Rozdział 112

Nina

Tej nocy, po tym jak Enzo odwiózł mnie do domu, wróciłem do akademika i schowałem dziwne zdjęcie na stoliku nocnym. Lori i Jessica już spały, ale ja długo nie mogłem zasnąć, łamiąc sobie głowę nad zdjęciem i wydarzeniami minionego dnia; przedwczesną i niepotrzebną śmiercią Veroniki, wilczą postacią Ronana i historią Crescentów i Fullmoonów. Ojciec Enza nie tylko poinformował mnie, że nad tym małym miasteczkiem wisi jakaś „wojna”, cokolwiek to znaczyło, między dwiema frakcjami wilkołaków, ale Enzo powiedział mi również, że uważa, że sam mogę być wilkołakiem.

Pomiędzy tymi wszystkimi rzeczami i dziwnie znajomym wzorem na zdjęciu, czułem się, jakby cały mój świat stanął na głowie po raz milionowy od początku semestru.