Κεφάλαιο 1 Μια καταστροφική ειδοποίηση
ΖΑΙΑ
« Έχω κάποια καλά νέα, Ζάια. Ο Σεμπάστιαν θα είναι τόσο ενθουσιασμένος. Συγχαρητήρια, είσαι έγκυος!» Τα λόγια του γιατρού ηχούν στο μυαλό μου καθώς κοιτάζω τα πρακτικά των εξετάσεων για άλλη μια φορά, καθώς φεύγω από το νοσοκομείο.
« Συγγνώμη!» Λέω, καθώς αποφεύγω να προσκρούσω σε κάποιον, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά καθώς βάζω ένα χέρι στο στομάχι μου προστατευτικά, τρέχοντας βιαστικά προς το αυτοκίνητο που περιμένει.
Ο οδηγός μου, ο Ίθαν, περιμένει δίπλα στο κομψό μαύρο αυτοκίνητο και μου ανοίγει την πόρτα, σκύβοντας το κεφάλι.
“ Ευχαριστώ!” λέω καθώς μπαίνω με χάρη. «Πού να, κυρία;» ρωτάει μόλις μπει στο αμάξι.
« Σπίτι», λέω, αδυνατώντας να καταπνίξω το χαμόγελό μου, ο ενθουσιασμός με διαπερνά.
Αυτό στην πραγματικότητα συμβαίνει. Τρία χρόνια προσπαθώ να κάνω μωρό και τελικά… επιτέλους είμαι έγκυος.
Θέλω να το φωνάξω από την ταράτσα, πείτε σε όλους ότι ναι! Είμαι έγκυος στον κληρονόμο της αγέλης! Αλλά συγκρατώ τον ενθουσιασμό μου. Πρέπει πρώτα να πω στον Σεμπάστιαν τα καλά νέα.
Ο Sebastian είναι το Alpha of the Dark Hollow Falls pack. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα πακέτα στην ανατολική πλευρά της πολιτείας.
Ωστόσο, με τη μεγάλη επικράτεια έρχονται και τα επικίνδυνα σύνορα που περιφέρονται με απατεώνες, έτοιμοι να διαλύσουν όποιον μπει στο δρόμο τους.
Οι λυκάνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή ψάχνοντας και ελπίζοντας να βρουν τους προορισμένους συντρόφους τους. Όσο για μένα, είχα ενθουσιαστεί με τον Μπαστιέν από τη στιγμή που τον είχα δει όταν ήμουν έντεκα χρονών.
Αυτός ο ενθουσιασμός δεν έφυγε ποτέ και όταν αποδείχθηκε ότι ήταν ο μοιραίος σύντροφός μου, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και είχαμε παντρευτεί.
Ήθελε απεγνωσμένα κληρονόμο και ποιος Alpha δεν θέλει; Μόλις είχα κλείσει τα δεκαοχτώ μου όταν τον βρήκα, αλλά ήταν τριάντα ενός τότε. Πολλά άλλα άλφα έχουν γιους που ήδη εκπαιδεύονται για να γίνουν τα επόμενα άλφα στην ηλικία του.
« Βιάσου, Ίθαν, έχω πολλά να κάνω σήμερα», λέω στον οδηγό καθώς κάθομαι πίσω στο βελούδινο δερμάτινο κάθισμα.
Φτάνοντας στο μεγάλο μας κλειστό αρχοντικό, μπαίνω μέσα και κατευθύνομαι κατευθείαν στην κουζίνα, με τα στιλέτα μου να αντηχούν στα ξύλινα πατώματα. Θα μαγειρέψω την αγαπημένη του πουτίγκα και θα βάλω τις αναφορές κάτω από το πιάτο!
«Μπορείς να φύγεις το βράδυ, να ξεκουραστείς », λέω στην υπηρέτρια, Έμμα. «Θα μας μαγειρέψω απόψε».
« Ω, ευχαριστώ, Λούνα!» λέει, αφήνοντας κάτω την πετσέτα πιάτων που κρατούσε. «Είμαι σίγουρος ότι ο Alpha θα χαρεί πολύ αν του φτιάξεις το αγαπημένο του γλυκό! Για να μην πω ότι δεν του αρέσουν τα γλυκά πράγματα, αλλά η πουτίγκα σου είναι κάτι στο οποίο δεν μπορεί να αντισταθεί!».
Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω στα λόγια της. Ναι, ο Sebastien δεν απολαμβάνει τα γλυκά εκτός από εμένα και την κρεμόπιτα που λατρεύει.
Τα μάγουλά μου ζεσταίνονται καθώς θυμάμαι την πρώτη φορά που μου είπε ότι τώρα είναι το δεύτερο αγαπημένο του γλυκό και ελπίζοντας να φτιάξω το αγαπημένο του γλυκό, τον είχα ρωτήσει ποιο ήταν το αγαπημένο του. Μόνο για να χαμογελάσει και να απαντήσει? εσείς.
Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω από αυτί σε αυτί, το συναίσθημα ενθουσιασμού δημιουργεί ένα ευχάριστο βουητό γύρω μου καθώς φτάνω στη δουλειά θέλω να είναι όλα τέλεια για την επιστροφή του.
Οι ώρες περνούν και όταν όλα είναι σχεδόν έτοιμα, αλλάζω κάτι όμορφο και στήνω την τραπεζαρία με τα κεριά και το φαγητό.
«Σχεδόν 9 μ.μ.…» θα είναι σπίτι σύντομα.
Με τα προβλήματα που έχουν περικυκλώσει τα σύνορά μας, καθώς και την ανάγκη να διευθύνει την επιχείρηση, ο Σεμπάστιαν εργάζεται συχνά μέχρι αργά το βράδυ. Αλλά θα προσπαθούσε να γυρίσει σπίτι μέχρι τις 21.30 και να συνέχιζε να εργάζεται από το σπίτι αν χρειαζόταν.
Κάθομαι στην καρέκλα, παρακολουθώ το ρολόι να χτυπά μακριά, ο ήχος δυνατός στη σιωπή του δωματίου.
Για άλλη μια φορά, κοιτάζω κάτω το στομάχι μου, χαμογελώντας απαλά καθώς περιμένω την επιστροφή του συντρόφου μου.
Η ώρα περνάει αργά και σε λίγο έρχεται και φεύγει η 11 η ώρα, αλλά δεν πτοώ, ίσως ξαναζεστάνω το φαγητό…
Μόλις τοποθέτησα τα ζεσταμένα γεύματα στο τραπέζι όταν το κεφάλι μου τραντάζεται στο άκουσμα των βημάτων, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά στον ξαφνικό ήχο. Κοιτάζω προς την πόρτα ενθουσιασμένος.
Επιτέλους, είναι σπίτι!
Η μπροστινή πόρτα κλείνει και μια γνωστή αμυδρή μυρωδιά του συντρόφου μου χτυπά τη μύτη μου.
Έριξα μια γρήγορη ματιά στο ρολόι στον τοίχο. Προς έκπληξή μου, είναι περασμένα μεσάνυχτα.
Ορμώ στην αίθουσα, με γεμίζει ο ενθουσιασμός που επιτέλους μπορώ να του πω τα καλά νέα. Εκεί είναι, στη μισοφωτισμένη αίθουσα. Εξακολουθεί να δείχνει όμορφος όσο ποτέ.
Τρεισήμισι χρόνια μετά, εξακολουθεί να κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά όποτε τον βλέπω.
Χαλαρώνει τη μαύρη γραβάτα του, καθώς τοποθετεί τον χαρτοφύλακά του κάτω, κρατώντας και μερικά αρχεία στα χέρια του. Τα λαμπερά μπλε μάτια του φαίνονται κουρασμένα καθώς συναντούν τα δικά μου και χαμογελάω.
« Σεμπάστιαν!» Ορμάω κοντά του, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του.
Με πιάνει με το ένα χέρι, αλλά δεν υπάρχει ενθουσιασμός. Πρέπει να είχε μια πολύ δύσκολη μέρα. Δεν με πειράζει? Ξέρω πόσο αγχωτικά είναι τα πράγματα στη δουλειά τον τελευταίο καιρό.
Βάζοντάς με ξανά στο πάτωμα, σηκώνει ένα μέτωπο καθώς με κοιτάζει.
« Γιατί είσαι ξύπνιος αυτή την ώρα;» με ρωτάει με τη βαθιά, τραχιά φωνή του.
«Σε περίμενα. Ήθελα να φάμε μαζί. Υπάρχει κάτι που ήθελα να σου πω», εξηγώ καθώς τον βοηθάω να βγει από το σακάκι του, βουρτσίζοντας ένα κομμάτι χνούδι από το λευκό του πουκάμισο που δεν είναι πια τόσο τραγανό όσο ήταν σήμερα το πρωί.
« Έχω ήδη φάει», απαντά, εκπλήσσοντάς με καθώς κατευθύνομαι προς το σαλόνι. «Έχω κάτι να σου πω».
« Εντάξει, πήγαινε εσύ πρώτα», λέω καθώς πέφτει στον καναπέ, τεντώνοντας τα μακριά του πόδια και ακουμπώντας το χέρι του στο πίσω μέρος του καναπέ.
Κάθομαι δίπλα του, γνωρίζοντας ότι θα μοιραστεί κάτι σχετικά με τη συνάντηση εργασίας. Εξάλλου, γνωρίζω αυτά τα θέματα και συχνά έπαιρνε τη γνώμη μου για τις ιδέες του.
Ωστόσο, κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχει μια ψυχρότητα στα μάτια του καθώς κοιτάζει τα δικά μου.
Ο Σεμπάστιαν κοιτάζει το αρχείο στα χέρια του πριν το πετάξει στο τραπέζι, το δυνατό χτύπημα καθώς χτυπάει στο τραπέζι με κάνει να πηδήξω.
« Διαβάστε το».
Το παίρνω ανήσυχα και ανοίγω το κενό αρχείο, αλλά οι κόκκινες λέξεις με έντονη γραφή στο πάνω μέρος της πρώτης σελίδας κάνουν το αίμα μου να κρυώνει.
«ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ»
Λαχανίζω καθώς σαρώνω γρήγορα το έγγραφο. Αυτό το συναίσθημα γίνεται χειρότερο. Αυτό είναι ένα συμβόλαιο διαζυγίου με το όνομά μας… Ολόκληρο το σώμα μου τρέμει καθώς τον κοιτάζω ψηλά, πληγωμένος και μπερδεμένος.
« Μ-γιατί;» Καταφέρνω να ξεστομίζω καθώς κοιτάζω τον άντρα που αγαπώ μέσα από την καρδιά μου.
Τι πήγε στραβά;
« Η Annalize επέστρεψε και επανήλθε στο τσούρμο».
Κοιτάζω απότομα. Ξαφνικά είναι δύσκολο να αναπνεύσεις.
« Μα εγώ είμαι σύντροφός σου», ψιθυρίζω. Πώς θα μπορούσε ακόμα να νοιάζεται για την Annalise; Ήταν το παρελθόν του. «Είμαστε παντρεμένοι τρία χρόνια».
« Ο γάμος μας ήταν ένα λάθος από την αρχή. Τότε, ο πατέρας μου ζήτησε να παντρευτώ το ταίρι μου, αλλά τώρα δεν θέλω να με δεσμεύει η διευθέτηση της Θεάς. Δεν βλέπω το νόημα των μοιραίων συντρόφων».
Η καρδιά μου σφίγγει. Κοιτάζω το πρόσωπό του, προσπαθώντας να καταλάβω τι σκέφτεται, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να αποκαλύπτει τα συναισθήματά του και έχει ψηλά τους τοίχους του, εμποδίζοντας τον δεσμό του συντρόφου.
« Μα ο πατέρας σου, αυτός-»
«Η μαμά μου δεν είναι σύντροφος του πατέρα μου, αλλά με γέννησε. Του χάρισε έναν πανίσχυρο γιο Άλφα και ακόμη και αφού βρήκε το ταίρι του, έμεινε δίπλα της, απορρίπτοντας το ταίρι του. Ποτέ δεν θα καταλάβω τον λόγο που με θέλει με τον σύντροφό μου, όταν ο ίδιος είναι απόδειξη ότι δεν χρειάζεσαι τον σύντροφό σου».
Αυτές οι λέξεις είναι χειρότερες από το να με μαχαιρώσουν χίλιες φορές, και νιώθω τα μάτια μου να τρυπώνουν από δάκρυα, την αγωνία που νιώθει ο λύκος μου να με κατατρώει.
Πιστεύει πραγματικά ότι αυτή είναι η αλήθεια; Η Annalize είναι ετεροθαλής αδερφή μου και παρόλο που εκείνη και ο Sebastian είχαν βγει ραντεβού, ξέρω την αλήθεια της, την πραγματική της που κρύβει πίσω από το όμορφο πρόσωπό της και τα μάτια της ελαφίνας.
« Η Annalize σε πλησίασε μόνο επειδή ήσουν Άλφα… Sebastian, δεν σε αγαπάει όπως εγώ. Θέλει να γίνει Λούνα-"
Κλοτσάει το τραπεζάκι σαλονιού από μασίφ ξύλο βελανιδιάς, κάνοντας με να πηδήξω καθώς πετάγεται πάνω με ένα δυνατό χτύπημα, χτυπώντας το ξύλινο πάτωμα με ένα εκκωφαντικό χτύπημα που κάνει τα στολίδια στο γυάλινο ντουλάπι να τρέμουν.
«Και τι γίνεται με εσένα; Θέλεις απλά να είσαι η Λούνα, έτσι δεν είναι! Ήξερες ότι η Annalize και εγώ ήμασταν σε σχέση, ωστόσο αποδέχτηκες εγωιστικά τον γάμο ούτως ή άλλως και πρόδωσες την ίδια σου την αδερφή παίρνοντας τον άντρα της! Μου είπες ψέματα. Μου τα είπε όλα!»
« Όχι, δεν είναι αλήθεια. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω -"
« Μη με ανταγωνίζεσαι, Ζάια, πήρες αυτό που ήθελες, έγινες γυναίκα μου και η Λούνα, αλλά αυτό δεν σου έφτανε. Ανάγκασες την Annalize να έρθει κοντά σε αυτό το πακέτο γιατί ήξερες ότι μόλις επέστρεφε, θα μάθαινα τα πάντα!»
Ναι, ήθελα να φύγει η Annalize, αλλά ποτέ δεν την έκανα να φύγει. Έφυγε από μόνη της μόλις έμαθε ότι ο Σεμπάστιαν είχε βρει το ταίρι του, αλλά τώρα, είναι σχεδόν σαν να σχεδίαζε την επιστροφή της όλο αυτό το διάστημα.
Είναι πραγματικά αρκετή για να μπει ανάμεσα σε αυτό που έχουμε; Δυστυχώς, τον κοιτάζω στα μάτια, συνειδητοποιώντας ότι δεν με εμπιστεύτηκε ποτέ. Τώρα κρίνει και υπολογίζει όλα όσα του έδωσα με καχυποψία, σαν να τον έπαιξα για να κερδίσω τη θέση της Λούνα.
Δεν καταλαβαίνει ότι τον ερωτεύτηκα πριν καν καταλάβω ότι είναι Άλφα; Ήταν πάντα επιφυλακτικός μαζί μου; Μπορεί ένα άτομο να μπει ανάμεσά μας και να τα καταστρέψει όλα; Μήπως έστω και για μια στιγμή με αγάπησε αληθινά ολόψυχα;
Δεν μπορώ να το καταλάβω. Πες μου Μπάστιαν… Αν δεν με ήθελες, τότε γιατί έκανες έρωτα μαζί μου; Γιατί με άγγιξες σαν να ήμουν η μόνη γυναίκα που είχε σημασία για σένα;
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, του κάνω την καθοριστική ερώτηση. «Σεμπάστιαν… Πες μου, αν δεν ήταν αίτημα του πατέρα σου…»
« Τότε θα σε είχα απορρίψει, και ακόμη και τώρα, θα το κάνω για την Annalise».
Τα χείλη μου τρέμουν, θυμούμενος πώς ο πατέρας μου δεν ήταν ευχαριστημένος που τον παντρεύτηκα. Ποτέ δεν του άρεσε η οικογένεια του Σεμπάστιαν, ωστόσο τα είχα παρατήσει όλα για εκείνον.
Η οικογένειά μου… η κληρονομιά μου και η θέση μου, αλλά σαφώς δεν του έφτανε.
Αν μπορεί να με παραμερίσει τόσο εύκολα, τότε σε τι χρησιμεύω;
Εκπνέει σαν να είμαι εκνευριστικό παιδί και βγάζει αναπτήρα και τσιγάρο.
«Υπογράψτε τα χαρτιά σύντομα. Δεν θέλω να καθυστερήσει αυτό», λέει.
Κοιτάζω κάτω το αρχείο καθώς ένα μόνο δάκρυ πέφτει πάνω στα χαρτιά.
« Τι ήθελες να μου πεις;» ρωτάει.
« Δεν είναι πια σημαντικό… ξέχνα το», λέω, σκεπτόμενος ότι δεν θα δει ποτέ τα χαρτιά που κάθονται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι της τραπεζαρίας.
« Εάν έχετε οποιεσδήποτε ανησυχίες σχετικά με τη διατροφή, ενημερώστε με. Τα έξοδά σας θα καλυφθούν και είστε ευπρόσδεκτοι να μείνετε στο πακέτο.”
Αυτό πονάει.
« Όχι… δεν χρειάζεται. Όλα καλά όπως είναι. Θα υπογράψω και θα σας επιστραφούν αμέσως», απαντώ καθώς σηκώνομαι, προσπαθώντας να συγκρατηθώ όταν ολόκληρος ο κόσμος μου έχει καταρρεύσει γύρω μου.
Σταματά για ένα δευτερόλεπτο και απλώς γνέφει καταφατικά, αδιαφορώντας για τη στενοχώρια και την αγωνία μου που ξέρω ότι μπορεί να νιώσει μέσα από το δέσιμο. Θα μπορούσε πραγματικά να με ρίξει, τον δικό του σύντροφο, στην άκρη για μια άλλη γυναίκα;
Η απάντηση είναι μπροστά μου, και παρόλο που είναι επώδυνη, η αλήθεια είναι ναι, ναι, θα μπορούσε.
«Μπορείτε να μείνετε εδώ για απόψε. Είναι αργά πάντως. Το Annalize δεν θα μετακινηθεί μέχρι να τακτοποιηθούν όλα. Δεν θέλω να νιώθει άβολα».
Κοιτάζω το όμορφο πρόσωπό του, προσπαθώντας να αναγνωρίσω τον άντρα στον οποίο έπεσα.
Χαμογελάω πικρά και του γνέφω.
« Μην ανησυχείς, θα φύγω. Πείτε γεια στο Annalize για μένα."
