Rozdział 90

Każda kolejna minuta dawała mi więcej czasu na myślenie, przekleństwo samo w sobie. Im więcej czasu miałam do namysłu, tym bardziej zastanawiałam się, czy istnieje sposób na wyjście z tego bałaganu, sposób, w jaki Breyona i Giovanni mogliby bezpiecznie wrócić. Ryzykowałam tak wiele, mając nadzieję, że mój ojciec pozwoli Breyonie i Giovanniemu odejść. Breyona była dla niego bezużyteczna, gdy już miał mnie w swoich szponach, ale to o Giovanniego się martwiłam. Giovanni zdradził swojego króla, a każdy dumny przywódca chciałby zemsty.

Istniała duża szansa, że Król Wampirów nie miał zamiaru pozwolić Giovanniemu odejść, a ja wiedziałam, że Breyona nie zgodzi się odejść bez niego. Potrzebowałam planu na wypadek, gdyby tak się stało.

Godzina i trzydzieści cztery minuty to czas, jaki zajęło usłyszenie cichego chrupania liści pod ciężkimi stopami ludzi Króla Wampirów. Wiedziałem, że ludzie, którzy przyjdą mnie zabrać, to ludzie Luny Freyi, ponieważ żaden Wampir nie przetrwałby bezpośredniego światła słonecznego.