บทที่ 27

“เงียบไว้ อาเซน่า!” ฉันตะคอกใส่หมาป่าของฉัน มันครางและเร่งเร้าให้ฉันปล่อยผ้าขนหนู และเสียงบ่นไม่หยุดของมันก็ทำให้ฉันคิดไม่ตก

“คุณกำลังรออะไรอยู่ เหตุใดจึงชักช้าอยู่” เธอตะโกนกลับมาหาฉัน

ความโกรธในน้ำเสียงของเธอทำให้ฉันตกใจ ฉันกับอาเซน่ามีความเห็นตรงกันเกือบตลอดเวลา แต่คราวนี้เธอกลับทำราวกับว่าฉันทำอะไรผิด เธอไม่มีข้อกังวลใดๆ เลยหรือ เธอไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราคบกับคนประเภทนี้หรือ