Rozdział 180

Uśmiecham się, moje dłonie spoczywają na jego szyi i klatce piersiowej. „Dziękuję” – mówię i odpływam z powrotem w sen bez snów.

Kiedy budzę się rano, jego już nie ma, ale koce wciąż mają ciepło jego ciała, więc wiem, że nie było go długo. Siadam, zdając sobie sprawę, że muszę skorzystać z łazienki i mając nadzieję, że jestem wystarczająco silna, żeby tam dotrzeć.

Powoli zsuwam się z łóżka, aż moje stopy dotykają podłogi. Tym razem trzymam się łóżka, gdy stoję. Moje nogi czują się trochę silniejsze i używam łóżka jako kuli, gdy idę do końca. Stamtąd mam około pięciu kroków, zanim dotrę do drzwi łazienki. „Możesz to zrobić, możesz to zrobić”, powtarzam sobie.