Rozdział 92

Duch Halloween unosił się w powietrzu, a podekscytowanie panowało na całym uniwersytecie. Wszyscy rozmawiali o swoich kostiumach i imprezach. Ja z kolei nie znosiłem Halloween.

Nie dorastałam mając wielu przyjaciół, więc kiedy nadszedł Halloween, nie miałam żadnych przyjaciół, z którymi mogłabym chodzić po cukierki, nie miałam żadnych przyjaciół, z którymi mogłabym chodzić na imprezy. Byłam po prostu samotną ludzką dziewczyną, która przesiadywała sama w domu, podczas gdy jej sąsiedzi-wilkołaki imprezowali.

Zasadniczo Halloween zawsze przypominało mi, jak bardzo różniłam się od wszystkich innych, jak samotna się czułam. Każdy kostium i świąteczna dekoracja wydawały się kpić z mojej samotności, co stanowiło ostry kontrast ze śmiechem i towarzyskością wokół mnie.