Arianna była teraz pewna, że była kompletnie pijana. Widziała przedmiot podwójnie i jej oczy były oszołomione. Beknęła i wzięła ostatnią kroplę alkoholu, połykając ją.
W klubie było głośno, a tancerze bawili się świetnie. Ale dla Arianny liczyło się zupełnie co innego. Nie przyszła tu po zabawę, ale po to, by zapomnieć o swoim nieszczęściu i złamanym sercu.
Miała zostać panną młodą następnego ranka, idąc do ołtarza ze swoim idolem i najlepszym przyjacielem od pięciu lat. Przewidywali, że ten dzień nadejdzie, ale w ciągu niecałych dwudziestu czterech godzin nadzieja na spełnienie się tego dnia prysła.
Wspomnienie tego, co zobaczyła, znów odtworzyło się w jej głowie: „...och, moje dni!...pieprz mnie mocniej, Ethan, kochanie...och...dobrze...szybciej...och...tak...kocham cię, Ethan…”
Arianna potrząsnęła głową, jakby przez to wspomnienie zniknęło. Otarła łzy z twarzy. Dlaczego nie może po prostu zapomnieć, jest w klubie już od kilku godzin, próbując zapomnieć o tej okropnej scenie, na którą się natknęła.
Ale im bardziej starała się zapomnieć, tym trudniej było jej to zrobić. Próbowała wstać, ale skończyło się na tym, że zapadła się z powrotem w siedzenie. Zebrała siły i wstała.
Musiała pójść do toalety, a potem znaleźć sposób, żeby wydostać się z klubowego domu. Nogi miała ciężkie, a gdy szła, kolana się trzęsły.
Tuż przed odwróceniem się zobaczyła wysoką postać wchodzącą do jednego z pokoi i poszła za nią. Weszła tuż przed tym, jak zamknął drzwi i oparł się o nie plecami.
„Hej przystojniaku. Czemu mnie nie uszczęśliwisz?” Uśmiechnęła się złośliwie i rzuciła mu się w ramiona. Zaczęła go całować, co było czynnością, na którą mężczyzna nie chciał się zgodzić.
Kilka godzin później Arianna otworzyła oczy z dyszącym bólem głowy. Rozejrzała się po ciemnym pokoju i zastanawiała się, jak się tam dostała.
Niejasne wspomnienie tego, jak minął wieczór, pojawiło się w jej głowie i złapała oddech. Odwróciła się, by spojrzeć na bok i zobaczyła mężczyznę śpiącego spokojnie.
Co ona, do cholery, zrobiła? Wstała z wielkim trudem. Nie trzeba jej mówić, że straciła swój najcenniejszy skarb: dziewictwo.
Ból, który czuła między udami, był wystarczającym dowodem na to, że została zgwałcona. Wytrzymała ból, założyła dżinsy i bluzkę, wyciągnęła banknot 100 dolarów i włożyła go mężczyźnie w dłoń.
W pokoju jest ciemno, dzięki Bogu nie mogła zobaczyć, jak wygląda mężczyzna. To dobry gigolo, ale nie mogła mu dobrze zapłacić za jego usługi.
Wymknęła się z pokoju i odeszła. Poszła prosto do swojego mini apartamentu, żeby zabrać kilka rzeczy i opuścić Z-city, ale była oszołomiona, gdy zamek w jej apartamencie został zmieniony.
Ledwie świtało, a ona nie mogła zapytać sąsiadów, co lub kto zmienił jej zamek. Ale wtedy postanowiła wziąć telefon i zadzwoniła do agenta, który zajmował się jej mieszkaniem.
Gdy wzięła telefon, zobaczyła, że była tam wiadomość tekstowa. Była od Ethana. Rzuciła okiem i przeczytała treść: „nie przejmuj się, dlaczego zamek został wymieniony, ja to zrobiłam”
Arianna po prostu się odwróciła, opuściła mieszkanie i wszystko, co w nim miała, i pojechała do innego miasta.
Dwa miesiące później Arianna obudziła się i poczuła się leniwa, żeby wstać z łóżka. Zastanawiała się, dlaczego tak szybko dostała gorączki, skoro dopiero co przyjechała do nowego miasta.
Postanowiła odwiedzić szpital i spotkać się z młodym lekarzem, który miał dyżur i po zbadaniu Arianny wysłał ją do laboratorium na badania.
Kiedy przyniesiono wynik, lekarz podał go jej, a ona rzuciła na niego okiem. Jej ręce trzęsły się, kiedy zobaczyła wynik testu.
Test ciążowy - pozytywny!
Co!
Cztery lata później
Arianna wróciła z pracy, a jej syn pobiegł ją przytulić. Podniosła go z nóg i pocałowała jego śliczną skroń.
„Witaj mamusiu” – zawołał chłopiec, podekscytowany widokiem matki. „Tęskniłam za tobą, Eli” – zawołała Arianna, mocno go trzymając i siadając na sofie.
„Dziękuję, pani Brook, za to, że zawsze się nim opiekowała” – powiedziała Arianna, doceniając nianię Eliego.
Pani Brook opiekowała się Elim odkąd był niemowlęciem. Najlepiej nazywać ją jego drugą matką. Arianna była jego biologiczną matką, ale wychowała go pani Brook.
„Nie ma za co” – odpowiedziała pani Brook. Wkrótce pożegnała się z Arianną i wróciła do domu. Skończyła pracę w dniu, w którym Arianna wróciła.
Arianna dostała pracę w firmie i została zatrudniona jako młodsza projektantka biżuterii. Pracowała tam po narodzinach Eliego, ale potem wydawało się, że jej czas w firmie dobiegł końca.
Firma została sprzedana nowemu właścicielowi, a wszyscy pracownicy zostali wypłaceni. Zapłacono jej trzy razy tyle, ile wynosiła jej pensja, a jej umowa została rozwiązana.
„Jak było dzisiaj w szkole, Eli?” zapytała Arianna. Mały chłopiec zszedł z jej ud i pobiegł po swoje książki. Arianna zobaczyła, jak sprytnie pobiegł i się uśmiechnęła.
On jest jej pocieszeniem i powodem, dla którego nie została ponownie skrzywdzona po tym, co wydarzyło się kilka lat temu. Za każdym razem, gdy patrzy na swojego syna, jest szczęśliwa i radosna, że została pobłogosławiona tak niesamowitym synem.
„Mamo, dostałem wszystkie oceny z ćwiczeń klasowych. Nauczyciel powiedział, że jestem najlepszy” – wtrącił Eli, opróżniając torbę i wyjmując zeszyt ćwiczeń.
„Wow, jesteś najlepszy, Eli” – pochwaliła go Arianna. Mały chłopiec był szczęśliwy, że jego mama była tak samo podekscytowana pracą klasową jak on.
„Eli, jutro wyjeżdżamy do Z-city” Arianna przekazała mu nowinę. Chłopiec zatrzymał się, a następnie podskoczył z ekscytacji.
„To znaczy, że poznam mojego tatę.” – zapytał retorycznie.
