Rozdział 220 Śnij mały sen

William i ja poszliśmy razem na front rezydencji. Oboje byliśmy nadal oszołomieni tym, co odkryliśmy, i pozostaliśmy w milczeniu, aż dotarliśmy do drzwi wejściowych.

„Jestem pewien, że masz o czym myśleć” – powiedział William. Pocałował mnie w policzek, a jego głos nabrał dziwnego tonu. „Ty też byłaś dla mnie dobrą przyjaciółką, Daisy. Do zobaczenia później”.

Patrząc, jak wsiada do Mustanga i odjeżdża, poczułem dziwne uczucie w żołądku. Gdy powoli wchodziłem do domu, wszystko zaczęło do mnie docierać.