Rozdział 154 nr 154

(ostrzeżenie: przemoc)

Strzały były dla niego jak śpiew ptaków. Ale zabicie Roberta nie przyniosło mu żadnej satysfakcji. To było jak nadepnięcie na mrówkę. Świat w ogóle by za nim nie tęsknił. Właściwie czuł, że robi światu przysługę. Robert był plagą. Najgorszym rodzajem człowieka na świecie.

Nie żeby był lepszy. Był tak zły, jak tylko można sobie wyobrazić, ale przynajmniej o tym wiedział. Ludzie tacy jak Robert Stewart uważali, że byli lepsi, niż byli. Uważali, że byli usprawiedliwieni w swojej niegodziwości, jakby ich niemoralność służyła jakiemuś większemu dobru. To było śmieszne. Przynajmniej wiedział, że jego interesy były całkowicie samolubne. Każdy krok, który stawiał, był kolejnym krokiem w kierunku celu. Powód, dla którego został Duchem, wciąż na niego czekał. Zaczęło się dość prosto.