Rozdział 38

Dominik

Las pulsuje wokół mnie, żywy, oddychający byt. Jestem zarówno jego częścią, jak i czymś od niego niezależnym, stworzeniem instynktu i furii, przemierzającym podszyt. Moje potężne łapy zapadają się w wilgotną ziemię, pozostawiając głębokie odciski, które będą ostrzeżeniem dla każdego, kto odważy się pójść za mną. Klątwa, która mnie ogarnia, pozbawiła mnie pozoru człowieczeństwa, pozostawiając jedynie surową, pierwotną esencję wilka.

Moje myśli, kiedyś jasne i uporządkowane, teraz wirują w wirze niskich popędów i połamanych wspomnień. Dominuje umysł wilka, odpychając resztki mężczyzny, którym kiedyś byłem. Jednak w ulotnych momentach odłamki mojego dawnego ja przebijają się przez mgłę zwierzęcego instynktu, przynosząc ze sobą świeżą falę udręki i wściekłości.