Rozdział 586

Lori i ja wróciliśmy do szpitala tej nocy o północy, ciężar sytuacji ciążył nam na barkach. Byliśmy tam wcześniej tego dnia, ale teraz było inaczej, pod osłoną nocy, kiedy pielęgniarki nie robiły obchodu.

„Jesteś gotowy?” zapytałem, gdy zaparkowaliśmy na parkingu.

Lori skinęła głową, jej ciało było sztywne, ale oczy pełne nadziei. Wyszliśmy z ciężarówki i weszliśmy do środka, mijając nocnego recepcjonistę, który był zbyt zajęty przewijaniem telefonu, żeby nas zauważyć, i skierowaliśmy się w stronę OIOM-u. W porównaniu z tym, co było wcześniej tego dnia, w szpitalu było niesamowicie cicho, co wywołało dreszcze na moim kręgosłupie.