Rozdział 5 Dokumenty rozwodowe

„Moim zdaniem w ogóle nie powinnaś wychodzić za Russella!”

Calvin szybko dogonił Belindę i wyraził swoje niezadowolenie. „W tym czasie w końcu zjednoczyłaś się ze swoimi biologicznymi rodzicami, a pan Lindfield był gotów zrobić dla ciebie wszystko, aby nadrobić stracony czas. Ponieważ powiedziałaś mu, że musisz poślubić Russella Kamerona, po prostu się zgodził. Nawet podjął inicjatywę, aby spotkać się z babcią Russella, abyś mogła dostać to, czego chciałaś. Ale przez cały czas wiedziałam, że pan Lindfield nie pochwala twojego małżeństwa z Russellem! Na litość boską, jesteś Lindfieldem! Było niezliczona ilość innych ryb w morzu, a ty wybrałaś tego drania!”

Calvin zatrzymał się, by złapać oddech. „Jedna rzecz, której nie rozumiem... Cóż, dlaczego się w nim zakochałaś? Jesteś panną Lindfield, damą z urodzenia, a mimo to ukryłaś ten fakt przed rodziną Kameron. Więc nawet nie mieliśmy okazji być na twoim ślubie. Ja nawet...” Wtedy Calvin kupił nawet pierścionek i był gotowy poprosić o rękę Belindy. Ale nigdy nie miał okazji tego zrobić.

Po chwili Calvin przestał narzekać. Następnie uśmiechnął się szeroko i zmienił temat. „Cóż, teraz liczy się to, że już nie obchodzi cię ten drań! Mam nadzieję, że jak najszybciej go zapomnisz. Może nawet znajdziesz sobie nowego chłopaka, jak...”

Calvin był zajęty gadaniem, gdy szedł obok Belindy. Gdy podniósł wzrok, zobaczył, że stoją przed budynkiem oddziału szpitalnego.

Rozejrzał się dookoła i zapytał zdezorientowany: „Co my tu właściwie robimy?”

Jednak Belinda nie odpowiedziała.

Po tej stronie szpitala znajdowało się centrum urazowe.

Intuicja podpowiadała jej, że Russell był tu z Cassidy.

Belinda przeszukała każdy oddział, aż w końcu trafiła na ten właściwy.

Przez szklaną szybę w drzwiach dostrzegła znajomą postać siedzącą obok Cassidy'ego z miską zupy w ręku.

Russell nabrał łyżką zupę i dmuchnął na nią, żeby ją ostudzić. Następnie podał ją Cassidy i powiedział: „Uważaj. Jest jeszcze trochę gorąca”.

Jego oczy były pełne uczucia, a ton głosu był łagodny, co wydało się Belindzie dziwne. W końcu jej mąż nigdy nie był wobec niej tak delikatny.

Bel Inda nie mogła powstrzymać się od gorzkiego śmiechu. Jakiego wspaniałego miała męża!

W następnej sekundzie Belinda próbowała otworzyć drzwi i zamierzała wtargnąć do środka. Jednak ktoś przy drzwiach ją powstrzymał.

„Przepraszam pani. Nie może pani tu wejść”. Jeden z mężczyzn stanął jej na drodze władczo.

Ochroniarze?

Czy Russell tak bardzo bał się, że Cassidy znów spróbuje skrzywdzić, że wysłał tych ludzi, żeby ją powstrzymali?

Co?

Russell Kameron, jakiż to był troskliwy człowiek!

„Zejdź mi z drogi!” – rozkazała Belinda przez zaciśnięte zęby.

Bez ostrzeżenia mocno pchnęła mężczyznę w ramię. Mężczyzna został zaskoczony i zatoczył się do tyłu, tracąc równowagę.

Belinda wykorzystała tę okazję, by wbiec na oddział. Ochroniarz wciąż próbował ją zatrzymać. „Pani, proszę natychmiast wyjść! W przeciwnym razie...”

Zanim ochroniarz zdążył dokończyć swoją groźbę, Belinda wpadła do środka, wyjęła z torby teczkę i rzuciła nią Russellowi w twarz.

„To są umowy rozwodowe. Podpisz je. Obie”.

Umowy rozwodowe?

Ona naprawdę myślała o rozwodzie?

Wyraz twarzy Russella natychmiast pociemniał.

Jak to możliwe, że to jego żona z nim zerwała?

Co więcej, wręczyła mu papiery rozwodowe publicznie!

Jego męskie ego było tutaj na szali, co sprawiło, że Russell był raczej zrzędliwy. „Czy zdajesz sobie sprawę, co robisz ? Będziesz tego żałować!”

„Nie martw się. Nie będę.”

Belinda była spokojna jak ogórek, jakby rozwód nie miał z nią nic wspólnego. Z obojętnym nastawieniem powiedziała beznamiętnie: „Jutro o ósmej rano. Spotkajmy się w sądzie i miejmy to już za sobą”.

Po tych słowach wyszła, nie dając Russellowi nawet szansy na odpowiedź.

Calvin, który obserwował tę scenę zza drzwi, uśmiechnął się od ucha do ucha. Na koniec nie mógł powstrzymać się od pokazania Belindzie dwóch kciuków w górę. „To już bardziej pasuje, Belindo Lindfield! To było niesamowite! Jesteś niesamowita!”