Brian Tennant był zajęty swoją pracą na pół etatu, sprzątając stoły w stołówce Uniwersytetu Everin.
Teraz nosił fartuch i gumowe rękawiczki, ponieważ takie obowiązki były wymagane na tym stanowisku.
Zebrał też wszystkie plastikowe butelki z wodą ze stołu i wrzucił je do dużej plastikowej torby, która stała obok niego.
„Jeszcze dziesięć butelek i torba będzie pełna. Wtedy będę mógł je sprzedać za dwadzieścia dolarów! W końcu będę miał wystarczająco dużo pieniędzy, żeby kupić jutro trochę jedzenia. Idealnie!”
Brian mruknął do siebie, dodając sobie otuchy. Z ekscytacją spojrzał na prawie pełną plastikową torbę .
Nieopodal Jeanne Hall zobaczyła, co robi Brian, i mocno zmarszczyła brwi.
Spojrzała na Kim Percival, która siedziała naprzeciwko niej i zapytała z obrzydzeniem: „Kim, kim jest ten mężczyzna tam? Dlaczego jest taki biedny?”
Kim była popularną studentką finansów pochodzącą z bogatej rodziny. Mówiono, że majątek netto jego rodziny przekroczył już wartość około dziesięciu milionów dolarów.
„Biedna? Nie oceniaj książki po okładce. Znasz popularną dziewczynę, Rosy Stevens, prawda? To jej chłopak. Daje jej co miesiąc kieszonkowe w wysokości trzech tysięcy dolarów”.
Gdy to mówił, Kim kwaśno patrzyła na Briana.
Jeanne spojrzała dwa razy. Spojrzała z niedowierzaniem na mężczyznę harującego nad butelkami i zapytała: „Czy ty sobie ze mnie żartujesz? Jak Rosy mogłaby być z nim?”
Kim zmarszczył nos z pogardą i prychnął: „Bo jest gruboskórnym dupkiem w obecności Rosy”.
Widząc zdezorientowanie na twarzy Jeanne, Kim uśmiechnął się figlarnie. „Chodź, pokażę ci.”
Wstał i celowo rozrzucił resztki na podłodze. Potem krzyknął do Briana: „Hej, ty! Chodź tu i posprzątaj ten bałagan”.
Nie myśląc zbyt wiele, Brian pośpieszył i przykucnął, żeby posprzątać porozrzucane resztki.
Nagle poczuł, jak strumień zimnej cieczy zalewa mu włosy.
Spojrzał w górę ze zdumieniem. Okazało się, że Kim wylał sobie na głowę butelkę napoju.
Brian natychmiast wstał. Zaciskając pięści, spojrzał na Kima, a na jego czole pojawiły się błękitne żyły.
Kim niespiesznie przewrócił oczami. Zamiast się bać, poklepał Briana po policzku i prychnął: „Co się stało? Chcesz mnie uderzyć?”
Oczy Briana płonęły furią. Ale zanim uderzył Kima, pomyślał o swojej sytuacji.
Musiał włożyć wiele wysiłku, żeby zdobyć tę pracę na pół etatu w stołówce. Oprócz wynagrodzenia pozwolono mu kolekcjonować butelki i sprzedawać je, aby zarobić dodatkowe pieniądze.
Gdyby dziś uderzył Kima, prawdopodobnie straciłby pracę. Wtedy nie byłby w stanie opłacić czesnego, nie wspominając o pokryciu kosztów leczenia matki Rosy.
Brian wziął głęboki oddech i zmusił się do uspokojenia.
W końcu zacisnął zęby i zmusił się do uśmiechu. „Nie... Nie, nie chcę cię uderzyć.”
"Ha-ha!"
Widząc to, Kim i Jeanne wybuchnęły śmiechem.
„Jesteś takim pieprzonym przegrywem! Idź i kup mi los na loterię. Możesz zatrzymać resztę jako nagrodę. A potem wyślij tę paczkę do pokoju 1024 w Galaxy Hotel, jasne?”
Kim wyciągnęła stu dolarowy banknot i rzuciła nim Brianowi w twarz. Następnie objął Jeanne w talii i oboje odeszli, cały czas się śmiejąc.
Brian podniósł paczkę. Kim odeszła bez wyrazu i podniosła stu dolarowy banknot z podłogi.
Lepiej było najpierw wysłać paczkę do hotelu, a potem pójść kupić los na loterię dla Kim.
Kiedy pomyślał o tym, jaką różnicę otrzyma po zakupieniu jednego losu na loterię, rozczarowanie Briana zniknęło w mgnieniu oka.
W doskonałym humorze dobiegł aż do pokoju hotelowego nr 1024.
W chwili, gdy miał zapukać do drzwi, usłyszał dochodzące z pokoju jęki rozkoszy kobiety.
Ręka Briana zatrzymała się w powietrzu. Jego policzki zrobiły się czerwone jak pomidory ze wstydu. Ale wkrótce zdał sobie sprawę, że coś jest nie tak.
Dlaczego kobieta w środku brzmiała jak Rosy?
Im więcej o tym myślał, tym bardziej czuł się nieswojo. Podniósł pięść i uderzył dwa razy w drzwi, krzycząc: „Otwórzcie drzwi!”
„Kto to jest? Co za pech!” dziewczyna głośno się poskarżyła.
„Nie martw się, kochanie. Może to tylko kurier. Poprosiłem Kim, żeby kupiła mi jakieś zabawki erotyczne. Wynagrodzę ci to później”.
Kilka sekund później drzwi się otworzyły.
Oczy Briana nagle się rozszerzyły, a jego umysł stał się zupełnie pusty.
Po jaką cholerę Rosy tu była?
