Rozdział 40

Kiedy spotkałem się z Ailduinem, było to w jego gabinecie. Tam zobaczyłem książkę. Wtedy wydawało mi się dziwne, że miał książkę o historii strażników wilkołaków, ale nie przywiązywałem do tego większej wagi, ponieważ miałem inne, ważniejsze sprawy na głowie, takie jak upewnienie się, że członkowie naszego stada są cali. Ailduin powiedział mi, że jest mi winien. Szczerze mówiąc, nigdy nie spodziewałem się, że poproszę o przysługę w zamian. Nie zrobiłem tego, aby mieć coś do wykorzystania przeciwko jego rodzinie, zrobiłem to, ponieważ było to słuszne. Aolis miał wtedy zaledwie 5 lat.

Później, gdy miałem czas, by się nad tym zastanowić, zacząłem szukać egzemplarza książki, myśląc, że dobrze byłoby go mieć. Po prawie roku poszukiwań i nic nie znalezieniu, zwróciłem się z tym do ojca. Wtedy dowiedziałem się, że istnieje tylko jedna taka książka, napisana przez Strażników, dla Strażników. Nadal nie jestem pewien, w jaki sposób przodkowie Ailduina zdobyli egzemplarz, ale teraz jest tam, gdzie powinien być, w rękach wilkołaczego strażnika.

Patrzę, jak Cara po raz kolejny pyta o kartę. Nie było mowy, żeby Ailduin miał być dla mnie „chłopcem na posyłki”. Miałem szczęście, że udało mu się namówić go na dostarczenie książki. Zrobił to tylko dlatego, że jest tak cenna, że nigdy nie powierzyłby jej byle komu. A ja musiałem mu obiecać, że trafi do Strażnika, prawdziwego strażnika książki.