บทที่ 30

“เอ่อ…” สิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของฉันเมื่อเห็นเขาคือหันกลับไปซ่อนตัวอยู่ในห้อง

“เขาเป็นคู่หูของเรา อย่ากลัวเขาเลย” อาเซน่าพูดแบบนั้นได้ง่าย ๆ เพราะเธอถูกฝังลึกอยู่ในตัวฉัน และไม่สามารถรู้สึกถึงออร่าที่คาฮีร์ส่งออกมาได้เพียงแค่หายใจเท่านั้น

"สวัสดีตอนบ่าย" ฉันพูดกับเขาขณะที่ฉันลงบันไดมา