Rozdział 4 REZYDENCJA LAUREN

Punkt widzenia CELINE

Po tym, co wydawało się wiecznością... taksówka w końcu podjechała przed niebiesko-szarą rezydencję dokładnie o piątej rano, co spowodowało, że westchnienie ulgi wyrwało mi się z ust. Po zapłaceniu taksówkarzowi otworzyłem drzwi i wysiadłem.

Owinąłem się tak ciasno, jak mogłem, moim grubym, starym brązowym płaszczem i zrobiłem, co mogłem, żeby się zakryć, i cicho mruczałem, gdy powoli zmierzałem w kierunku Lauren Mansion, który znajdował się w miejskiej części Nowego Jorku. Z zewnątrz było oczywiste, że posiadał niewiarygodną ilość władzy i bogactwa.

Ciężko uzbrojeni funkcjonariusze ochrony machnęli ręką, pozwalając mi przejść przez ogromną elektroniczną żelazną bramę, na środku której znajdowała się wyryta złota litera L, znacznie większa ode mnie.

Przed rezydencją znajdowało się rondo z gigantyczną fontanną pośrodku, ale teraz pokrytą śniegiem. Pośrodku fontanny znajdowała się statua ryczącego tygrysa gotowego do ataku.

Zawsze marzyłem o mieszkaniu w domu z pięknym krajobrazem, takim jak ten… z wysokimi drzewami, krzewami, krzakami i ogrodem, który byłby tak żywy, gdyby nie pokrywający je śnieg. Klomb z zielonej trawy bermudzkiej został skoszony do absolutnej perfekcji, ale zrobił się biały. Atmosfera była przesiąknięta aromatem igieł sosnowych i dymu drzewnego. Tak zimowo...

Ogromna konstrukcja została zbudowana z jednego kawałka solidnego prostokątnego betonu i umieszczona dokładnie w centrum ogromnej posiadłości. Z tyłu… była rzeka, a po obu stronach posiadłości były drzewa, basen i staw.

Mój tata i moja siostra nigdy nie mieliby okazji żyć w takich dostatkach, gdyby nie fakt, że po rozwodzie z moją matką poślubił bogatą kobietę.

Trzęsłam się tak bardzo, że nie mogłam przestać, gdy podniosłam drżącą pięść, by zapukać do ogromnych podwójnych drewnianych drzwi.

Po pięciu minutach czekania, podczas których nikt nie otwierał drzwi, zaczęłam wielokrotnie dzwonić do drzwi. Odetchnęłam z ulgą, gdy usłyszałam kroki dochodzące z kierunku drzwi po drugiej stronie pokoju. Służąca w wieku około trzydziestu pięciu lat w końcu otworzyła mi drzwi z szerokim uśmiechem przyklejonym do ust.

„Pani, wróciłaś…” Uśmiech na jej twarzy ustał, gdy spojrzała mi w oczy, niewątpliwie zastanawiając się, dlaczego zmienił się ich odcień. Wcześniej w taksówce zdjęłam soczewki kontaktowe, które miałam na sobie, ponieważ czułam się niekomfortowo w ich noszeniu. Ale sztuczne blond włosy na mojej głowie pozostały, gdy przykryłam je czapką i kapturem płaszcza. Jej spojrzenie przesunęło się z moich oczu na stary płaszcz, który miałam na sobie. „Kim jesteś?”

„Jestem tu dla taty---dla pana Laurena...” odpowiedziałam szczękając zębami, z czerwonymi policzkami i zimnym, widocznym oddechem.

Pokazała niezadowoloną minę, marszcząc brwi i klikając językiem. „On jeszcze śpi. Będziesz musiała poczekać, aż się obudzi”. Po skończeniu mówić, zatrzasnęła mi drzwi przed nosem, przez co się przestraszyłam i cofnęłam o krok.

Westchnęłam, poprawiając kaptur płaszcza i udając się do fontanny, usiadłam i czekałam. Była dopiero piąta rano. Zastanawiałam się, o której obudzi się mój ojciec. Do ilu godzin będę na niego czekać w środku tego śnieżnego miejsca? O której dostanę pieniądze?

Zaczynałem już czuć się odrętwiały, a jedyne, co można było usłyszeć ponad wyjącym wiatrem, to moje jęki. Pocierałem dłonie w daremnej próbie wygenerowania choćby odrobiny ciepła ciała.

Wejście do rezydencji otworzyło się ponownie po upływie, jak się wydawało, dwóch eonów, odsłaniając tę samą pozbawioną wyrazu twarz służącej. „Możesz już wejść…” zawołała, a ja wpadłem do środka, wciąż trzęsąc się z zimna. Jednak zatrzymałem się gwałtownie, gdy zobaczyłem mojego ojca siedzącego na skórzanej kanapie z gazetą w rękach.

Gdy zauważył, że wchodzę do domu, przyglądał mi się uważnie przez gazetę, podczas gdy ja stałam z tyłu drzwi, nieporuszona, ale z drżącymi ustami i ciałem pełnym dreszczy.

Siedząca obok niego wytworna kobieta natychmiast zadała mi naglące pytanie: „Czy wszystko zostało już pomyślnie zrobione i zakończone?”

„Tak…” odpowiedziałem bardzo szybko. Nie chciałem tu być. Chciałem tylko dostać swoje pieniądze, a potem od razu wyjdę.

„Czy Sebastian Anderson ją złapał?” – zapytała ponownie.

„Nie…” Westchnęłam, gdy napotkałam jej intensywne spojrzenie. „Spał głęboko, gdy wychodziłam z pokoju…”

„Dzięki Bogu…” pisnęła, przyciskając dłonie do piersi w radosnym wyrazie twarzy. Była oszałamiająco piękna w każdym tego słowa znaczeniu, a jej nieskazitelną twarz zawsze rozjaśniał szeroki uśmiech.

Mój ojciec odłożył gazetę na stolik kawowy i na jego ustach również pojawił się uśmiech. „Sebastian w końcu poślubi naszą Brylee…”

„Wiem, jasne!” zaśmiała się. „W krótkim czasie nasza rodzina osiągnie powszechną sławę, a my bez wątpienia będziemy cieszyć się bogactwem i prestiżową pozycją rodziny Anderson. Na dłuższą metę Brylee będzie miała lepsze możliwości rozwoju w przyszłości!”

„Oczywiście!” Podczas gdy mój ojciec przeczesywał palcami swoją pełną brodę i rozważał różne myśli w głowie, na jego twarzy gościł chytry uśmieszek. „To tylko kwestia czasu, zanim dorwiemy się do rodziny Anderson! Już niedługo rodziny Anderson i Lauren połączą się w jeden podmiot i staną się najbardziej wpływową rodziną na całym szerokim świecie!”

I obydwoje wybuchnęli głośnym śmiechem.