Matka Josie Warren zorganizowała dla niej randkę w ciemno w ekskluzywnej herbaciarni w Wavery. Jednak po półgodzinnym oczekiwaniu druga osoba się nie pojawiła. Na jej delikatnej twarzy pojawił się grymas.
Po około dziesięciu minutach podszedł do niej powoli mężczyzna w szarym garniturze.
„ Cześć, czy to pani Warren?”
„… Jestem.” Josie spojrzała na krępego mężczyznę przed nią i była rozczarowana. Czy to ten tak zwany „przystojny” mężczyzna, którego opisała moja mama?
„ Jestem Jack Lowry”. Mężczyzna wysunął krzesło i usiadł naprzeciwko niej. Po ocenie Josie, uśmiechnął się szeroko, ponieważ był zadowolony z Josie.
„ Słyszałem o twojej sytuacji. Nie mam wysokich wymagań co do mojej żony. Po ślubie możesz skupić się na byciu gospodynią domową. Będę odpowiedzialny za wszystkie koszty utrzymania. Mam dwójkę dzieci. Proszę, zajmij się nimi dobrze. Poza tym moi rodzice…”
„ Proszę zatrzymać się na chwilę, panie Lowry.” Josie przerwała mu i głęboko wciągnęła powietrze. „Przepraszam. Nie sądzę, żebyśmy do siebie pasowali.”
Wyraz twarzy Jacka zmienił się natychmiast, gdy to usłyszał.
„Pani Warren, jestem właścicielem firmy. Powinna być pani wdzięczna, że może mnie poślubić…” Jack bełkotał.
„ Przepraszam, panie Lowry. Wyraziłem się jasno – nie pasujemy do siebie”.
Wyglądało na to, że Jack miał tyle lat, co ojciec Josie!
„ Będziesz tego żałować!” Po tych słowach Jack przestał sprzeczać się z Josie i odszedł.
Siedząc na krześle, Josie pocierała skroń. Nie powinnam była wierzyć mojej mamie.
Ponieważ złożyła wniosek o pół dnia urlopu, nie wyszła od razu. Zamiast tego została na swoim miejscu, aby… obejrzeć program.
Przy sąsiednim stoliku odbywała się również randka w ciemno.
W przeciwieństwie do Jacka, mężczyzna siedzący na krześle miał na sobie czarny garnitur. Jego przystojna twarz była nieskazitelna, a od środka emanowała z niego elegancka aura.
Kobieta siedząca naprzeciw niego patrzyła na niego z zauroczeniem.
„ Panie Russell, zorganizujmy naszą ceremonię ślubną w Irlandii. Co pan o tym sądzi? Możemy zaprosić wielu gości…”
Z oczami spuszczonymi w dół mężczyzna wyrzucił chłodno: „Przepraszam. Nie jestem z ciebie zadowolony. Możesz już wyjść”.
Uśmiech kobiety stał się sztywny.
„Panie Russell, to nasze pierwsze spotkanie, więc nie musimy spieszyć się ze ślubem. Może pan poświęcić trochę czasu na poznanie mnie. Jestem bardzo miłą osobą…”
Dexter Russell podniósł wzrok i rzekł nonszalancko: „Nie podoba mi się kobieta, której twarz jest pełna wypełniaczy”.
Josie prawie wypluła herbatę, gdy to usłyszała. Co za genialna wymówka!
Po tym, jak kobiety odeszły w gniewie, Josie wzięła torebkę, gdy pokaz się skończył. Właśnie gdy miała wymknąć się z herbaciarni, rozległ się magnetyczny głos.
„ Josi Warren.”
Josie odwróciła się, zesztywniała, i przywitała mężczyznę profesjonalnym uśmiechem.
„ Dzień dobry, panie Warren.”
Dexter spojrzał na nią i zapytał: „Czy jesteś zadowolona z występu?”
„ Nie…” Zdając sobie sprawę, że się zdradza, Josie szybko zmieniła odpowiedź. „Nie oglądam żadnego programu”.
„ Usiądź” – rozkazał Dexter.
Josie nie miała innego wyjścia, jak tylko niechętnie usiąść naprzeciwko niego. Podniosła wzrok i ostrożnie spojrzała na mężczyznę, który miał niezwykłą elegancję.
Dexter był prezesem Russell Group, największego konglomeratu w Wavery. Pomimo dwudziestu sześciu lat, jego majątek netto przekroczył dziesięć miliardów.
Z drugiej strony Josie była zwykłą białą kołnierzykiem w Wavery. Pracowała jako projektantka w Russell Group.
W Russell Group było tysiące pracowników. W normalnej sytuacji Dexter nie miałby szansy jej poznać.
Kiedy jednak Dexter odwiedził poszczególne działy po tym, jak trzy lata temu przejął korporację, podszedł do Josie i zapytał ją o imię.
Josie odpowiedziała jąkając się.
Chociaż Josie miała zwyczajną tożsamość, jej wygląd był niezwykły i wyróżniał się wśród innych projektantów, którzy mieli pospolity wygląd. Nawet w całej Russell Group, uroda Josie była wyjątkowa. W tamtym czasie wielu w dziale projektowania uważało, że Dexter ma do niej słabość, ale Josie uważała, że to niemożliwe.
To prawda, w ciągu ostatnich trzech lat, mimo że była w tej samej firmie, nigdy nie spotkała wielkiego prezydenta. Właściwie widywała go rzadko.
Josie kątem oka dostrzegła Dextera, ale nie odważyła się podejść, żeby go powitać. Pomyślała, że Dexter o niej zapomniał, bo była zwykłym pracownikiem, więc usiadła z boku i z lekkim sercem oglądała program, ale nie spodziewała się, że...
„ Panie Russell, jeśli nic innego nie ma…”
Josie chciała przerwać ciszę i odejść, ale gdy tylko się odezwała, Dexter spojrzał na nią głęboko osadzonymi oczami i zapytał: „Szukasz partnerki do ślubu?”
