Κεφάλαιο 10

3ο Πρόσωπο

Ο Σινκλέρ κοίταξε το βλέμμα του στον μικροσκοπικό άνθρωπο μπροστά του. Φαινόταν ότι κάθε φορά που έβλεπε την Έλλα γινόταν πιο όμορφη, ειδικά από τη στιγμή που έμαθε ότι κουβαλούσε το κουτάβι του. Ήταν μια μαγευτική απόσπαση της προσοχής πριν, τώρα ήταν σχεδόν ακαταμάχητη. Με ανοιχτόχρωμο δέρμα, ροζ χρυσό τρίχωμα και μάτια τόσο κεχριμπαρένια που έμοιαζαν σχεδόν μεταλλικά, δυσκολευόταν να πιστέψει ότι η ίδια δεν ήταν λύκος. Ωστόσο, όσο απολαυστικό κι αν ήταν το άρωμά της, δεν ήταν ξεκάθαρα τίποτα το εξαιρετικό.

« Γιατί έφυγες;» Απαίτησε ο Σινκλέρ, σκανάροντας τα αιχμηρά μάτια του πάνω από το σώμα της για να βεβαιωθεί ότι δεν έπαθε τίποτα. Η προσοχή του έμεινε στην επίπεδη κοιλιά της, όπου το κουτάβι του ξεκουράστηκε με ασφάλεια. Μπορούσε ακόμα να το μυρίσει, να άκουγε τον μικροσκοπικό καρδιακό του παλμό και να αισθανθεί μια ανεξήγητη σύνδεση με τη μικροσκοπική δέσμη των κυττάρων.