Rozdział 99

Sebastian zatrzymał się w powietrzu, a jego zaniepokojone spojrzenie padło na chłopca, którego szukał przez ostatnią godzinę. Oczy Iana były podkrążone od łez, a jego nos był czerwony. Ręka Sebastiana stopniowo opadła, a poczucie winy narastało w jego sercu. Wiedział, że nie powinien był rzucić się na Iana bez powodu. Chłopak nie uciekłby, gdyby nie stracił panowania nad sobą.

„Gdzie byłeś?” Sebastian uklęknął przed Ianem, próbując złagodzić swój głos. Ale nigdy nie spodziewał się, że jego łagodny ton sprawi, że ten uparty chłopiec rozpłacze się. Ian podbiegł w jego objęcia i wtulił głowę w pierś Sebastiana.

"Tatuś…"