Κεφάλαιο 22

Το POV της Τζούντι

Ο πόνος που κατέστρεψε το σώμα μου ήταν αβάσταχτος. Φώναξα, ελπίζοντας ότι η μητέρα μου θα το ακούσει και ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι για να με βοηθήσει. Αλλά ο διάδρομος έξω από το δωμάτιό μου παρέμενε ήσυχος με μόνο τους ήχους της αγωνίας μου να τον γεμίζουν. Ο λύκος μου επίσης κλαψούριζε από τον πόνο που έπνιγε κάθε συνεκτική σκέψη. Ένιωσα μόνο μικρό πόνο στο παρελθόν όταν φίλησε την Ειρήνη, αλλά αυτό ήταν πάρα πολύ για μένα.

Αυτός ήταν ο πόνος που κοιμόταν μαζί της. Σχεδόν άκουγα τους ήχους του λαχανιάσματος και του μουγκρητού τους σαν να ήμουν στο δωμάτιο μαζί τους. Μπορούσα να ακούσω όλα τα πράγματα που έκανε μαζί της, και ήταν βασανιστήρια. Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου καθώς έσφιξα τα δόντια μου, προσευχόμενος στη Θεά της Σελήνης να υποχωρήσει ο πόνος. Τι είχα κάνει για να αξίζω μια τόσο σκληρή τιμωρία; Τα μάτια μου τράβηξαν το πουκάμισο που ήταν πεταμένο στην άκρη του καλαθιού μου με τα ρούχα. Ήταν το πουκάμισο του Γκάβιν. αυτός που έπρεπε να πλύνω ακόμα και να του δώσω πίσω. Αν ήμουν ειλικρινής, τα ξέχασα όλα. Αναρωτήθηκα για λίγο αν μύριζε ακόμα σαν αυτόν.