„Miles, jestem z tobą w związku małżeńskim od trzech lat, ale nigdy nie byliśmy prawdziwą parą. Daję ci swoje błogosławieństwo i rezygnuję z twojego pierwszego zauroczenia. Jutro możesz ją zdobyć. Ale teraz po prostu wynagrodź mi moje uczucia do ciebie przez te wszystkie lata, proszę?”
Wiedziała, że to był podły ruch, ale kochała go zbyt długo. Przez wszystkie te lata bardzo cierpiała. A teraz chciała tylko trochę pocieszenia. „Amanda, jak śmiesz!”
Miles Franklin zacisnął szczękę, gdy jego furia ożyła. Jego przystojna twarz była czarna jak grzmot. Jak ona śmie knuć przeciwko mnie? „Nie boję się niczego...”
Następnego dnia Amanda obudziła się o świcie. Tłumiąc dyskomfort, wstała z łóżka, wyciągnęła z szuflady przygotowaną umowę rozwodową i położyła ją na stoliku nocnym. Zanim wyszła, spojrzała na mężczyznę w łóżku.
„Miles, uwolnię cię. Od dziś pójdziemy własnymi drogami. Od tej pory nie będziemy mieć ze sobą nic wspólnego” – mruknęła Amanda.
Odwróciła wzrok i odwróciła się, żeby wyjść.
Jej serce było pełne goryczy i cierpienia, gdy wychodziła z rezydencji Franklinów.
Amanda kochała Milesa od siedmiu lat. Była w nim zakochana od nastoletnich lat, więc jej największym marzeniem było zostać jego żoną. Niestety, Miles pogardzał nią od chwili, gdy go poślubiła.
W tamtym czasie jego dziadek był ciężko chory i potrzebował radosnej okazji, aby miejmy nadzieję, odpędzić pecha. Jak to bywa, została wybrana na żonę Milesa
Jej chciwy ojciec i macocha natychmiast wyrazili zgodę na ślub.
Wciąż pamiętała, jak bardzo była zachwycona, czekając na noc swojego ślubu. Jednak gdy Miles się pojawił, na jego twarzy malował się wyraz obrzydzenia.
„Amanda, chcę, żebyś wiedziała, że osobą, którą chcę poślubić, jest Samantha Hogan. Nigdy nie chciałem się z tobą ożenić! Tylko Samantha ma prawo być moją żoną. Nie jesteś dla mnie wystarczająco dobra” – oświadczył. Amanda wiedziała, że Miles nie musi jej kochać.
Jednak wciąż trzymała się nadziei, że mężczyzna pewnego dnia się do niej przekona. Przez ostatnie trzy lata ich małżeństwa robiła, co mogła, by być dobrą i troskliwą żoną. Każdego wieczoru przygotowywała kolację, aby mógł wrócić do domu i zjeść świeżo ugotowane posiłki. Bez względu na to, jak późno było, kładła się spać dopiero po jego powrocie.
Jeśli upijałby się na imprezach towarzyskich, ona zajmowałaby się nim skrupulatnie, zamiast zostawiać go w czyichś rękach. Kiedykolwiek zachorowałby lub zostałby ranny, martwiłaby się bardziej niż ktokolwiek inny.
Każdej zimy włączała grzejnik i napełniała wannę gorącą wodą dla niego. Rano budziła się wcześniej niż zwykle, żeby ogrzać mu ubranie, żeby nie czuł zimna. Mimo to nigdy jej nie kochał. i nigdy nie będzie.
Przedwczoraj były urodziny Amandy, ale Miles poszedł do szpitala, aby dotrzymać Samancie towarzystwa. Wtedy Amanda w końcu zrozumiała, że jej jednostronne uczucia nigdy nie zostaną odwzajemnione. Nigdy nie sprawi, że Miles się w niej zakocha, ponieważ jego serce należy do innej kobiety. Dlatego Amanda postanowiła się poddać.
Miles obudził się dopiero o dziesiątej rano.
Pierwszą rzeczą, którą chciał zrobić po wstaniu, było uduszenie Amandy.
Miles był CEO Franklin Group, znanym ze swojej przenikliwości. Nikt w świecie korporacji nie dorównywał mu. Dlatego nigdy nie zakochał się w tej kobiecie.
Nigdy w najśmielszych snach nie spodziewał się, że wpadnie w pułapkę zastawioną przez tę kobietę!
Kipiąc ze złości, rozejrzał się po pokoju, ale nigdzie nie zobaczył Amandy. Kątem oka dostrzegł dokument na stoliku nocnym. „Co to jest?”
Brwi Milesa zmarszczyły się, gdy podniósł dokument ze słowami „Umowa rozwodowa” wydrukowanymi pogrubioną czcionką na pierwszej stronie. Jego wzrok niebezpiecznie się zwęził.
Najpierw uciekła się do tej podłej sztuczki, żeby zrobić z nas prawdziwą parę. ale teraz chce rozwodu. Ha! Ile sztuczek ma w zanadrzu?
Miles nie chciał uwierzyć, że Amanda naprawdę chciała się z nim rozwieść.
Podnosząc się na nogi. Ubrał się i z wściekłością zszedł na dół. „Widziałeś Amandę?” zapytał lokaja. Marc.
Zaskoczony Marc skłamał szybko: „Panie Franklin, pani Franklin wyszła z domu z bagażem przed świtem”. Słysząc to, Miles zatrzymał się w miejscu ze zdziwieniem.
Sześć lat później w Instytucie Badań Medycznych nad Wirusami w Yowhayton.
Amanda właśnie wyszła z laboratorium, gdy jej asystentka, Katerina, powiedziała jej: „Doktorze Dickerson, profesor Morgan musi z tobą porozmawiać. Chce cię widzieć w swoim gabinecie”.
Po nieprzespanej nocy Amanda poczuła senność. Jednak po usłyszeniu słów Kateriny, otrząsnęła się z oszołomienia, a jej umysł się oczyścił.
„Czy on coś powiedział? Nie mów mi, że moje małe łobuzy znowu zniszczyły wyniki badań?” „Najwyraźniej” – odpowiedziała Katerina.
Rzuciła Amandzie współczujące spojrzenie.
Amanda była wydajną i zdolną kobietą. W młodym wieku została podopieczną Mitchella Morgana, najlepszego profesora w świecie medycyny. Dzięki swoim wybitnym zdolnościom nigdy nie była karana za swoją pracę. Niemniej jednak nie powstrzymało jej to przed byciem kozłem ofiarnym dla swoich niegrzecznych synów.
Katerina pocieszyła ją: „Spędziłaś trzy dni w laboratorium, więc Alvin i Elliot martwili się o ciebie. Spędzali dni, kręcąc się po gabinecie profesora Morgana. Myślę, że dostał kilka nowych siwych włosów z powodu kłopotów, które spowodowali”. Słysząc to, Amanda poczuła nadchodzący ból głowy. Nie mogła nie uznać tej sytuacji za zabawną. Sześć lat temu opuściła rezydencję Franklin i bez wahania wyjechała za granicę. Początkowo chciała kontynuować naukę, ale wkrótce odkryła, że jest w ciąży.
Wtedy stanęła przed dylematem, czy powinna dokonać aborcji swoich dzieci. Kiedy przyjechała do szpitala, zmieniła zdanie, bo nie mogła znieść rozstania z dziećmi.
Ostatecznie zatrzymała swoje dzieci.
Amanda była w ciąży z trojaczkami – dwoma chłopcami i dziewczynką.
Podczas porodu jej córeczka urodziła się bez oznak życia z powodu braku tlenu, a przeżyli tylko chłopcy. Nadała swoim synom przezwiska Alvin i Elliot.
Myśl o jej genialnych synach napełniała Amandę nieopisaną radością.
Jednak zgarbiła się, gdy przypomniała sobie, że za chwilę zostanie ukarana przez chłopców.
