας τον για την παρουσία μου. Πλησιάζοντας νευρικά πίσω από τον Ντόμινικ, αναρωτιέμαι για εκατοστή φορά αν πρόκειται για λάθος. Ποιος είμαι εγώ για να ζητήσω μια χάρη από έναν από τους πιο ισχυρούς άνδρες στον πλανήτη; Κουνώντας τον εαυτό μου, λέω στη μικρή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου να σωπάσει – αυτό είναι για την Κόρα. Μπορεί να μην είμαι γενναίος για τον εαυτό μου, αλλά μπορώ να είμαι γενναίος για εκείνη.
« Κύριε Σινκλέρ;» Ρωτάω διστακτικά, νιώθοντας την καρδιά μου να χτυπά βίαια στο θώρακά μου.
Γυρίζει και με κοιτάζει με βλέμμα από κάτω. "Ναί;"
« Είμαι η Έλα Ρέινα, είμαι νταντά του Τζέικ και της Μίλι Γκρέιβς». Αρχίζω, ροκανίζοντας το κάτω χείλος μου.
Τα σκοτεινά μάτια του πιάνουν το στόμα μου και ξαφνικά νιώθω σαν ένα φοβισμένο κουνέλι μπροστά σε έναν πεινασμένο λύκο. «Ξέρω ποια είσαι, Έλα». Ο ήχος του ονόματός μου στα χείλη του προκαλεί ένα ρίγος στη σπονδυλική στήλη μου. Μιλάει τις γνώριμες συλλαβές με τόσο σκοπό, σαν να σημαίνουν πραγματικά κάτι για αυτόν.
« Ω… Λοιπόν, δεν θέλω να γίνω αυθάδης, αλλά είμαι φίλος με τη Δρ Κόρα Ντάνιελς…»Μόλις πω το όνομά της, η έκφρασή του κλείνει και κάποιο απροσδιόριστο συναίσθημα αναβοσβήνει στα μάτια του.
« Μου είπε ότι έχει πρόβλημα στη δουλειά και ξέρω ότι είσαι ένας από τους δωρητές της τράπεζας». αυτοσχεδιάζω. «Δεν ξέρω για τι κατηγορείται η Κόρα, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι αθώα. Παίρνει τη δουλειά της απίστευτα σοβαρά και δεν θα έκανε ποτέ τίποτα για να ρισκάρει την καριέρα της».
« Και τι περιμένεις να κάνω για αυτό;» ρωτάει δυσοίωνα ο Ντόμινικ. Μπορώ να πω ότι δεν πιστεύει την αδύναμη ιστορία μου, η γλώσσα του σώματός του έχει αλλάξει εντελώς και νιώθω τον αυξανόμενο θυμό του να δονείται στον αέρα γύρω μας.
«Απλώς σκέφτηκα… ήλπιζα ότι, αν είχατε κάποια επιρροή εκεί, θα μπορούσατε να πείτε έναν καλό λόγο για αυτήν». Τελειώνω, νιώθοντας το χρώμα να πλημμυρίζει τα μάγουλά μου. Και οι δύο ντρέπομαι για μια τόσο αδύναμη προσπάθεια, αλλά δεν είμαι σίγουρος πώς αλλιώς να χειριστώ ένα τόσο λεπτό θέμα. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να βάλω την Κόρα σε ακόμα μεγαλύτερο μπελά από πριν.
Το σαγόνι του Ντόμινικ χτυπάει καθώς με παρακολουθεί και η φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου με προτρέπει να τρέξω για αυτό. «Από ό,τι άκουσα, ο φίλος σου έκανε ένα πολύ σοβαρό λάθος και οι συνέπειες ήταν περισσότερο από τις κατάλληλες. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει τώρα είναι να αναλάβει την ευθύνη για τα λάθη της, όχι να σε στείλει να της κάνεις τη βρώμικη δουλειά της».
« Εγώ – δεν το έκανε, δεν ξέρει καν ότι είμαι εδώ! ορκίζομαι." παρακαλώ.
« Έχω πει όλα όσα θα πω για αυτό το θέμα». Δηλώνει ο Ντόμινικ, γυρνώντας μακριά από μένα και βαδίζοντας στο σπίτι του. Η πόρτα κλείνει πίσω του με δύναμη, και μένω με τους διάφορους σωματοφύλακές του.
« Πρέπει να φύγεις τώρα, δεσποινίς». Ένας από τους άνδρες ανακοινώνει κοφτά.
«Δεν μπορώ». Γκρινιάζω, «πρέπει να καταλάβει, θα τα χάσει όλα!»
« Δεν πρόκειται να σε ξαναρωτήσουμε». Ένας δεύτερος φρουρός γρυλίζει, μια ξεκάθαρη απειλή στα λόγια του.
« Σε παρακαλώ, είναι αθώα». Παρακαλώ, "πρέπει -" πριν προλάβω να πω κάτι περισσότερο, οι άντρες με αρπάζουν από τα χέρια και αρχίζουν να προσπαθούν να με οδηγήσουν έξω από την ιδιοκτησία. Νιώθοντας πραγματικά απελπισμένος, σκαλίζω τα τακούνια μου, αποφασίζοντας ότι η αξιοπρέπειά μου αξίζει ολόκληρο το μέλλον της Cora. «Σας ικετεύω, αν μπορούσα απλώς να μιλήσω στον κύριο Σινκλέρ».
« Έχεις ήδη μιλήσει μαζί του». Ο πρώτος φρουρός γκρινιάζει, «και ειλικρινά είσαι τυχερός που ήταν τόσο γενναιόδωρος μαζί σου όσο ήταν. Η φίλη σου σου είπε ξεκάθαρα πράγματα που δεν έπρεπε».
Το επόμενο πράγμα που ξέρω, με έχουν πετάξει από την ιδιοκτησία και στο πεζοδρόμιο τόσο δυνατά που χάνω την ισορροπία μου, πέφτοντας στο έδαφος καθώς τα δάκρυα σπινθηρίζουν στα μάτια μου. Οι σιδερένιες πύλες κλείνουν πίσω μου και δεν έχω άλλη επιλογή από το να ξεφύγω πριν προλάβω να ντροπιαστώ περισσότερο.
Φυσικά, αυτή ήταν μόνο η αρχή της ατυχίας μου. Όταν έφτασα στη δουλειά την επόμενη μέρα, διαπίστωσα ότι τα κλειδιά μου δεν χωρούσαν πλέον τις κλειδαριές της εξώπορτας. Χτύπησα, κυριευμένος από σύγχυση, και λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα άνοιξε για να αποκαλύψει την έξαλλη μητέρα του Τζέικ και της Μίλι.
« Τα κλειδιά μου δεν λειτουργούν». Της λέω, απορώντας γιατί με κοιτάζει τόσο άγρια.
« Δεν προορίζονται». Απαντάει ψυχρά, «από χθες το απόγευμα, οι υπηρεσίες σας δεν απαιτούνταν πλέον».
« Εγώ… με απολύεις;» Τριξίζω, χωρίς να πιστεύω στα αυτιά μου. "Γιατί;"
« Λάβαμε τηλέφωνο από τους γείτονες». Εξηγεί αγέρωχα, «προφανώς άφησες τον Τζέικ να τρέξει στο δρόμο τις προάλλες, όπου παραλίγο να τον χτυπήσει ένα αυτοκίνητο! Και μετά χθες σε είδαν να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου στο σπίτι του Ντόμινικ Σινκλέρ – είπαν ότι οι σωματοφύλακές του έπρεπε να σε παρασύρουν από το έδαφος σαν κοινός εγκληματίας».
« Αυτό δεν είναι δίκαιο, δεν είναι αυτό που συνέβη!» παρακαλώ. «Ο Τζέικ πέρασε το παιχνίδι του στο δρόμο και έτρεξε πίσω του, δεν το άφησα να συμβεί και αυτό που συνέβη με τον κύριο Σινκλέρ ήταν μια παρεξήγηση».
« Δεν θέλω να το ακούσω». Συρίζει. «Τώρα φύγε πριν καλέσω την αστυνομία».
« Σε παρακαλώ, δεν μπορώ τουλάχιστον να πω αντίο στα παιδιά;» Παρακαλώ, προσευχόμενος να μου δώσει αυτή την καλοσύνη.
« Καλούν». Μου λέει απλά, βγάζοντας το κινητό της από την τσέπη.
« Όχι!» Σηκώνω τις παλάμες μου σε ικεσία, «Δεν πειράζει, θα φύγω».
Για δεύτερη φορά αυτή την εβδομάδα, βρίσκομαι ντροπιαστικά να υποχωρώ σε αυτή την πολυτελή γειτονιά με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Αυτό που με πονάει ακόμα χειρότερο από το να χάσω τη δουλειά μου είναι το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να εξηγήσω την κατάσταση στον Τζέικ και τη Μίλι, ούτε να τους δω για τελευταία φορά. Είμαι σίγουρος ότι η μητέρα τους θα τους πει φρικτά πράγματα για μένα, παρά το γεγονός ότι τους μεγαλώνω με αγάπη τα τελευταία δύο χρόνια.
Γνωρίζω ότι ο Dominic Sinclair είναι υπεύθυνος για αυτό. Δεν πιστεύω ούτε μια στιγμή την ιστορία του πρώην αφεντικού μου για τους γείτονες. Ήθελε ξεκάθαρα να με τιμωρήσει, όπως τιμωρούσε την Κόρα. Μια οργή οργής με κυριεύει και ξαφνικά εύχομαι να μπορούσα να τον τιμωρήσω με κάποιο τρόπο. Δεν είναι σαν εμένα να είμαι τόσο εκδικητικός, αλλά αυτή τη στιγμή πραγματικά νιώθω ότι ολόκληρη η ζωή μου καταρρέει, και εν μέρει είναι δικό του λάθος.
Ξόδεψα όλα μου τα χρήματα για τη γονιμοποίηση και χωρίς δουλειά δεν έχω σχεδόν τίποτα. Πώς θα έχω ποτέ την οικονομική δυνατότητα να κάνω ένα μωρό τώρα; Εγγυώμαι ότι δεν θα πάρω καλή αναφορά από τη μητέρα του Τζέικ και της Μίλι.
Σαν να μην ήταν ήδη αρκετά άσχημα τα πράγματα, όταν επιστρέφω σπίτι βρίσκω μια στοίβα λογαριασμών στο γραμματοκιβώτιο και δεν αναγνωρίζω ούτε τους μισούς αποστολείς. Τα ανοίγω ένα ένα, νιώθοντας τη σύγχυση και τη δυσπιστία μου να μεγαλώνουν κάθε λεπτό.
Καθώς κοιτάζω τα καταστήματα σχετικά με την ανάλυση των χρεώσεων, η υποψία μου μεγαλώνει: είναι όλα τα αγαπημένα μέρη του Mike. Είναι δυνατόν να το έκανε πίσω από την πλάτη μου; Ότι μου κρύβει τους λογαριασμούς για μήνες… ή χρόνια ; Ξέρω ότι θα το αρνηθεί αν τον αντιμετωπίσω, κάτι που μου αφήνει μόνο μία επιλογή.
Πρέπει να τηλεφωνήσω στην Κέιτ. Η πρώην καλύτερή μου φίλη μπορεί να με πρόδωσε εντελώς με τη σχέση της, αλλά αν κάποιος ξέρει τι έκανε ο Mike, είναι αυτή.