Imperium Fioletowej Orchidei, Góra Słońca, Sekta Słońca.
Góry Słoneczne były jednym z głównych pasm górskich na terytorium Imperium Fioletowej Orchidei. Baza Sun Sect znajdowała się na Górze Słonecznej, ponieważ była najwyższym szczytem.
U stóp Góry Słońca znajdował się duży obszar wypełniony domami szeregowymi. Były rozrzucone po płaskim terenie. W tym obszarze mieszkalnym mieszkał uczeń Sekty Słońca.
Był chłodny i przyjemny poranek. Słońce dopiero zaczynało wyłaniać się zza wschodniego horyzontu. Niebo wyglądało świeżo i czysto jak róża, która rozkwitła po całonocnym deszczu. Miękkie, delikatne promienie słońca błyszczały słabo i delikatnie na tarasowych domach uczniów.
Góry, domy i wyłaniające się drzewa były spowite światłem nowonarodzonego słońca i chłodnego, świeżego porannego powietrza. Nieco z dala od osiedla uczniów-gruntów, w odosobnionym zakątku podnóża góry, znajdował się mały, obskurny domek.
Krępy młodzieniec szedł w stronę domku od strony lasu. Wyglądał na szesnaście lub siedemnaście lat. Z parowanymi bułkami w każdej z dłoni, które stały się już zimne i twarde, ruszył w stronę domku. Gdy do niego dotarł, pchnął drzwi nogą i wszedł.
Przestrzeń wewnątrz domku była minimalna. Pokój był prawie pusty, ponieważ młody mężczyzna posiadał bardzo niewiele.
W pokoju znajdowały się jedynie odbarwiony stół, chwiejne i popękane drewniane krzesło oraz łóżko.
Krzepki młodzieniec położył bułki na stole i podszedł do łóżka.
Na łóżku leżał nieprzytomny młody mężczyzna. Jego twarz była blada, oddech głęboki i powolny, a ubranie podarte i poszarpane.
Jego ubranie było pokryte plamami krwi z licznych walk, w których brał udział. Miał też około szesnastu lub siedemnastu lat, ale było w nim coś, co sprawiało, że wyglądał, jakby był starszy. W powietrzu unosił się zapach krwi.
Ten krzepki młodzieniec nazywał się Evan. Był uczniem Sekty Słońca.
„Cyna? Cyna?”
krzyknął Evan, próbując obudzić młodego mężczyznę na łóżku. Jednak mężczyzna nie odpowiedział. Jego oczy pozostały zamknięte, ponieważ pozostał zagubiony w swoim nieświadomym świecie.
Evan był raczej grubiańskim i wulgarnym facetem. Był typem człowieka, który zawsze podążał za swoimi emocjami i nigdy nie poświęcał żadnej myśli ani uwagi swoim czynom.
Widząc, że jego kumpel nadal się nie rusza, poczuł się nieswojo i zmartwiony. Pobudzony Evan chodził tam i z powrotem po małej przestrzeni pokoju. Chwilę później wrócił do łóżka i spróbował ponownie obudzić drugiego mężczyznę.
„Tin, proszę, obudź się! Straszysz mnie na śmierć. Dziś jest trzeci dzień, a ty wciąż jesteś nieprzytomna. Czy po prostu umrzesz w ten sposób? W tak młodym wieku, kiedy masz tyle rzeczy do zobaczenia i kiedy nie spełniłaś swojego marzenia?
Czy kiedykolwiek się o mnie martwiłeś? Jeśli umrzesz, zostanę całkiem sam w Sun Sect. Nie będę miał ani jednego przyjaciela, z którym mógłbym porozmawiać. Nie możesz być tak samolubny. Proszę, obudź się dla mnie, jak i dla siebie, OK?"
Łzy płynęły mu z oczu jak wzbierająca woda z otwartej śluzy. Evan kontynuował tym chrapliwym, łamiącym się głosem: „Tin, kiedyś mnie chroniłeś. Z tobą u boku nikt nie ośmielał się mnie dręczyć ani upokarzać. Byłeś tym, który zawsze stawał i uczył tych skurwysynów lekcji. Zawsze zastanawiałem się, co dobrego zrobiłem, żeby zyskać tak niesamowitego przyjaciela jak ty.
Ale kiedy inni cię dręczyli, nie mogłem nic zrobić. Jakim bezużytecznym przyjacielem jestem dla ciebie! Musiałem cię bardzo rozczarować. Naprawdę mi przykro, kolego. Proszę, nie umieraj! Proszę, nie zostawiaj mnie samego!"
Gdy smutek w jego sercu się wzmagał, reakcja Evana stopniowo zmieniła się z szlochu w zawodzenie.
Dźwięk jego krzyku był tak głośny w małej, zamkniętej przestrzeni chaty, że słomiany sufit zdawał się drżeć od jego wycia.
„Tin, nie mam zamiaru żyć na tym świecie, jeśli umrzesz. To wszystko przez tych skurwysynów. Poczekaj, kolego, pójdę i ich zabiję”.
Po tych słowach Evan odwrócił się i pobiegł szukać zemsty.
Zawsze taki był. Kierowany uczuciami, Evan robił wszystko, co mu przyszło do głowy.
Jednak gdy miał już wyjść, jego uszy usłyszały odgłos niezadowolonego pomruku drugiego mężczyzny.
„Co to za hałas? Och, moje uszy! Czuję, że tracę słuch!
Kto wydaje ten okropny dźwięk?" Mężczyzna w łóżku zmarszczył brwi, słysząc krzyk Evana.
Evan natychmiast się zatrzymał i odwrócił.
Zobaczył mężczyznę na łóżku, który lekko unosił rękę w powietrze i próbował się czegoś chwycić. Evan pobiegł z powrotem do drewnianego łóżka i chwycił podniesioną rękę w swoją, krzycząc z ekscytacją: „Tin! To ja, Evan. Jak się czujesz?”
'Tin? Minęło tyle czasu, odkąd ktoś nazwał mnie tym imieniem.'
Nazwa przywołała wspomnienia z jego poprzedniego życia. „Tak, to byli oni. Tylko kumple, którzy grali ze mną w koszykówkę, gdy byłem w szkole, wiedzieli i nazywali mnie tym imieniem”.
Austin stopniowo odrywał się od wspomnień i skupiał się na teraźniejszości. Poczuł ostry, przeszywający ból na czole, gdy próbował się ruszyć. Nie odważył się myśleć mocniej.
Powoli otworzył oczy. Promienie słońca przedostawały się przez szpary w słomianym suficie i rozproszyły się po jego twarzy. Austin zmrużył oczy i próbował przypomnieć sobie, gdzie się znajduje. Rozejrzał się po małym, obskurnym pokoju.
Austin był zaskoczony. Gdzie jestem?
Jak to się stało, że trafiłem do tak starego domku? Kto mnie tu przywiózł? Czy ja śnię? Co to za miejsce?' Umysł Austina usilnie szukał odpowiedzi na swoje pytania. Skrzywił się, gdy wysiłek pogorszył ból głowy.
Austin był zwykłym pracownikiem firmy w pięknym i zamożnym mieście nadmorskim na południu Indii, należącym do narodu Cathay.
Po ukończeniu college'u Austin przyjechał do S City ze swoją dziewczyną. Chcieli kontynuować swoje kariery i rozpocząć wspólne życie w S City jako nowy rozdział.
Po kilku latach oddanej pracy Austin awansował ze stanowiska pracownika na zastępcę dyrektora działu sprzedaży. Awans był radosnym wydarzeniem, ponieważ nieuchronnie przyniósł nadzieję i więcej entuzjazmu jego duchowi. Pracował ciężej niż kiedykolwiek.
Jednak nie wszystko było tak gładkie, jak się spodziewał. Nagły, okropny incydent zakłócił jego szybującą karierę.
